«Να πάμε στη Χάγη». Και μάλιστα να τα πάμε «όλα» στη Χάγη...

Εύκολη και καμιά φορά πιασάρικη απάντηση στο ερώτημα τι πρέπει να γίνει στα Ελληνοτουρκικά. Μόνο που οι πάντες γνωρίζουν ότι τα διακρατικά ζητήματα δεν είναι κυρίως νομικά, αλλά κατ' εξοχήν πολιτικά. Και ότι αυτοί που καλούνται ή θα κληθούν να τα κρίνουν, ως τέτοια θα τα αντιμετωπίσουν. Αλλωστε, η Χάγη δεν είναι ένα δικαστικό όργανο αποστειρωμένο από το διεθνές περιβάλλον. Είναι ένα όργανο που ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι τα μέλη του εμφορούνταν από τις καλύτερες των προθέσεων, εξ αντικειμένου «δικάζει» στο πλαίσιο ενός δεδομένου συσχετισμού δυνάμεων, μέσα στο «νεοταξίτικο» διεθνές πολιτικό περιβάλλον. Συνεπώς αποτελεί κατά βάση ένα πολιτικό όργανο, διόλου ανεξάρτητο από αυτούς τους συσχετισμούς.

*

Οποιος μιλάει για τη Χάγη, λοιπόν, με τέτοια θέρμη (σ.σ.: οι ίδιοι που χειροκροτούσαν με την ίδια θέρμη την ανατροπή στη Σοβιετική Ενωση με συνέπεια τους νέους συσχετισμούς που διαμορφώθηκαν παγκόσμια) θα πρέπει να ομολογήσει ότι εισηγείται μια διαδικασία σε ένα όργανο, όπου οι «ένορκοι» θα δικάσουν στο φόντο ενός συγκεκριμένου συσχετισμού δύναμης.

Οι παράγοντες, όμως, που καθορίζουν αυτό το «διεθνές περιβάλλον» έχουν γνωστές θέσεις στα Ελληνοτουρκικά (όπως επαναβεβαίωσε η στάση τους και με αφορμή το τελευταίο συμβάν στο Αιγαίο).

*

Το ΝΑΤΟ έχει τη θέση πως δεν υπάρχουν τουρκικές προκλήσεις και επιθετικότητα που να συνιστούν παραβίαση του διεθνούς δικαίου, αλλά πως «το πρόβλημα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είναι διμερές», όπως είπε ο εκπρόσωπός του μετά το συμβάν...

Οι ΗΠΑ λένε - διά στόματος εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ - ότι υπάρχουν «ευρύτερα ζητήματα στο Αιγαίο», ότι η στάση της Τουρκίας δεν ισοδυναμεί με επιθετική διεκδίκηση, αλλά ότι απλώς η Αγκυρα έχει ...διαφορετική άποψη καθώς στο Αιγαίο «υπάρχουν πολλές αμφισβητήσεις για θαλάσσιους διαδρόμους και εδάφη».

Οσο για την ΕΕ, η θέση της για την προκλητικότητα της Τουρκίας και τη διεκδίκηση από μέρους της ενός ελληνικού (και ως εκ τούτου «ευρωπαϊκού») εδάφους, πολύ απλά ...αγνοείται.