Καλά δεν ξέρατε, δεν ανοίγετε, όμως, τηλεόραση; Δεν πιάνατε ένα περιοδικό, μια εφημερίδα; Μια βιντεοκασέτα; Δεν πήγατε ποτέ σε ένα καρναβάλι, από τα δεκάδες που ξεπετάχτηκαν στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια; Από πού προκύπτουν αυτές οι δεκάδες, οι εκατοντάδες, οι χιλιάδες στο βάθος του χρόνου, των κοριτσιών με τους γυμνούς αφαλούς και τους τελείως γυμνούς πισινούς, που σερβίρονται, με κάθε ευκαιρία, από το πρωί ως το βράδυ; Από πού ξεπετάγονται όλα αυτά τα νέα πρόσωπα των ριάλιτι, που με πρόσχημα την «καλλιτεχνική» καριέρα, χώνονται κάτω από τα σκεπάσματα, και οι κάμερες καταγράφουν τις ανάσες τους και τις σκεπασμένες, γι' αυτό και πιο ερεθιστικές, κινήσεις τους; Δεν είδατε ποτέ αυτά τα άγουρα γυμνά κοριτσάκια που παριστάνουν τις βραζιλιάνες στις επίσημες και ανεπίσημες καρναβαλικές εκδηλώσεις; Από τη σχολή του Μπεζάρ ή από τις «καλόγριες» λέτε να ξεκίνησαν όλα αυτά τα κορίτσια;

Νομίζω, και να με συγχωρείτε, κύριε εισαγγελέα, λειτουργήσατε επιπόλαια. Υπακούσατε στην αναχρονιστική και καθυστερημένη προτροπή της Ενωσης Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης Δωδεκανήσου και πήρατε μια απόφαση που δεν τιμά ούτε εσάς ούτε τη Δικαιοσύνη. Γιατί είναι μια απόφαση κοντόφθαλμη. Και αντιαναπτυξιακή. Η χώρα μας, κύριε εισαγγελέα, είναι χώρα τουριστική. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Δε φτάνει ο ήλιος και το τζατζίκι. Είμαστε υποχρεωμένοι να προσφέρουμε και άλλες υπηρεσίες. Τα χοντρά πορτοφόλια δεν πρόκειται να ανοίξουν, αν δεν κατέβει το όριο ηλικίας στις «προσφερόμενες υπηρεσίες». Γιατί να φύγουν οι Γερμανοί από τις Φιλιππίνες; Εκεί στα 10 του το κορίτσι και το αγόρι θεωρούνται γερασμένα, τα πετάνε στα σκουπίδια.

Πώς; Οι μαθητές και οι μαθήτριες επιδεικνύουν και εσώρουχα; Ε, και λοιπόν; Αφού και οι γονείς βλέπουν! Μπροστά τους γίνονταν οι επιδείξεις; Κάτω από το άγρυπνο μάτι τους παρελαύνουν τα παιδιά. Ακριβώς, όπως στις εθνικές επετείους! Μόνον η μουσική διαφέρει. Αυτή σας ενόχλησε, ίσως; Αν έπαιζαν «το σμήνος που πήγε στην Κορέα», θα τους επιτρέπατε, ίσως;

Εγώ, κύριε, εισαγγελέα και κύριοι εκπαιδευτικοί της Δωδεκανήσου, σηκώνω τα χέρια, παραιτούμαι, δεν πρόκειται να σας ακολουθήσω! Εγώ είμαι πιστό σκυλί στο θεσμό της ελληνορθόδοξης οικογένειας! Αλλά και των άλλων συνιστωσών της ελληνοχριστιανικής κοινωνίας μας. Οι γονείς και οι κηδεμόνες, ο φάρος του ελληνικού πολιτισμού, άναβαν το «πράσινο φως»; Το άναβαν! Η εφορία, το αγκωνάρι του ελληνικού κράτους, εισέπραττε τους ανάλογους φόρους; Τους εισέπραττε! Τα καταστήματα, το κύτταρο της ελεύθερης οικονομίας, πλήρωναν τα περιστασιακά μοντέλα; Τα πλήρωναν! Χορογράφοι, μακιγιέρ και άλλοι «καλλιτέχνες» πρόσφεραν βοήθεια; Πρόσφεραν! Ολα, λοιπόν, γίνονταν νόμιμα! Προς τι, η απαγόρευση;