Η έκδοση των νέων διαβατηρίων με μικροτσίπ, όπου ξεκινούν να φακελώνονται βιομετρικά και προσωπικά δεδομένα, αποτελεί μια ιδιαίτερα επικίνδυνη εξέλιξη για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες. Οι κυρίαρχες δυνάμεις χρόνια τώρα το σχεδίαζαν και βρήκαν αφορμή να το εφαρμόσουν με πρόσχημα «χτυπήματα» ενός περιθωρίου που οι ίδιες εξέθρεψαν και συνεχίζουν με ποικίλους τρόπους να τροφοδοτούν.

Με το φακέλωμα βιομετρικών στοιχείων στα διαβατήρια ενισχύονται οι μηχανισμοί παρακολούθησης όλων μας, στο πλαίσιο των «τρομονόμων» και των «τρομοσυμφωνιών» που έχουν ψηφίσει οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών και έχουν συνυπογράψει με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Σημειωτέον ότι γενικά στα βιομετρικά στοιχεία συγκαταλέγονται πολλά δεδομένα, τα οποία μέχρι πρότινος θεωρούνταν «αυστηρά προσωπικά», π.χ. το DNA. Η εφαρμογή αυτού του φακελώματος ξεκινάει με τα σχετικά «ανώδυνα» στοιχεία (εικόνα προσώπου, δακτυλικά αποτυπώματα), αλλά - εξετάζοντας και την πορεία της ΕΕ διαρκώς προς το αυταρχικότερο - είναι βέβαιο ότι θα επεκταθεί σε κρίσιμα προσωπικά δεδομένα που θα επιτρέπουν στις κατά τόπους αρχές να έχουν μια «ακτινογραφία» του κάθε πολίτη, ντόπιου, ή ξένου, με στοιχεία όχι μόνο της αστυνομικής ταυτότητας, αλλά και των αντιλήψεων, των πεποιθήσεων, της αυστηρά προσωπικής του ζωής.

Συγκεκριμένα, τα νέα ελληνικά διαβατήρια όπως εκδίδονται από τις 26 Αυγούστου, περιλαμβάνουν στην επιφάνειά τους μικροτσίπ, όπου σε πρώτη φάση αποθηκεύονται ψηφιακά η φωτογραφία του κατόχου και τα λεγόμενα στοιχεία ταυτότητάς του (ονοματεπώνυμο, φύλο, εθνικότητα, ύψος), όπως αυτά αναγράφονται στη δίγραμμη ζώνη «MRZ» («Machine Readable Zone» ή «Μηχανικά Αναγνώσιμη Ζώνη» ελληνιστί), που βρίσκεται ακριβώς κάτω από τη φωτογραφία. Σύμφωνα δε με κοινοτική οδηγία που εκδόθηκε στις 28 Ιούνη φέτος, από τις 28 Ιούνη 2009, το αργότερο, στο μικροτσίπ θα αποθηκεύονται και τα δακτυλικά αποτυπώματα των δεικτών των χεριών του κατόχου.

Παράλληλα, έχει ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για την εισαγωγή στο μικροτσίπ ακόμα πιο ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων. Τελευταία, και με αφορμή τις πρόσφατες «αποκαλύψεις» για «τρομοκρατικά χτυπήματα» σε αεροπλάνα που επρόκειτο να απογειωθούν από τη Βρετανία με προορισμό τις ΗΠΑ, άρχισε να πλασάρεται από Αμερικανούς και Βρυξελλιώτες πιο θαρρετά το σενάριο για ψηφιακή αποτύπωση στο τσιπάκι ακόμα και της ίριδας του ματιού ή του οδοντογράμματος! Πάντα με στόχο την ψηφιακή ταυτοποίηση του κατόχου.

Οπωσδήποτε τίποτε από τα παραπάνω δεν μπορεί να λειτουργήσει δίχως οι κατασταλτικοί μηχανισμοί πανευρωπαϊκά να έχουν στήσει, να λειτουργούν, να εμπλουτίζουν και να ανανεώνουν διαρκώς μια τεράστια βάση δεδομένων με τα προσωπικά στοιχεία όλων όσοι διαβιούν, εργάζονται, ταξιδεύουν στην ΕΕ. Μόνο με αποθηκευμένα εκεί πρότυπα και πληροφορίες θα μπορούν να συγκρίνουν και να ταυτοποιούν όσα στοιχεία θα εμπεριέχονται στο τσιπ του κάθε διαβατηρίου. Αρα μιλάμε για ένα υπερφακέλωμα πραγματικά ασύλληπτων διαστάσεων, που έχει ξεκινήσει στην ΕΕ, καμάρι και πολιτικό «μονόδρομο» των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ.

