Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων αποτελεί βασική συνιστώσα των προωθούμενων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η οποία ξεκίνησε να εφαρμόζεται από τις αρχές της δεκαετίας του '70 (Χιλή του Πινοτσέτ). Για να επεκταθεί στα τέλη της ίδιας δεκαετίας σε ΗΠΑ - Αγγλία (Ρίγκαν - Θάτσερ) και στη συνέχεια σε ολόκληρο τον κόσμο. Μια πολιτική, η οποία όλο και εμβαθύνεται, καθώς, εκτός από τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας (πρώην ΔΕΚΟ), οι οποίες περνάνε στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου, το καπιταλιστικό κράτος εκχωρεί νέους τομείς δραστηριοτήτων σε ιδιώτες. Τομείς, οι οποίοι στο παρελθόν ασκούνταν αμιγώς από το Δημόσιο. Ηδη σήμερα, οι επιχειρήσεις, η δημιουργία των οποίων απαιτούσε μεγάλες επενδύσεις (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΛΠΕ, ΕΥΔΑΠ κλπ.) έχουν περάσει στα χέρια ελληνικών και ξένων επιχειρηματικών ομίλων. Εκτός, όμως, από τις επιχειρήσεις, και με σημαία πάντα το «λιγότερο κράτος», παραδίδονται στους ιδιώτες οι κρατικές υποδομές μέσω των περιβόητων «Συμπράξεων», ο σχεδιασμός και η διαχείριση των Κοινοτικών Πλαισίων, παραλίες, δάση, η τεράστια περιουσία του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού (ΕΟΤ), αλλά και το σύνολο των Ολυμπιακών υποδομών. Στόχος, η ανάπτυξη εμπορικών, τουριστικών και ψυχαγωγικών χρήσεων, η ανάπτυξη δηλαδή νέων τομέων δράσης του κεφαλαίου.

Υπάρχει, βέβαια, το ερώτημα, σε τι αποσκοπεί η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, τι ήταν εκείνο που ώθησε την αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα διεθνώς, να περάσουν από τις πολιτικές της ενεργητικότερης συμμετοχής του καπιταλιστικού κράτους στην οικονομία, στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων. Το ερώτημα αυτό, μετά από 30 και πλέον χρόνια άσκησης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, έχει σήμερα απαντηθεί. Με τις πολιτικές εκχώρησης περιουσιακών στοιχείων από το Δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, επιχειρείται η ενίσχυση της δράσης του κεφαλαίου, ώστε να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τον ανταγωνισμό στην αγορά. Με τον ΟΤΕ ιδιωτικοποιημένο, προσελκύουν την έλευση στη χώρα και άλλων πολυεθνικών εταιρειών, ή ακόμη γίνεται μοχλός για διείσδυση σε αγορές άλλων χωρών, όπως π.χ. των γειτονικών Βαλκανίων. Κατά δεύτερο, με το άνοιγμα νέων τομέων δράσης του κεφαλαίου, επιχειρείται να δοθεί διέξοδος, σε πλεονάζοντα, περιπλανώμενα κεφάλαια, τα οποία δεν μπορούν να τοποθετηθούν παραγωγικά, λόγω κορεσμού, ενώ η τοποθέτησή τους στη χρηματαγορά - κεφαλαιαγορά, ασκεί πτωτικές πιέσεις στα επιτόκια.

Υπάρχει, βέβαια, και το δεύτερο ερώτημα, αν είμαστε υπέρ των κρατικών ή των ιδιωτικών επιχειρήσεων, αν π.χ. θέλουμε τον ΟΤΕ κρατικό ή ιδιωτικό. Για τους κομμουνιστές, τέτοιο δίλημμα δεν υφίσταται, δεδομένου ότι στο πολιτικό τους πρόγραμμα υπάρχει ξεκάθαρα η θέση ότι τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα πρέπει να περάσουν σε κοινωνική ιδιοκτησία κάτω από λαϊκό και εργατικό έλεγχο. Που απαιτεί άλλη εξουσία και οικονομία, λαϊκή. Ωστόσο, μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος, αν μια επιχείρηση ελέγχεται από το συλλογικό κεφαλαιοκράτη (καπιταλιστικό κράτος) ή από ιδιώτη επιχειρηματία, δεν είναι αδιάφορο για τους εργαζόμενους, αλλά και το λαϊκό κίνημα, αν ανήκουν στο Δημόσιο ή ιδιωτικοποιούνται. Γι' αυτό σήμερα, με το βλέμμα πάντα στραμμένο στο στρατηγικό στόχο, στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, παλεύουμε και ενάντια στις πολιτικές ιδιωτικοποίησης των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, όπως είναι ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, τα ΕΛΠΕ κλπ.