Οι Αμπελόκηποι, μέχρι το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, ήταν μια περιοχή της Αθήνας που ανταποκρινόταν πλήρως στο όνομά της. Ενας χώρος, δηλαδή, με αμπέλια και κήπους. Σήμερα είναι μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες συνοικίες της πόλης, πολύ κοντά στο κέντρο, αλλά ο χρόνος πρόσβασης από και προς το κέντρο διαστέλλεται πάντα εξαιτίας του μποτιλιαρίσματος.

Στις τσιμεντένιες πολυκατοικίες, που αντικατέστησαν τα αμπέλια, από τα Κουντουριώτικα και τα προσφυγικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας μέχρι το οικόπεδο του "Λαμπρόπουλου", στριμώχνονται περίπου 200.000 άνθρωποι, οι οποίοι "συγκατοικούν" με τη ρύπανση, το θόρυβο, την έλλειψη ελεύθερων χώρων, τη μοναξιά.

Ωστόσο, παραμένουν ακόμη μερικοί ακάλυπτοι χώροι, εν δυνάμει αξιοποιήσιμοι. Τη χωροταξία της περιοχής συνθέτουν ελάχιστες πλατείες, Λακωνίας και Λ. Ριανκούρ, Αγ. Θωμά, Μαβίλης, Τέρμα Αμπελοκήπων, Χαιροπούλου (Ανω Αμπελόκηποι), Κρημνίτσης (Ελληνορώσοι) και μερικοί δεντροφυτεμένοι χώροι που δεν καλύπτουν ούτε στο ελάχιστο τις ανάγκες σε πράσινο. Και η ημιζωή συνεχίζεται ανάμεσα στη χαβούζα πίσω από τον "πολύ" Αρειο Πάγο και το επιβλητικό μέγαρο της Αστυνομίας...