Αυτό δεν είναι ξένο προς το ευρωενωσιακό μόρφωμα, όπως έχει αποδείξει σε πλείστες όσες περιπτώσεις. Αλλωστε, πολλά χρόνια πριν την επίθεση στους «δίδυμους πύργους» της Νέας Υόρκης ή τα χτυπήματα στη Μαδρίτη και το Λονδίνο, η ΕΕ είχε αποφασίσει παρακολουθήσεις και το ψηφιακό φακέλωμα υπηκόων της με βάση αυτά τα δεδομένα που τώρα αρχίζουν να περνούν στα διαβατήρια.

Π.χ. στις 18 Ιούλη 1995 υπογράφτηκε από το Συμβούλιο της ΕΕ η «Σύμβαση για την Europol», το γενικό πλαίσιο δηλαδή γι' αυτήν την ευρωενωσιακή υπεραστυνομία. Καθότι όμως οι ανάγκες της άρχουσας τάξης ήταν συγκεκριμένες και μεγάλες, οι αρμοδιότητες της υπηρεσίας άρχισαν γρήγορα να αυξάνονται και να εξειδικεύονται προς το αντιδραστικότερο, με μια σειρά «πράξεων» του Συμβουλίου. Οι «πράξεις» άρχισαν να εκδίδονται από το 1998. Ενα σημαντικότατο τέτοιο κείμενο υπογράφτηκε από το Συμβούλιο της ΕΕ στις 3 Νοέμβρη εκείνου του χρόνου, με τίτλο «Περί εγκρίσεως των κανόνων των εφαρμοστέων στα αρχεία της Europol». Τα όσα προέβλεπε άρχισαν να ισχύουν επισήμως από την 1η Γενάρη 1999.

Στο άρθρο 6 αποσαφήνιζε ότι στην Ευρωπόλ μπορούν να «επεξεργάζονται» και «Στοιχεία εξακρίβωσης ταυτότητας: Εγγραφα αποδεικτικά ταυτότητας. Αριθμός εθνικού δελτίου ταυτότητας/διαβατηρίου. Εθνικοί κωδικοί αριθμοί μητρώου, αν υπάρχουν. Οπτικές εικονίσεις και άλλες πληροφορίες για την εμφάνιση του προσώπου. Αναγνωριστικά στοιχεία που υπάγονται στο πεδίο της τεχνικής/επιστημονικής αστυνομίας, όπως δακτυλικά αποτυπώματα, αποτελέσματα αξιολόγησης του DNA (στο μέτρο που απαιτείται για λόγους αναγνώρισης και χωρίς πληροφορίες που χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα), προφίλ φωνής, ομάδα αίματος, οδοντιατρικά στοιχεία».

Την ίδια μέρα, 3 Νοέμβρη 1998, υπογράφηκε άλλη μια «πράξη» του Συμβουλίου, «για την έγκριση κανόνων που διέπουν την εκ μέρους της Europol λήψη πληροφοριών που προέρχονται από τρίτους», επίσης με έναρξη ισχύος την 1η Γενάρη 1999. Εκεί οριζόταν σαφώς ότι «η Europol μπορεί να συνάπτει συμφωνίες με τρίτα κράτη και τρίτους οργανισμούς ώστε να λαμβάνει πληροφορίες» (άρθρο 2, παρ. 1). Ομως η λήψη πληροφοριών από μέρους της υπηρεσίας δεν ήταν αρκετή για Ευρωενωσίτες και Αμερικανούς. Ετσι τέσσερις μήνες αργότερα, στις 12 Μάρτη 1999, το Συμβούλιο της ΕΕ προχωρά σε νέα «πράξη», αυτή τη φορά «για την έγκριση κανόνων που αφορούν τη διαβίβαση δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα από την Europol σε τρίτα κράτη και οργανισμούς».

Με βάση την πορεία της ΕΕ προς το αντιδραστικότερο, είναι βέβαιο ότι το τσιπάκι αυτό θα έχει «χωρητικότητα» για να προστεθούν αργότερα και άλλα στοιχεία πέραν της φωτογραφίας, της ίριδας και του DNA, η αποθήκευση των οποίων αποτελεί ήδη και από μόνη της μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη.

