Η εμφάνιση στην Ελλάδα του προέδρου της Κομισιόν μάς επιφύλαξε τη δυνατότητα να ακούσουμε από τα πιο επίσημα χείλη την άποψη των πολυεθνικών της Ευρώπης, σχετικά με το ρόλο που επιφυλάσσουν για τη χώρα μας. Ρόλο "νομάρχη" και "ιπποκόμου" της υπερεθνικής εξουσίας τους, η οποία, στα πλαίσια της Διακυβερνητικής Διάσκεψης, αναμένεται να πάρει την πιο επίσημη μορφή που είχε μέχρι σήμερα. Κάτι αναμενόμενο, άλλωστε, αφού η Συνθήκη του Μάαστριχτ δε δημιούργησε ποτέ παρερμηνείες για το πού σκοπεύουν αυτοί που τη συνέταξαν. Οι τελευταίοι είναι οι ίδιοι, που τώρα την "αναθεωρούν", έτσι ώστε να λάβει το οικοδόμημά τους τα πλέον αντιδραστικά χαρακτηριστικά. Τα χαρακτηριστικά, που είναι απαραίτητα στη σημερινή φάση προώθησης των επιλογών τους. Αυτές τους οι επιλογές, που έχουν στόχο την "ολοκλήρωση" του συστήματος της καπιταλιστής αδηφαγίας, περνάνε μέσα από την τοποθέτηση των λαϊκών συμφερόντων και αναγκών στην "προκρούστεια κλίνη" της Μπούντεσμπανγκ και της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας.

Αναπόφευκτα, ένας τέτοιος σχεδιασμός εκ μέρους των πολυεθνικών, που ως προϋπόθεση για την επιτυχία του αναδεικνύεται το τσάκισμα του λαϊκού κινήματος σε κάθε χώρα της Ευρώπης, εξυπακούεται πως συνοδεύεται από μια ακόμα παράμετρο: Την επιχείρηση περαιτέρω πρόσδεσης των "μικρών" στο άρμα της εξάρτησης και της πολιτικο-οικονομικής υποταγής τους στους "ισχυρούς". Η Διακυβερνητική Διάσκεψη είναι το όργανο, που, ακριβώς, θα επικυρώσει τα "συμφωνητικά" του βαθέματος της υποτέλειας των "μικρών" απέναντι στους "μεγάλους" της ΕΕ. Μια συμφωνία, που ασμένως τρέχουν να συνυπογράψουν οι κυβερνώντες - νομάρχες της ΕΕ, όπως οι δικοί μας "εκσυγχρονιστές", με ομόθυμο όλον τον αστικό πολιτικό κόσμο της χώρας.

Το γιατί κινούνται σε μια τέτοια πορεία είναι απόλυτα εξηγήσιμο: Διότι αυτή είναι η δουλιά τους... Το πώς, δηλαδή, θα υπηρετούν και θα προωθούν τα συμφέροντα της τάξης τους, τα συμφέροντα του κεφαλαίου, το οποίο, ως γνωστόν, δεν έχει πατρίδα. Ομως, η προθυμία τους, να εισακούσουν τις υποδείξεις των πολυεθνικών, δεν είναι τόσο ανιδιοτελής. Ούτε για την εγχώρια ολιγαρχία, ούτε για τους πολιτικούς εκπροσώπους της. Μέσα από αυτήν την τακτική, φιλοδοξούν, αφ' ενός, να γλείψουν κάποια από τα αποφάγια που θα απομείνουν στα "πεδία των μαχών" μεταξύ ΗΠΑ - ΕΕ - Ιαπωνίας. Αφ' ετέρου, ξέρουν ότι η πολιτική τους εξουσία στην Ελλάδα υπάρχει, γιατί στηρίζεται και στηρίχτηκε ανέκαθεν από τα έξωθεν αφεντικά τους. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει είναι ότι το τελευταίο δε θα ισχύσει για πάντα. Αλλά θα το καταλάβουν σύντομα, όταν το ένα "μπλόκο" της αναχαίτισης της πολιτικής τους και της αντεπίθεσης του ελληνικού λαού θα διαδέχεται το άλλο.