Κρατικοί υπάλληλοι, δικαστές, μεγαλοδικηγόροι, κότερα, επιχειρηματίες, χρηματιστές, αρχιμανδρίτες, εργολάβοι με φούσκες στη Σοφοκλέους, «κυκλώματα». Και στη μέση: Ενα πολιτικό σύστημα που υποδύεται το φορέα της κάθαρσης. Που ρητορεύει κατά της διαφθοράς. Που, τελικά, «προΐσταται» (σ.σ.: «εγώ απλώς προήδρευα» κατά τη ρήση του Αντρέα Παπανδρέου) ενός δημόσιου βίου, που όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, όλο και σε κάποιον «νταβατζή» θα πέσεις επάνω.

*

Ευτυχώς, όμως, που υπάρχουν και οι ...υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας. Φέρ' ειπείν ο ΣΕΒ, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές. Αυτοί κι αν απεχθάνονται τη διαφθορά. Και τη διαπλοκή. Και τη συναλλαγή. Και τη δοσοληψία. Τώρα, ποιοι είναι κείνοι που τα «χώνουν» τα εκατομμύρια επί εκατομμυρίων στους «γαλαζοπράσινους» υποψήφιους για να διεξάγουν τις πολυδάπανες προεκλογικές εκστρατείες τους, θα σας γελάσουμε...

*

Το «λάδωμα», η μίζα, το ρουσφέτι, η διαφθορά, ο «γνωστός», η αδιαφάνεια, η συναλλαγή, η κομπίνα. Ολα αυτά είναι «φυσικά φαινόμενα»; Αν ήταν έτσι, θα έπρεπε να ασχολούνται μαζί τους οι ...μετεωρολόγοι. Είναι προϊόν της «κακής ανθρώπινης φύσης»; Τότε δε θα ζητούσαμε τα ρέστα από την πολιτική εξουσία, αλλά από τους ψυχολόγους, άντε και από μερικούς ...ψυχιάτρους. Προφανώς, μιλάμε για ένα εξόχως πολιτικό ζήτημα, που η ρίζα του προβλήματος (άρα και της λύσης του) ξεκινάει από τα σπάργανα του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, των δομών του, της λειτουργίας του.

*

Ο φαύλος κύκλος της διαφθοράς έχει ένα βασικό προστάτη, τροφοδότη, «νονό»: Είναι η ταξική διάρθρωση του συστήματος της «ελεύθερης αγοράς», που γεννά και αναπαράγει αυτόν το φαύλο κύκλο. Θεμέλιος λίθος του συστήματός τους είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Από κει ξεκινάνε όλα τα υπόλοιπα, τα απόβλητα, τα παράγωγα: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», το «δούναι και λαβείν», το «κλέψε για να έχεις», ο «μπάρμπας στην Κορώνη», το «μέσο». Αυτά είναι τα «δόγματα» της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής λειτουργίας του συστήματός τους.

Στο διεφθαρμένο τους σύστημα «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Αλλά φυσικά, όσο πιο διεφθαρμένος είσαι, τόσο περισσότερο έχεις ανάγκη για «συνενόχους» και «συνυπεύθυνους». Ως εκ τούτου προσπαθείς να «λαδώνεις» το σύστημα μέχρι το τελευταίο του γρανάζι και να «νομιμοποιήσεις» την αθλιότητά σου με την κλασική συνταγή: Διαχέοντας σε όλη την κοινωνία το φαινόμενο της διαφθοράς. Ταξικά πάντα: Στα «ανώτερα κλιμάκια» της κοινωνίας, η διαφθορά εμφανίζεται με μαύρες συναλλαγές κάτω από τραπέζια στρωμένα με χαβιάρια. Στο επίπεδο του «κοσμάκη» εκδηλώνεται με το «φακελάκι».

*

Δεδομένου ότι η διαφθορά δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε εκεί που την έγραφε ο Κ. Σημίτης (στο περίφημο ...μπλοκάκι του), ούτε να αντιμετωπιστεί από αυτούς που την έχει αναθέσει ο Κ. Καραμανλής (τους «κέρβερους» της σεμνότητας και ταπεινότητας), οι εναλλασσόμενοι στον κυβερνητικό θώκο είναι αναγκασμένοι να την ομολογούν, αλλά, ταυτόχρονα, να αγκομαχούν να την ερμηνεύσουν με βολικό, για την ιδεολογία, την κοσμοθεωρία και, εν τέλει, το πολιτικό τους σύστημα, τρόπο:

Δε φταίει το κοινωνικο-πολιτικό μας σύστημα, λένε. Φταίει η «αδυναμία» του κράτους, η κομματικοκρατία, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί... Πέραν του ότι όλα αυτά είναι πλευρές εκείνου ακριβώς που προσπαθούν να αθωώσουν, δηλαδή, του κοινωνικο-πολιτικού τους συστήματος, είναι και αστείο να καμώνονται ότι μέρος της «δουλιάς» τους είναι η πάταξη της διαφθοράς. Η «δουλιά» τους είναι άλλη: να δίνουν «θαλασσοδάνεια» στους βιομηχάνους, να ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία, να κάνουν πλάτες στη φοροδιαφυγή και στην αισχροκέρδεια, να τάζουν διορισμούς, να «μοιράζουν» έργα, να κατανέμουν την «πίτα», να κάνουν «κολεγιές» με τους ισχυρούς και να διαμορφώνουν, αντικειμενικά, το εύφορο έδαφος για τα κάθε λογής «μπουμπούκια» και «λαμόγια».

*

Ετσι «δουλεύει» το σύστημα. Ανεξαρτήτως ποιος ταγός το υπηρετεί, ανεξάρτητα ποιο κόμμα το διαχειρίζεται. Κι όταν, από καιρό σε καιρό, μέσα στο «γενικό χαμό» σπάσει κανένα απόστημα, αρχίζει το πανηγύρι! Με εναλλασσόμενους ρόλους: Οταν κυβερνούν οι Βένετοι είναι οι Πράσινοι που τους καταγγέλλουν για τις «ακαθαρσίες». Κι όταν κυβερνούν οι Πράσινοι είναι οι Βένετοι που το παίζουν «τιμωροί» και «αδιάφθοροι».

Το έργο παίζεται συνήθως προεκλογικά και κρατάει από μερικές μέρες μέχρι και μερικές βδομάδες. Κατά τη διάρκειά του, όλοι οι εμπλεκόμενοι στο «κόλπο» (κυβερνώντες, πρώην κυβερνώντες, καναλάρχες, «παπαγαλάκια», ευυπόληπτοι επιχειρηματίες και «αρπαχτικά») εμφανίζονται να δηλώνουν: «Το μαχαίρι θα μπει στο κόκαλο»!