Π.χ. με τη «Συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Europol» (υπογράφτηκε το Δεκέμβρη του 2001) και κυρίως με τη «Συμπληρωματική συμφωνία μεταξύ Ευρωπόλ και ΗΠΑ για την ανταλλαγή προσωπικών στοιχείων και σχετιζόμενων πληροφοριών» (Δεκέμβρης 2002) προέκτειναν την ανταλλαγή προσωπικών δεδομένων, ορίζοντας στο άρθρο 2 ότι:

• «"Προσωπικά δεδομένα" σημαίνει κάθε πληροφορία σχετιζόμενη με ένα αναγνωρισμένο ή αναγνωρίσιμο φυσικό πρόσωπο».
• «"Αναγνωρίσιμο φυσικό πρόσωπο" σημαίνει ένα φυσικό πρόσωπο που μπορεί να αναγνωριστεί, άμεσα ή έμμεσα, ιδιαιτέρως με αναφορά σε έναν αριθμό ταυτότητας ή σε έναν ή περισσότερους συγκεκριμένους παράγοντες για τη σωματική, φυσιολογική, πνευματική, οικονομική, πολιτιστική ή κοινωνική ταυτότητά του».

Αλλά και πολύ νωρίτερα, ήδη με την Οδηγία 95/46/ΕΚ του Συμβουλίου της ΕΕ και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της 24ης/10/1995 (η οποία μπορεί να θεωρηθεί ως η νομική μήτρα των κοινοτικών κειμένων και των εθνικών νόμων που ακολούθησαν και αφορούσαν παρακολουθήσεις και καταγραφή στοιχείων), προβλεπόταν ότι οι ευρωενωσιακές αρχές νομιμοποιούνται να φακελώνουν και να «επεξεργάζονται» «πληροφορίες για τη φυλετική ή εθνική καταγωγή, τα πολιτικά φρονήματα, τις θρησκευτικές ή φιλοσοφικές πεποιθήσεις, τη συμμετοχή σε συνδικαλιστικές οργανώσεις και την υγεία και τη σεξουαλική ζωή». Η ακριβής διατύπωση στο άρθρο 8 παρ. 1 ξεκινούσε υποκριτικά, απαγορεύοντας την «επεξεργασία» αυτών των δεδομένων, για να συμπληρώσουν αμέσως παρακάτω ότι η παράγραφος 1 και οι απαγορεύσεις της δεν ισχύει εφόσον παρέχονται κάποιες «δέουσες εγγυήσεις» - παρεχόμενες από ποιες άραγε υπηρεσίες;

Η επεξεργασία τέτοιων στοιχείων «νομιμοποιήθηκε» και με άλλα κοινοτικά κείμενα. Π.χ. στην απόφαση του Συμβουλίου της ΕΕ της 28ης Φεβρουαρίου 2002 για την ίδρυση της Eurojust, την ευρωενωσιακή υπερεισαγγελία, στην παράγραφο 4 του άρθρου 15 ξεκαθαρίζουν και ποια άλλα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα δύνανται να καταγράφουν, να φακελώνουν και να αξιοποιούν: «Τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα, είτε υφίστανται επεξεργασία με αυτοματοποιημένα μέσα είτε όχι, τα οποία αποκαλύπτουν τη φυλετική ή εθνική καταγωγή, τα πολιτικά φρονήματα, τις θρησκευτικές ή φιλοσοφικές πεποιθήσεις ή τη συμμετοχή σε συνδικαλιστικές οργανώσεις, καθώς και τα δεδομένα σχετικά με την υγεία και τη σεξουαλική ζωή, μπορούν να υποστούν επεξεργασία από την Eurojust, μόνον εφόσον είναι αναγκαία για τις οικείες εθνικές έρευνες και για το συντονισμό στο πλαίσιο της Eurojust». Με βάση τα όσα ήδη βλέπουμε να συμβαίνουν, η τελευταία προϋπόθεση μόνον ως κακόγουστο αστείο ακούγεται.

