Προχτές ο εκτελών χρέη κυβερνητικού εκπροσώπου, ο κ. Αντώναρος, ερωτηθείς αν υπάρχει πολιτική ευθύνη για τα αποκαλυπτόμενα των τελευταίων ημερών, δήλωσε με σιγουριά που δε σήκωνε κανέναν αντίλογο: «Ο καθένας είναι ατομικά υπεύθυνος και υπόλογος έναντι του νόμου»...

Πολύ ωραία λογική. Και πόσο μοιάζει με κείνη των προηγούμενων. Αυτών, που όταν φούντωνε η συζήτηση για την υπόθεση του Χρηματιστηρίου, απαντούσαν - όπως ο κ. Νεονάκης - ότι οι συναναστροφές τους στη Σοφοκλέους είχαν να κάνουν με την ικανοποίηση από μέρους τους του «δικαιώματος της ατομικής ευημερίας»...

*

Από τη μια, λοιπόν, εκείνοι που πριν από μια 25ετία κυκλοφορούσαν με πυτιριδωμένο μουστάκι και ζιβάγκο, και σήμερα έχουν το μάγουλο - φράπα και σπίτι με πισίνα στην Κηφισιά.

Κι από την άλλη, ετούτοι, που θα έφερναν τη σεμνότητα και την ταπεινότητα, αλλά εκτός από τους «νταβατζήδες», που γελάγανε με όσα έλεγε ο πρωθυπουργός στου «Μπαϊρακτάρη», γελάγανε και οι «κουμπάροι» τους.

*

Οπως επί Σημίτη, η τότε κυβερνητική προπαγάνδα του ΠΑΣΟΚ δεν αναγνώριζε καμία πολιτική ευθύνη στο Μέγαρο Μαξίμου για το κλίμα των Τσουκατο-πανταγιάδων, για τους Ροκόφυλους, τους Σαλαλέδες, τις υποθέσεις Πάχτα, Μαλέσιου κλπ., έτσι και σήμερα, η κυβερνητική προπαγάνδα της ΝΔ, δεν αναγνωρίζει καμία πολιτική ευθύνη του Μαξίμου για τις χρηματοδοτήσεις των καναλαρχών με τα «090», για ρήσεις προς τελωνειακούς και εφοριακούς του τύπου «κλέφτε, αλλά με μέτρο», για τα σύννεφα «περίεργων» ιστοριών όπως εκείνες στο υπουργείο Αμυνας, ή τις άλλες με τον Τρούπη κλπ...

*

Το θέμα δεν είναι ότι πάνε να βγάλουν «λάδι» τον Καραμανλή, όπως χτες επιχειρούσαν να κάνουν με τον Σημίτη. Το θέμα δεν είναι αν οι εκάστοτε πρωθυπουργοί έχουν σχέση ως φυσικά πρόσωπα (που προφανώς δεν έχουν) με όλες αυτές τις λαδιές. Το θέμα είναι ότι στο πλαίσιο του πρωθυπουργοκεντρικού πολιτικού συστήματος, αυτή η προσπάθεια πολιτικής «αθώωσης» του εκάστοτε πρωθυπουργού, στοχεύει στην αθώωση όχι του προσώπου - πρωθυπουργού, αλλά του πολιτικού τους συστήματος, εν γένει.

Αλλά, μάταιος κόπος. Και για το σύστημα και για τις (πολιτικές) ευθύνες του προσώπου:

«Δεν έχει μικρή σημασία για έναν ηγεμόνα η εκλογή των υπουργών του: Αυτοί είναι καλοί ή όχι, ανάλογα με τη σύνεση του ηγεμόνα. Και η πρώτη υπόθεση που μπορεί να κάνει κάποιος για το μυαλό ενός άρχοντα, είναι να δει τους ανθρώπους που έχει γύρω του. Και όταν είναι ικανοί και πιστοί, μπορεί πάντοτε να έχει τη φήμη του συνετού γιατί ήξερε να αναγνωρίσει τους ικανούς και να τους κρατήσει πιστούς. Αλλά, όταν είναι αλλιώτικοι, δεν μπορεί να σχηματίσει κανείς ευνοϊκή κρίση γι' αυτόν, γιατί το πρώτο λάθος που κάνει, το κάνει σ' αυτή την εκλογή».

Αυτά έγραφε ο Νικολό Μακιαβέλι στον «Ηγεμόνα» του. Γνωστά πράγματα, δηλαδή, από το 1500 και εντεύθεν. Πολύ πριν, δηλαδή, ο κ. Σημίτης αρχίσει να πασχίζει να συγκαλύψει την οσμή των σκανδάλων με εκείνα τα «όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα», πολύ πριν ο κ. Καραμανλής αρχίσει να επιστρατεύει ρητορείες περί «μηδενικής ανοχής» απέναντι στη διαφθορά.