Την παραπομπή στο δικαστήριο της Χάγης «όλων των διαφορών» στο Αιγαίο προτείνει ο Κ. Στεφανόπουλος, μπαίνοντας μπροστά σε μια «λύση» που έχει δρομολογηθεί εδώ και χρόνια και ουσιαστικά οδηγεί στη νομιμοποίηση της ντε φάκτο διχοτόμησης του Αιγαίου.

Στην πραγματικότητα ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξέφρασε τη θέση ισχυρών κύκλων της πλουτοκρατίας, που, με την υποστήριξη κυρίως της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, επιδιώκει ένα «συμβιβασμό» στο Αιγαίο, ώστε να μπορεί απερίσπαστα να προχωρήσει τις «μπίζνες» στη γειτονική χώρα και να εδραιώσει τη θέση της στα Βαλκάνια.

Επικαλούμενος τα αδιέξοδα μιας πολιτικής την οποία όμως ο ίδιος στήριξε όλα τα χρόνια από το ύπατο πολιτειακό αξίωμα, ο Κ. Στεφανόπουλος διαπιστώνει (σε άρθρο στην «Καθημερινή» της Κυριακής) ότι μπροστά σε αυτή την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί «προβάλλει μία μόνο διέξοδος, η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης».

Στο ερώτημα που ο ίδιος θέτει «ποιες διαφορές θα υποβληθούν στο Δικαστήριο», απαντά: «Ολες: Τα χωρικά ύδατα και η έκτασή τους, η υφαλοκρηπίδα των νήσων και ο καθορισμός της μεταξύ των δύο χωρών και η αποστρατιωτικοποίηση των νήσων». Αποκλείει όμως την παραπομπή των «γκρίζων ζωνών» γιατί αυτές «ανήκουν στη φαντασία της Τουρκίας μόνον».

Επιχειρώντας να στηρίξει την πρότασή του υποστηρίζει πως ...«δεν είναι σοβαρή»(!) η θέση που είχε εδώ και τριάντα χρόνια η επίσημη εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ότι δηλαδή υπάρχει μία διαφορά στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών στο Αιγαίο, αυτή που αφορά στον καθορισμό των ορίων της υφαλοκρηπίδας. «Οι διαφορές δημιουργούνται, όταν ένα κράτος διατυπώνει αξιώσεις, δίκαιες ή άδικες, κατά του άλλου», σημειώνει, προσθέτοντας: «Ο καθορισμός, άλλωστε, της υφαλοκρηπίδος συνδέεται απολύτως με τον προσδιορισμόν των χωρικών υδάτων και συνεπώς περιλαμβάνει και το αντικείμενο αυτό».

Ακόμα υποστηρίζει ότι «δεν έχομε πολλά να φοβηθούμε από την προσφυγή στο Δικαστήριο» γιατί «ο εναέριος χώρος θα ρυθμισθεί σύμφωνα με τα χωρικά ύδατα κάθε χώρας», «τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα και η έκταση των χωρικών υδάτων είναι γνωστή, σύμφωνα με το δίκαιο της θαλάσσης», στο οποίο, όπως λέει, «οφείλει να προσχωρήσει η Τουρκία εντασσομένη στην Ευρώπη, όπως οφείλει να αποδεχθεί και την αρμοδιότητα του Διεθνούς Δικαστηρίου».

Δεν αποδέχεται την καθ' όλα βάσιμη διαπίστωση ότι το δικαστήριο της Χάγης είναι στην πραγματικότητα «πολιτικό σώμα και όχι όργανο δικαίου», ισχυριζόμενος ότι «η μέχρι τώρα λειτουργία του δεν δικαιολογεί αυτήν την άποψη».

Στην ένσταση που διατυπώνεται ότι δεν πρέπει να τεθούν κυριαρχικά δικαιώματα στην κρίση του δικαστηρίου της Χάγης απαντά: «Τα πάσης φύσεως δικαιώματα κρίνονται ανέκαθεν από τα δικαστήρια, διεθνή ή επιχώρια, η δε Ελλάς ως φιλειρηνικό κράτος προτιμά να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της όχι με τη βία, αλλά με δικαστικά μέτρα».

Δε διστάζει στο τέλος να καταφύγει στην κινδυνολογία υποστηρίζοντας ότι αν δεν αναζητηθεί «λύση» μέσω του δικαστηρίου της Χάγης υπάρχει ο κίνδυνος «θερμού επεισοδίου». Και το άρθρο καταλήγει: «Πρέπει, λοιπόν, να κινηθούμε, προς τη μόνη κατεύθυνση, που υποδεικνύουν οι περιστάσεις και η λογική»...