Σημειωτέον ότι οι παρακολουθήσεις και το φακέλωμα δεν περιορίζονται στους «υπόπτους» του κοινού ποινικού δικαίου ή τους «τρομοκράτες». Η πιο πρόσφατη φρασεολογία του Λευκού Οίκου περί ριζοσπαστισμού που γεννά τρομοκρατία ή αυτή των Βρυξελλών περί βίαιου ριζοσπαστισμού, δείχνουν ότι στο μάτι των κατασταλτικών μηχανισμών μπαίνει οποιοσδήποτε αμφισβητεί τη Νέα Τάξη, τον ιμπεριαλισμό και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Οποιοσδήποτε αγωνίζεται για να αλλάξει τη φορά των πραγμάτων προς το ανθρώπινο.

Ομως πέραν των ερμηνειών, υπάρχει ήδη ψηφισμένος από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ο (ευρω)τρομονόμος Νο 2, ο οποίος ενσωματώνοντας τις σχετικές κοινοτικές ντιρεκτίβες, στο άρθρο 40 ορίζει ότι μια πράξη θεωρείται τρομοκρατική «όταν γίνεται με τρόπο ή σε έκταση ή υπό συνθήκες που είναι δυνατόν να βλάψουν σοβαρά μια χώρα ή έναν διεθνή οργανισμό και με σκοπό να εκφοβίσει σοβαρά έναν πληθυσμό ή να εξαναγκάσει παρανόμως δημόσια αρχή ή διεθνή οργανισμό να εκτελέσει οποιαδήποτε πράξη ή να απόσχει από αυτήν ή να βλάψει σοβαρά ή να καταστρέψει τις θεμελιώδεις συνταγματικές, πολιτικές, οικονομικές δομές μιας χώρας ή ενός διεθνούς οργανισμού».

Και μόνο μ' αυτή τη ρευστού νοήματος παράγραφο, εύκολα θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν ως «τρομοκράτες», εργαζόμενοι που συμμετέχουν σε μια απεργιακή κινητοποίηση σε οργανισμό κοινής ωφέλειας, σε συμβολικές καταλήψεις κτιρίων, οδών κλπ.

Πολύδωρες, Κακλαμάνηδες, Σκανδαλίδηδες και διοικούντες το ΕΒΕΑ δεν κινήθηκαν έτσι ξαφνικά κι ασυντόνιστα για την απαγόρευση των διαδηλώσεων...

Αν κάποιος χαρακτηρίσει τα προαναφερόμενα υπερβολικά, είτε αγνοεί, είτε αποσιωπά τα όσα έγιναν σε μια αντίστοιχη περίπτωση, αυτή των καμερών.

Οι καμεροχαφιέδες μάς φορτώθηκαν με πρόσχημα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, τάχα για την ασφάλεια των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Κάμερες που συνέχισαν να λειτουργούν με πρόσχημα τη ρύθμιση της κυκλοφορίας και, όπως έχει καταγραφεί σε πολλές περιπτώσεις, σήμερα σε διαδηλώσεις και πορείες στρέφονται και καταγράφουν πρόσωπα και συνθήματα διαδηλωτών.

Μάλιστα όπως φαίνεται στην απόφαση 58/2005 της «Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα» (ΑΠΔΠΧ), το υπουργείο Δημόσιας Τάξης έχει ήδη υποβάλει ένα αίτημα «επέκτασης του σκοπού επεξεργασίας των προσωπικών δεδομένων που λαμβάνονται από το σύστημα». Να χρησιμοποιεί δηλαδή και επισήμως τις κάμερες, πέρα από τη διαχείριση της κυκλοφορίας, με στόχους:

• Την «ειδική πρόληψη και εξιχνίαση σοβαρών αξιόποινων πράξεων, με αναφορά στη δυνατότητα χρήσης του συστήματος κατά τη διάρκεια συγκεντρώσεων ή συναθροίσεων(σ.σ.: τι άλλο να πούμε εμείς;),
• τη «διαχείριση σοβαρών περιστατικών ασφάλειας και κρίσεων (σ.σ: όπως μια σύγκρουση με διαδηλωτές, μετά τη δράση των γνωστών αγνώστων προβοκατόρων;),
• την «προστασία επισήμων προσώπων κατά τις μετακινήσεις τους» (σ.σ: ο Κλίντον ξανάρχεται;),
• την «προστασία ευπαθών στόχων (δημοσίων κτιρίων, πρεσβειών κλπ.), χωρίς αυτά να προσδιορίζονται ειδικότερα και συγκεκριμένα» (σ.σ: πώς θα αντιμετωπιστεί άραγε μια κατάληψη υπουργείου;).

Τα έχουν όλα υπολογισμένα και δρομολογημένα.