«Ο Νίκος Καρούζος είχε αποδώσει την απόγνωση των ανέργων με δύο στίχους εκρηκτικούς: "Μην του μιλάτε, είναι άνεργος. Εχει στις τσέπες τα χέρια του σαν χειροβομβίδες". Και καθώς πληθαίνουν οι άνεργοι - πληθαίνουν, κι ας λένε το αντίθετο οι ψευτοστατιστικές - τόσο ηλεκτρίζεται η ατμόσφαιρα, έτοιμη να εκραγεί... Στην αγορά εργασίας, σχεδόν ίδιος ο ζόφος: τετράωρη απασχόληση με γλίσχρο ημερομίσθιο, πολύωρη εργασία (ποιο οκτάωρο;) χωρίς να πληρώνονται οι υπερωρίες, απολύσεις για ψύλλου πήδημα (ποια νομική κατοχύρωση;) και με την ανασφάλεια των εργαζομένων να ιδρύει καθεστώς... Ξέρει ο κόσμος, γιατί το ζει: ούτε η ήπια προσαρμογή του Καραμανλή αποδίδει, ούτε η "ευελιξία με ασφάλεια" που υπόσχεται ο Παπανδρέου καθησυχάζει. "Παγκόσμιο το φαινόμενο" θα πουν ορισμένοι, προσπαθώντας αμήχανα να υπερασπίσουν τις πολιτικές τους και να αποφύγουν το καίριον. Οτι τα κέρδη εταιριών και βιομηχάνων αυξάνονται, ενώ πλήθος εργαζομένων εκτοπίζεται σταθερά στο περιθώριο... Και όλα τούτα συμβαίνουν στην εποχή της πολύφημης παγκοσμιοποίησης, την οποία έφτασαν να υμνούν οι όψιμοι ζηλωτές του συστήματος, οι σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης» (ο Γιάννης Τριάντης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Σε αυτή τη μάχη πάντως, εκτός από τη συμβιβαστική στάση της ηγεσίας ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, αξιοσημείωτη είναι η μυωπική πολιτική στάση της ηγεσίας του ΠΑΜΕ, η οποία με τη διασπαστική πρακτική της διευκόλυνε και την κυβέρνηση και τους εργοδότες, αλλά τελικά και την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να χειριστεί όπως χειρίστηκε τα ζητήματα» (στην ΑΥΓΗ, ποιος άλλος, ο Αλέκος Καλύβης!).