Η διεύρυνση της διεθνούς καπιταλιστικής αγοράς, οι αλλεπάλληλες και ολοένα βαθύτερες περιοδικές οικονομικές κρίσεις μετά το 1970, επέβαλαν νέα στρατηγική του κεφαλαίου. Βασικό στοιχείο της αποτελεί η μεγαλύτερη απελευθέρωση των αγορών, σε σχέση με τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, η συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης, με προσαρμογή στα νέα επίπεδα παραγωγικότητας της εργασίας αυξάνοντας τον πρόσθετο χρόνο εργασίας σε σχέση με τον αναγκαίο, κάνοντας δηλαδή νέα διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου (π.χ. μερική απασχόληση, ελαστικές εργασιακές σχέσεις προσαρμοσμένες στις εβδομαδιαίες και μηνιαίες ανάγκες των εργοδοτών). Η μεγαλύτερη ανάγκη των γυναικών για περισσότερο μη εργάσιμο χρόνο οδηγεί στην ευκολότερη αποδοχή των ελαστικών εργασιακών σχέσεων.

Για άλλη μια φορά η καπιταλιστική εξουσία χρησιμοποιεί τη γυναικεία ιδιαιτερότητα της εργατικής δύναμης για να γενικεύσει την επίθεσή της σε όλη την εργατική τάξη. Οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις προβλήθηκαν ως «ίσες ευκαιρίες» για τη μείωση της μεγαλύτερης ανεργίας των γυναικών, για το συνδυασμό «της μητρότητας με την εργασία».

Η ανεργία στις γυναίκες φτάνει στο 16,1% και είναι υπερδιπλάσια των ανδρών (6,4%). Αυτά τα στοιχεία είναι υποτιμημένα, αφού ουσιαστικά είναι άνεργες ένα μέρος των γυναικών που δηλώνουν οικιακά.

Η ανεργία δημιουργείται από το ταξικό εκμεταλλευτικό χαρακτήρα της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής. Η εργατική δύναμη στον καπιταλισμό είναι εμπόρευμα και γι' αυτό έχει την τύχη κάθε εμπορεύματος, να μένει και απούλητη.

Η μεγαλύτερη ανεργία των γυναικών συναντιέται σε 3 βασικούς κλάδους της ελληνικής μεταποίησης (κλωστοϋφαντουργία, ιματισμός, δέρμα) που βρίσκονται σε μακροχρόνια κρίση (συρρίκνωση), κλάδους που απασχολούσαν και απασχολούν σημαντικό γυναικείο εργατικό δυναμικό.

Η ανεργία στις γυναίκες διευρύνεται παράλληλα με τη διεύρυνση του αριθμού των γυναικών στην κοινωνική εργασία, τη διεύρυνση της μισθωτής γυναικείας εργασίας και τη μείωση της αγροτικής γυναικείας εργασίας.

Η ΕΕ προβάλλει ως αιτία της γυναικείας ανεργίας τη χαμηλή ειδίκευση των γυναικών έναντι των αντρών.

Η γενική πολιτική του κεφαλαίου είναι:

α. Να ανεβεί η συμμετοχή των γυναικών στη μισθωτή εργασία, μοναδική πηγή παραγωγής ή ιδιοποίησης υπεραξίας. Ταυτόχρονα να χρησιμοποιηθεί ως «ελαστική - εφεδρική» εργατική δύναμη. Το κίνητρο απασχόλησης γυναικών (όπως και νέων) έχει τη μορφή επιδότησης προς τους καπιταλιστές. Είναι περιορισμένης χρονικής διάρκειας και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ουσιαστικά το πρόβλημα της ανεργίας.

β. Διαμορφώνει ορισμένα ειδικά προγράμματα «επιχειρηματικότητας», «κατάρτισης» για τις γυναίκες.

Είναι ζήτημα αν σε αυτά απορροφήθηκαν 7-8.000 γυναίκες σε όλη την Ελλάδα, κυρίως ως αυτοαπασχολούμενες.

