Ητανε ο επίλογος στη δολοφονία του Τζιάνι Βερσάτσε, του σχεδιαστή μόδας που ήταν πάντα "δέκα κινήσεις μπροστά" από τον ανταγωνισμό, του ανθρώπου που έκανε τους γιάπης στις αμερικανικές μεγαλουπόλεις να αισθάνονται ότι "ανήκουν", του entrepreneur που "έκοβε" δισεκατομμύρια δολάρια μόνο με μια του έμπνευση κι έστελνε τη βιομηχανία της μόδας στον έβδομο ουρανό...

Ισως κι ο ίδιος ο Κιουνάναν να μην το κατάλαβε, αλλά όταν αυτός ο "τρελός" (αν ήταν τρελός, κι αν ήταν αυτός) φιλομόφυλος έβαλε το πιστόλι του στο πίσω μέρος του κεφαλιού του Βερσάτσε, αυτό που πυροβόλησε ήταν το αμερικάνικο όνειρο. 'Η μάλλον, το δικό του αμερικάνικο ονειρο.

Αλλωστε, σε τελευταία ανάλυση, ποιον αφορούσε η "δικαιοσύνη"; Η βιομηχανία μόδας έχασε έναν εκλεκτό της, στο φόρτε του. Αλλά οι άνθρωποι που τη διευθύνουν ξέρουν ότι "κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από το παιχνίδι". Η κοινωνία των φιλομόφυλων αισθάνθηκε προσωρινά απειλημένη. Αλλά πρόκειται για μεμονωμένο φαινόμενο. Η οικογένειά του δεν είχε τίποτε να ωφεληθεί - ο Τζιάνι είναι νεκρός και καμιά "δικαιοσύνη" δε θα τον φέρει πίσω.

Γιατί, τότε; Ισως επειδή "οι αρχαίοι είχαν οράματα. Εμείς έχουμε τηλεόραση. Ομως ο πολιτισμός του θεάματος είναι απάνθρωπος. Οι θεατές δεν έχουν μνήμη, δε νιώθουν τύψεις, δεν έχουν αληθινή συνείδηση. (...) Προσδοκούν το μεγάλο χασμουρητό, το ανώνυμο και το παγκόσμιο, την Αποκάλυψη και την Τελική Κρίση της Κοινωνίας του θεάματος" (Οκτάβιο Παζ).

Καληνύχτα (μας)...

Μπ. Γ.

(*) Παραφράζουμε τον τίτλο της ταινίας του Ολιβερ Στόουν "Γεννημένοι Δολοφόνοι", η οποία βασίστηκε σε μια ιστορία του Κουέντιν Ταραντίνο και στο ομώνυμο μυθιστόρημα των Τζον Ογκαστ και Τζέιν Χάμσερ (ελληνική έκδοση "Κέδρος", 1996).