Η ΠΡΟΚΡΙΣΗ στον τελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Μπάσκετ είναι από μόνη της ιδιαίτερα ευχάριστη είδηση. Οταν όμως συνοδεύεται από μια νίκη (και μάλιστα «κατοστάρα») επί των ΗΠΑ, είναι πραγματική απόλαυση.

Ιδίως όταν ακούς κάτι περίεργα αθροίσματα του είδους «πόσα εκατομμύρια δολάρια αξίζει κάθε ομάδα» και μαθαίνεις ότι η αξία των Αμερικανών παικτών είναι πάνω από 80 εκατομμύρια. Χτες, λοιπόν, η «Team USA» ήταν μία μάλλον ...κακή επένδυση.

Ομως όσο και αν δεν ταιριάζει με τους κάθε λογής παράγοντες που αποφασίζουν στις μέρες μας για τον επαγγελματικό αθλητισμό, αυτές οι καταστάσεις δε μετριούνται με χρήματα. Τουλάχιστον, όχι για τον Ελληνα φίλαθλο.

Εν ολίγοις, όταν υπάρχει ομαδική προσπάθεια, αλληλεγγύη, αποφασιστικότητα και κατανόηση του ότι πρέπει να προχωρήσεις μπροστά αν θέλεις να υπάρχει αύριο, τότε ...«οι Αμερικανοί δεν είναι ανίκητοι», όπως πολλοί δήλωσαν χτες.

Κι εμείς φυσικά δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να σχολιάσουμε ότι αυτό ισχύει γενικώς και όχι μονάχα στην καλαθοσφαίριση.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ «ΡΑΚΕΤΕΣ» οι Ελληνες παίχτες ομολογουμένως κοντραρίστηκαν καλά με τους Αμερικανούς αντιπάλους τους. Δυστυχώς, τα παιδιά αυτά δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες για «ριμπάουντ» στις ...τηλεοπτικές κάμερες. Υπάρχουν πιο ...επαγγελματίες από αυτούς.

Μιλάμε, φυσικά, για τους πολιτικούς και «αθλητικούς» παράγοντες, που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να πιάσουν καλή θέση αυτοπροβολής και να «δρέψουν» λίγη από την αίγλη της πρόκρισης.

Φυσικά, ούτε που μπήκαν στον κόπο να αναλογιστούν τι κάνουν και το ρόλο που παίζουν στον ελληνικό ομαδικό αθλητισμό. Ούτε που σκέφθηκαν πόσα ερασιτεχνικά σωματεία μπάσκετ άφησαν και φέτος χωρίς επιδότηση.

Διόλου τους ενδιαφέρει πόσα νέα ταλαντούχα παιδιά (και) σε αυτό το άθλημα πέφτουν εξαιτίας τους στα νύχια αετονύχηδων μάνατζερ, εκμεταλλευτών χορηγών και φυσικά των κερδοσκοπικών ΚΑΕ.