Οι περισσότερες απ' αυτές τις «νέες» επιχειρήσεις των γυναικών είναι επισφαλείς λόγω του μονοπωλιακού ανταγωνισμού.

γ. Δημιουργεί κακοπληρωμένες, ασταθείς, στερημένες από τα συλλογικά κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα, θέσεις εργασίας στον «κοινωνικό τομέα» (ενδιάμεσες μεταξύ των δημοτικών, κρατικών υπηρεσιών και της υπηρεσίας προς τρίτους).

Δίνοντας λίγα ψίχουλα στις γυναίκες, η πολιτική του κεφαλαίου επιχειρεί να «αμβλύνει» την ανεργία των γυναικών και να διαχειριστεί με υποβαθμισμένες υπηρεσίες τις σύγχρονες ανάγκες για πρόνοια, π.χ. προγράμματα φύλαξης παιδιών στο σπίτι, «Βοήθεια στο σπίτι», φροντίδας υπερηλίκων κλπ.

Κατά το γ΄ τρίμηνο του 1999, οι αμοιβές των γυναικών στο δευτερογενή τομέα της οικονομίας αποτελούσαν το 82,9% των αμοιβών των ανδρών και στον τριτογενή τομέα το 81,2% (οι συγκρίσεις με βάση τις μέσες μηνιαίες αμοιβές). Στο γ΄ τρίμηνο του 2005 ελάχιστη ήταν η τροποποίηση. Στο δευτερογενή τομέα η μέση γυναικεία αμοιβή ήταν το 83,2% της ανδρικής και στον τριτογενή τομέα το 81,7%.

Στην Ελλάδα το 2002 το 68,2% των μερικώς απασχολουμένων ήταν γυναίκες (121.564). Η ανατροπή του σχετικά σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου επήλθε σε μεγαλύτερη έκταση σε κλάδους με σημαντική συγκέντρωση γυναικείου εργατικού δυναμικού, π.χ. στο λιανικό εμπόριο.

Στο όνομα του δημογραφικού προβλήματος και της ισότητας, αυξήθηκαν τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης από τα 60 στα 65 χρόνια, καταργήθηκε η 5ετής διαφορά από τον άνδρα.

Η αστική ιδεολογία και πολιτική θεωρεί κατακτημένη την ισοτιμία μεταξύ ανδρών και γυναικών στη μόρφωση, παρακάμπτοντας την ύπαρξη των ταξικών φραγμών και για τα δυο φύλα. Υποστηρίζει ότι το ζητούμενο είναι η αλλαγή στον παραδοσιακό επαγγελματικό προσανατολισμό των γυναικών, που εμποδίζεται από την αντίθεση μεταξύ ανδρών - γυναικών.

Το αστικό σχολείο στηρίζει την ταξική εκμετάλλευση. Προπαγανδίζει όλα τα σύγχρονα αστικά ιδεολογήματα (βλέπε στη συνέχεια) για τη θέση της γυναίκας και γενικότερα. Διαμορφώνει στις κοπέλες την εξισωτική συνείδηση για τα δύο φύλα, αποσιωπώντας την ταξική διαφοροποίηση που υπάρχει και στα δύο, τα κοινά ταξικά συμφέροντα μεταξύ ανδρών και γυναικών, αλλά και το ταξικό κίνητρο (καπιταλιστικό) στην άρνηση των ιδιαίτερων αναγκών των γυναικών. Μεγάλο μέρος των γυναικών εκπαιδευτικών ζυμώνει αυτές τις αντιδραστικές απόψεις και μέσω του ιδιαίτερου μαθήματος στην «ευέλικτη ζώνη». Τον ίδιο ρόλο παίζουν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ιδιαίτερα τα τηλεοπτικά εκχυδαΐζουν τις ιδιαιτερότητες του γυναικείου φύλου, εθίζουν στην εκπόρνευση, στη βία.

4. Διευρύνονται οι αστικοί μηχανισμοί του κράτους, για την προώθηση των λεγόμενων «Ισων Ευκαιριών», που εξειδικεύουν την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και στις γυναίκες. Το ίδιο γίνεται και μέσω της Τοπικής και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης.