Η Συμφωνία Σένγκεν δεν είναι τυχαίο και αιφνίδιο γεγονός. Αποτελεί διακρατική απόφαση όλων σχεδόν των χωρών της Κοινότητας να συγκροτήσουν ένα γιγαντιαίο σύστημα αστυνομικής καταστολής, που θα προστατεύει τα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Με αυτό τον τρόπο η έδρα του Στρασβούργου είναι δέκτης ανέλεγκτων πληροφοριών από τις χώρες που επικύρωσαν τη Συμφωνία, και θα καταχωρούνται στοιχεία της ιδιωτικής και συλλογικής ζωής των Ευρωπαίων πολιτών, αλλά και των αλλοδαπών, που αναζητούν εργασία και καταφύγιο από τις φτωχές ή σπαρασσόμενες από βία χώρες τους.

Ετσι, όργανα καταστολής χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση από εθνικά Κοινοβούλια - αλλά και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - μετατρέπονται σε κριτές της επικινδυνότητας πολιτών ή πολιτικών ομάδων και αποκτούν μια απίθανη ισχύ, της οποίας η απρόβλεπτη χρήση μπορεί να καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις ή τις τύχες ολόκληρων λαών και όλα αυτά στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας και της εγκληματικότητας.

Μόνο ο ανυποψίαστος ιστορικά ή ο πολιτικά υποτελής αγνοεί ή θέλει να αγνοεί, το πόσο άνετα οι ισχυροί και οι παντοδύναμες εξουσίες μετονόμασαν και μετονομάζουν τους πολιτικούς αντιπάλους σε τρομοκράτες ή σε εγκληματίες (Κούβα, Κούρδοι, Παλαιστίνιοι).

Στην Ελλάδα μάλιστα, στα πέτρινα χρόνια, ποτέ ο αντίπαλος των μετεμφυλιακών κυβερνήσεων δεν αντιμετωπίστηκε με τις διατάξεις του πολιτικού εγκλήματος, αλλά μόνο του κοινού ποινικού δικαίου.

Οι έννοιες του ύποπτου, της διακριτικής παρακολούθησης και των υπονοιών για πράξεις του μέλλοντος, αρχίζουν να ανατρέπουν θεμελιώδεις αξίες και εγγυήσεις του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού και να αναπληρώνουν το δίκαιο με την αστυνομική λογική (άρθρο 99).

Στην Ελλάδα, ενώ η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, και οι δημοκρατικοί πολίτες αντιστάθηκαν στην απαλλοτρίωση της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατικής νομιμότητας, τώρα η κυβέρνηση με φανατικούς λόγους κατά "του εγκλήματος" σκέφτηκε να μας προστατεύσει, ανεχόμενη όμως την καταρράκωση των θεμελιωδών συνταγματικών κανόνων για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Τα άρθρα 5 παρ.2, 9 παρ.1, 19, 28 παρ.3 που αφορούν την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων χωρίς διακρίσεις, την ιδιωτική ζωή, την ελευθερία επικοινωνίας και την προστασία της εθνικής κυριαρχίας, μεταρρυθμίστηκαν βιαίως, χωρίς τη διαδικασία του άρθρου 110 του Συντάγματος.

Ο ελληνικός λαός επιβάλλεται να αντισταθεί στα σχέδια των τραπεζικών και χρηματιστηριακών μεγαθηρίων της Ευρώπης, που οργανώνουν με θρασύτητα αστυνομικά συστήματα υποστήριξής τους.