Ενα μήνα τώρα αναρωτιέμαι τι λόγους είχαν εκείνοι οι στρατιώτες μας, που άφησαν πίσω τους "αδέλφια, πατρίδα και γονείς, τους φίλους, τα παιδιά τους κι όλους τους συγγενείς" και ξεκίνησαν μέσα στο χιονιά για τη Βοσνία. Πίστεψαν, άραγε, στο μύθο του ειρηνοποιού, που έφτιαξαν και γι' αυτή την περίσταση οι ΝΑΤΟικοί λύκοι, φορώντας την αρνίσια τους προβιά; Ρίχτηκαν στην περιπέτεια, σαν τους παλιούς χρυσοθήρες, με την ελπίδα ότι ίσως να υπάρχει κάτω από τις στάχτες η ευκαιρία της ζωής τους, το εισιτήριο, ας πούμε, για μια θέση στο δημόσιο, αν αποφασίσουν κάποτε να πετάξουν τη στολή; Ηθελαν να ξεφύγουν από κάτι, ν' αποχτήσουν νέες εμπειρίες ανασαίνοντας το μπαρούτι, πήγαν για την πλάκα τους ή απλώς "για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη";

Τι λόγους είχε, δηλαδή, ο 23χρονος "Οπλίτης Πενταετούς Υποχρέωσης" Σπύρος Κοντομίχαλος, από τη Μυτιλήνη, που υπηρετούσε ως λοχίας στο Σώμα Εφοδιασμού Μεταφορών στο "Κουφό Βουνό" της Λέσβου; Το ρεπορτάζ, κάτω από τη φανταρίστικη φωτογραφία του, έλεγε πως "είχε ολοκληρώσει τα τέσσερα πέμπτα της θητείας του". Γιατί, λοιπόν, διάλεξε να κάνει το υπόλοιπο ένα πέμπτο εκτός συνόρων, στη Βοσνία, με τον "Βουκεφάλα", όπως αποκαλείται... αγριωπά το ελληνικό εκστρατευτικό Σώμα; Η μάνα του στο Μόλυβο "προσεύχεται κάθε μέρα στον Αη Νικόλα να γυρίσει γερός ο γιος της". Κι εκμυστηρεύεται στο δημοσιογράφο: "Ηθελε να πάει... Τον παρακάλεσα. Του είπα, "πού πας; Εκεί έχει πόλεμο. Δε σκέφτεσαι εμάς που μας αφήνεις πίσω;". Δε με άκουσε...". Τι στάθηκε πιο δυνατό για το λοχία από την παράκληση της μάνας;

Θ' αποτολμήσω μιαν απάντηση, γιατί μου έρχεται άσχημα να θεωρήσω τυχοδιώχτες το Σπύρο και τους άλλους. Δεν πήγαν στον πόλεμο επειδή έχασαν το δρόμο προς την "Ιθάκη" τους, ή επειδή τρελαίνονται για τέτοιου είδους "ηρωισμούς". Πείστηκαν από τους ανωτέρους τους ότι έτσι ξεπληρώνουν το χρέος τους προς την πατρίδα! Και πήγαν στην επικίνδυνη αποστολή βέβαιοι κατά βάθος πως πρέπει να νιώθουν υπερηφάνεια μεγάλη. Τα καημένα τα παιδιά... Τα έστειλαν στο σφαγείο κάτω από τους ήχους της στρατιωτικής μπάντας.

Το βράδυ της Τετάρτης ήρθαν άσχημα μαντάτα από το Στάδιο "Τζέτρα" του Σαράγεβο, όπου έχουν στρατοπεδεύσει Ιταλοί και Πορτογάλοι "ειρηνοποιοί". Το Στάδιο - και όχι κάποιο πεδίο μάχης - βάφτηκε με το αίμα στρατιωτών από μια έκρηξη που κανείς δεν ήταν σε θέση να πει πώς προκλήθηκε. Ας μην ανησυχήσουν οι μάνες των δικών μας. Ο Σπύρος και οι άλλοι είναι για την ώρα ασφαλείς. Ξένοι ήταν όσοι σκοτώθηκαν δίπλα τους. Την ίδια περίπου ώρα που παιζόταν στην τηλεόραση μια καλή κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Χεμινγουέι "Αποχαιρετισμός στα όπλα"...