Τράκαρε, χωρίς δική της υπαιτιότητα, με το αυτοκίνητό της στις 6 του Γενάρη 2006. Η ίδια τραυματίστηκε στα πλευρά και στο χέρι το οποίο είχε στο γύψο κοντά δυο μήνες. Ελαφρότερα τραυματίστηκε η συνοδηγός της. Το αυτοκίνητο σχεδόν διαλύθηκε και κρίθηκε από τον αρμόδιο πραγματογνώμονα της ασφαλιστικής εταιρείας για πέταμα.

Η Τροχαία, που επελήφθη του συμβάντος, συνέταξε έκθεση, ο δε υπαίτιος του τροχαίου - που, σημειωτέον, παραβίασε και το «ΣΤΟΠ» - υπέβαλε τη σχετική δήλωση αναγνωρίζοντας το λάθος του. Αρα, σύμφωνα με τα όσα υποτίθεται πως ισχύουν στην ασφαλιστική αγορά, η εταιρεία όφειλε να καταβάλει τη σχετική αποζημίωση.

Ωστόσο, η υπόθεση σκάλωσε στο γεγονός ότι και τα δυο οχήματα ήταν ασφαλισμένα στην ίδια ασφαλιστική εταιρεία, την ΕΓΝΑΤΙΑ. Και ενώ επρόκειτο για μια «καθαρή» περίπτωση, οι αρμόδιοι της εταιρείας... κατέβασαν τα ρολά. Καμιά εκτίμηση για τις ζημιές ή την αξία του αυτοκινήτου, κανένα ενδιαφέρον για το σοβαρό τραυματισμό που προήλθε από το συμβάν. Με δυο λόγια... ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ούτε καν τα ασφάλιστρα δεν επέστρεψαν για τον εναπομείναντα χρόνο ασφάλισης, παρά το γεγονός ότι - μετά τη γνωμοδότηση του εμπειρογνώμονα - κατατέθηκαν οι πινακίδες στο υπουργείο Συγκοινωνιών.

Η υπόθεση βέβαια, μετά από έξι μήνες υπομονής που επέδειξε η παθούσα, έχει πάρει το δρόμο των δικαστηρίων, αλλά αλήθεια αυτός είναι ο εκσυγχρονισμός της ασφαλιστικής αγοράς και η βελτίωση των ασφαλιστικών υπηρεσιών για τις οποίες κοκορεύονται οι κυβερνώντες; Αυτός είναι ο περιβόητος χάρτης των υποχρεώσεων των ασφαλιστικών εταιρειών και η υποτιθέμενη αυστηρή, εκ μέρους της κυβέρνησης, παρακολούθηση της τήρησής τους; Μήπως κάτι έχουν να πουν ο Δ. Σιούφας, ο Γ. Παπαθανασίου, ή κάποιος άλλος από τους θιασώτες της απελευθέρωσης των αγορών;