Το εμπορευματοποιημένο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι περισσότερο εμπόριο και λιγότερο ποδόσφαιρο. Οι «επιδόσεις» των ελληνικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις είναι ένας ακόμα αδιάψευστος μάρτυρας. Δυο χρόνια μετά την κατάκτηση του κυπέλλου στην Πορτογαλία, όλες οι υποσχέσεις περί αναβάθμισης του αθλήματος έχουν θρυμματιστεί. Σε λίγο, όπως το πάνε οι ποδοσφαιροπαράγοντες, το ερώτημα δε θα είναι τι θα κάνει η Εθνική στο επόμενο κύπελλο. Το ερώτημα είναι αν θα υπάρχουν Ελληνες παίκτες για να συγκροτήσουν μια αξιόπιστη Εθνική ομάδα. Μετρήστε τους Ελληνες ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν με τις ομάδες τους (Ολυμπιακό, ΑΕΚ, Παναθηναϊκό, Ξάνθη, κλπ.) στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Είναι ζήτημα αν όλοι μαζί σχηματίζουν ενδεκάδα...

*

Μετά την ήττα του Ολυμπιακού από τη Βαλένθια, το παραμύθι όσων θέλουν να δημιουργήσουν μια «ασπίδα» προστασίας περί τους διευθύνοντες τα ποδοσφαιρικά πράγματα στην Ελλάδα ήταν ότι δεν μπορούσε ο Ολυμπιακός να ανταγωνιστεί μια ομάδα με πολλαπλάσιο «μπάτζετ» από το δικό του. Μπα! Δηλαδή, για το 1-1 του Παναθηναϊκού με την άσημη ομάδα από την Ουκρανία έφταιγε το «μπάτζετ»; `Η μήπως αυτά που παίρνουν οι ομάδες και οι ιδιοκτήτες τους από τον ελληνικό λαό (σ.σ.: γιατί από το λαό τα παίρνουν) είναι λίγα; Τι σημαίνει «μικρό μπάτζετ»; Οτι θέλουν κι άλλα! Δηλαδή, δεν τους φτάνει ότι το κράτος τους χαρίζει γήπεδα; Δεν τους φτάνει ότι η κρατική ΕΡΤ τους μοιράζει λεφτά με τη σέσουλα; Δεν τους φτάνει ο πακτωλός των εισπράξεων λόγω του εθισμού του κόσμου στον τζόγο;

*

Οι κήρυκες του «επαγγελματισμού» στο ποδόσφαιρο, και εν γένει στον αθλητισμό, θα πρέπει να απαντήσουν: Οι επιδόσεις τους αξιολύπητες. Λένε: Η Ελλάδα είναι μικρή αγορά που, αν θέλει να έχει υψηλού επιπέδου επαγγελματικό (βλέπε: εμπορευματοποιημένο) αθλητισμό, πρέπει να κάνει «σωστή κατανομή». Αυτό (σε μετάφραση) σημαίνει ότι οι κυβερνώντες μπορούν να διαθέτουν λεφτά στις ΠΑΕ, δεν μπορούν, όμως, να διαθέτουν εκείνα τα ποσά που απαιτούνται για το μαζικό λαϊκό αθλητισμό. Κι αυτό - με τη σειρά του - σημαίνει ότι: Για να έχει γήπεδο ο Βαρδινογιάννης στην Αθήνα, ο λαός της Αθήνας δεν μπορεί να έχει πάνω από 2 γήπεδα για τα δεκάδες ερασιτεχνικά σωματεία της πόλης!

*

Το μοντέλο τους είναι αποτυχημένο. Ακόμα κι αν οι πλανήτες συνωμοτούσαν και κάποια ελληνική ομάδα κατακτούσε το Τσάμπιονς Λιγκ, το τίμημα για το λαό από την έλλειψη πολιτικής για το λαϊκό αθλητισμό θα ήταν και πάλι τεράστιο. Αν το ερώτημα είναι: Τα λεφτά να πηγαίνουν σε μερικές ΠΑΕ για να κερδίσουν ευρωπαϊκούς τίτλους (εδώ γελάνε), ή στις γειτονιές, στα σχολειά, σε λαϊκά αθλητικά κέντρα, ώστε από κει να ξεπηδήσουν τα ταλέντα και οι πρωταθλητές, η απάντηση είναι αυτονόητα η δεύτερη. Πόσο μάλλον που τα αποτελέσματα του «επαγγελματικού» ποδοσφαίρου τους είναι ευανάγνωστα: Τεσσάρες και τριάρες!