Ανηφόρα. Ανηφόρα. Οσο πιο ψηλά ανεβαίνουμε η βροχή γίνεται νερόχιονο. Μόνο η γλώσσα μας είναι στεγνή. Βραχήκαμε ως το κόκαλο. Το νερό μπαίνει απ' το λαιμό και γλιστράει στο κορμί και μας παγώνει. Το νερόχιονο μας χτυπάει κατάμουτρα. Πώς θα περάσουμε τον αυχένα;

Σφυρίζει στ' αυτιά μας. Η αντάρα πότε σηκώνεται και καθαρίζει η ατμόσφαιρα, πότε ξαναπέφτει βαριά και σκοτεινιάζει. Πίσω απ' τα μαύρα σύννεφα ο ήλιος παίζει κρυφτούλι (...) Και μπροστά μας στέκεται η Νιάλα ατάραχη. Ολόγυμνη, κατάλευκη. Απριλιάτικα, αντί να ντυθεί το πράσινο φόρεμά της ντύθηκε άσπρο. Τι κακό είν' ετούτο...

Λίγο παραπάτησες ή γλίστρησες και πήγες στο χαμό. Δε μένει ούτε κομματάκι απ' το σώμα σου (...) Τώρα άρχισε να διακρίνεται η κορυφή. Ολο τσουγκάρι και πέτρα. Βαδίζουμε νηστικοί και ξυπόλυτοι χωρίς στάση, χωρίς ανάσα, κάτω απ' τη βροχή και το χιόνι. Δεν πρέπει να λυγίσουμε. Το βήμα γίνεται αργό. Τα πόδια ασήκωτα. Εκατό οκάδες το ένα. Η φάλαγγα κόβεται. Μια απεγνωσμένη κραυγή κι ύστερα το κατρακύλισμα στον γκρεμό. Κόπηκαν τα ήπατα. Μια τρομερή χιονοθύελλα σηκώνεται άξαφνα από παντού. Τίποτα δε φαίνεται. Προχωρούμε. Ενας έπεσε ξερός. Θυμούμαι αυτή την ώρα τους ηρωικούς υπερασπιστές του Στάλινγκραντ. Πιστοί στο λαό και στο κόμμα, άντεξαν.

που είχα πάρει στην αρχή της πορείας σπαρταράει στην αγκαλιά της μάνας απ' το κρύο. Τρέχω και τ' αρπάζω. Το τρίβω για να το συνεφέρω. Στα χαμένα. Ανοιγόκλεισε δυο-τρεις φορές το στοματάκι του, τέντωσε τα πόδια και τα χεράκια του και ξεράθηκε στην αγκαλιά μου.

(από το χρονικό της Νιάλας)