Και εκεί που οι εξελίξεις και η κινητικότητα γύρω από τη διευθέτηση των σχέσεων με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας φαίνονταν να αντιμετωπίζουν και το ζήτημα της ονομασίας, μας προέκυψαν οι "Παμμακεδόνες". Αναζωπυρώθηκε, έτσι, και πάλι η "μακεδονομαχία", μέσω του συνεδρίου των "Παμμακεδονικών Ενώσεων" των μεταναστών. Βεβαίως, το πρόβλημα πήρε άλλες διαστάσεις, αφού δεν περιορίστηκε μόνο στην αντιδραστική και γνωστή από το παρελθόν ιστορία της οξύτατης αντιπαράθεσης με το γειτονικό λαό εξαιτίας του ονόματος. Το συνέδριο θύμισε σκηνές "απείρου κάλλους", από την εμφυλιοπολεμική ακόμη περίοδο, όταν το ξενόδουλο μοναρχοφασιστικό καθεστώς με τους Αγγλοαμερικάνους συμμάχους - προστάτες του διαιρούσαν το λαό σε εθνικόφρονες και συμμορίτες - προδότες. Αυτό το κλίμα θέλησαν να αναβιώσουν με αντικομμουνιστικά και εθνικιστικά συνθήματα όσοι "Παμμακεδόνες" - κυρίως των ΗΠΑ και του Καναδά - "εξεγέρθηκαν", όταν ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ πήρε το λόγο στο συνέδριο.

Ισως δεν είναι τυχαία η αναγόρευση από τους "Παμμακεδόνες" σε "συμμορίτη και προδότη" όποιου αγωνίζεται για την επίλυση τέτοιων κρίσιμων προβλημάτων, με γνώμονα τα πραγματικά συμφέροντα των λαών, και μάλιστα γειτονικών, μακριά και ενάντια σε αλυτρωτικές διαθέσεις και τους παράγοντες που τις προωθούν, όπως αυτόν της ονοματολογίας. Η πολιτική του "διαίρει και βασίλευε" - πολιτική που οι ιμπεριαλιστές με τις επεμβάσεις τους εφάρμοσαν στα Βαλκάνια και οδήγησαν μέχρι και στις πολεμικές συρράξεις - γίνεται αρκετά δημοφιλής σε κύκλους που έχουν σημαία τον εθνικισμό - μια άκρως αντιδραστική πλευρά της αστικής ιδεολογίας - και καλλιεργούν το μίσος ανάμεσα στους λαούς. Καλλιεργούν τη μεταξύ τους έχθρα, υποδαυλίζουν και αξιοποιούν υπαρκτές και ανύπαρκτες αντιθέσεις, προκειμένου να τους έχουν υποταγμένους στα συμφέροντά τους. Το απαιτεί η "νέα τάξη πραγμάτων", ο ανταγωνισμός για το μοίρασμα της λείας, γι' αυτό και ανάγουν τις αιτίες των δεινών που ζουν οι λαοί, όχι σ' αυτήν ακριβώς την πολιτική που τα γεννά, τα αναπαράγει και τα οξύνει, αλλά στον "εχθρικό" γειτονικό λαό. Οταν και όπου αυτή η πολιτική βρίσκει αντιστάσεις και αντιδράσεις - οι κομμουνιστές ήταν και είναι στην πρώτη γραμμή ενός τέτοιου αγώνα - τότε επιστρατεύεται η αντιδραστική υστερία του καθεστώτος, που επέβαλε τον Εμφύλιο στην Ελλάδα, για να ξαναδιαιρέσει το λαό μας σε εθνικόφρονες και προδότες.

Ισως σ' αυτή τη λογική να παρασύρονται και άνθρωποι, που, από άγνοια ή μη συνειδητοποίηση των κινδύνων που εγκυμονεί αυτή η τακτική, νομίζουν ότι εκφράζουν τον πατριωτισμό τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι συμβάλλουν στα σχέδια αυτών που οδήγησαν τα πράγματα στη σημερινή τους κατάσταση. Αδραξε την ευκαιρία και ο "μακεδονομάχος" βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, γνωστός για την εθνικιστική υστερία και δράση του, με αιχμή το όνομα του γειτονικού κράτους και από τους πρωτεργάτες στη διοργάνωση των γνωστών συλλαλητηρίων, να δηλώσει ότι "ο μακεδονικός αγώνας θα συνεχιστεί". Το πρόσφατο παρελθόν, όπου αυτή η πολιτική ήταν η επίσημη εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης με τη συμφωνία και των άλλων κομμάτων (εθνική στρατηγική αποκλήθηκε), έδωσε χρήσιμα συμπεράσματα, αλλά φαίνεται πως δεν αγγίζουν τους αμετανόητους "μακεδονομάχους", που, ανεξάρτητα από το πού αποσκοπούν, σπέρνουν "θύελλες". Ο ωμός, όμως, αντικομμουνισμός και ο εθνικισμός μόνο δεινά για το λαό προοιωνίζονται, γι' αυτό και πρέπει να επαγρυπνεί και να δρα ενωμένος, στη βάση της διεθνιστικής αλληλεγγύης.