ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (του ανταποκριτή μας ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΑ ΓΚΙΝΙΑ).-

Η ελληνική κυβέρνηση, η μόνη από τις 15, που είναι προκαταβολικά σίγουρη ότι από την 1.1.1999 θα είναι "εκτός" της ΟΝΕ, με αυξημένες υποχρεώσεις και μειωμένα δικαιώματα σύμφωνα με τις εσαεί επιταγές του Μάαστριχτ, αποτελεί, συμπτωματικά και την πρώτη που, όχι μόνο "ανακάλυψε" το λεγόμενο "πακέτο Σαντέρ", αλλά πυροδότησε και την ενορχηστρωμένη παραφιλολογία περί "κατανομής των πόρων" από το 2000 και μετά. Η πολιτική εξαπάτησης που επιχειρήθηκε στο τέλος της περασμένης βδομάδας μπορεί να αποτέλεσε ένα ολιγοήμερο προπαγανδιστικό πυροτέχνημα, αλλά η έκταση και η ένταση της προβολής του όλου θέματος, προδιαθέτουν για τη στρατηγική σημασία του στην ιδεολογική στήριξη της καταρρέουσας φιλο-μααστριχτικής παράταξης. Οι κυβερνώντες έχουν ταυτίσει την επιβίωσή τους με το Μάαστριχτ και, με δεδομένο το πλήγμα της έξωσης από την ΟΝΕ, προσπαθούν να τη "βγάλουν καθαρή" στη δύσκολη "μεταβατική" περίοδο μέχρι το 2002, προσδοκώντας σε μια μελλοντική επανένταξη για την οποία είναι, πλέον, διατεθειμένοι να προσφέρουν "γην και ύδωρ". Ετσι, από τη μια τρομοκρατούν, επισείοντας το φόβητρο μιας μόνιμης οικονομικής και πολιτικής ρήξης με τους "εταίρους" του Μάαστριχτ και απ' την άλλη αποφάσισαν να "χρυσώσουν το χάπι" προκαταβολικά, κάνοντας πλύση εγκεφάλου με το "πακέτο Σαντέρ" και επικαλούμενοι τον"πατριωτισμό" των εργολάβων και του παρασιτικού κεφαλαίου.

Ο Κ. Σημίτης, μετά την προχτεσινή συνάντηση που είχε με τον Λουξεμβούργιο ομόλογό του Ζ. Κλ. Γιούντερ, που από την 1η Ιούλη και για ένα εξάμηνο αναλαμβάνει την προεδρία της Κοινότητας, έκανε, μεταξύ άλλων, την εξής δήλωση: "Συμφωνήσαμε ότι στο δεύτερο εξάμηνο αυτού του χρόνου θα συζητηθούν και οι οικονομικές επιπτώσεις της διεύρυνσης της Ενωσης, καθώς και τα θέματα, τα οποία αφορούν τον κοινοτικό προϋπολογισμό για τα μελλοντικά χρόνια και τους νέους πόρους της Ενωσης. Αυτό είναι ένα σημαντικό θέμα, το οποίο μέχρι τώρα δεν είχε θιγεί. Και δεν είχε θιγεί από τις μεγαλύτερες χώρες, γιατί θέλουν κατά κάποιο τρόπο να δημιουργήσουν ίσως ορισμένα τετελεσμένα σ' αυτό το επίπεδο.Εμείς έχουμε κάθε συμφέρον να το επισημάνουμε. Και να επισημάνουμε επίσης ότι η διαδικασία ενοποίησης δε σημαίνει ότι θασταματήσει η διαδικασία εμβάθυνσης και η συνέχιση της προσπάθειας να γεφυρωθούν οι ανισότητες. Χρειάζεται να γεφυρωθούν οι ανισότητες και γι' αυτό χρειάζεται να υπάρχουν πόροι, και πρέπει το πρόβλημα αυτό να συζητηθεί μαζί με το πρόβλημα της νέας Συνθήκης του Μάαστριχτ και το πρόβλημα της διεύρυνσης". Μ' άλλα λόγια οι διαρθρωτικές πολιτικές της Κοινότητας απέτυχαν να "γεφυρώσουν τις ανισότητες", με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ελλάδα, που όχι μόνο είναι πλέον η πιο φτωχή χώρα της Ενωσης, αλλά κάθε μέρα φτωχαίνει όλο και πιο πολύ. Εν όψει της λήξης του τρέχοντος "πακέτου" το 1999 και της διεύρυνσης, η Αθήνα "επισημαίνει" ότι "χρειάζεται συζήτηση" για ένα νέο "πακέτο", αλλά το "θέμα μέχρι τώρα δεν έχει θιγεί" γιατί οι "μεγαλύτερες χώρες" θέλουν να δημιουργήσουν "τετελεσμένα". Η Αθήνα έχει "κάθε συμφέρον να το επισημάνει", δηλώνει ότι "δε θα σταματήσει" η περιφερειακή πολιτική - άρα, ανησυχεί, ότι υπάρχουν και απόψεις για "σταμάτημα" και τέλος των "πακέτων" - και προβάλλει, δειλά, μια διεκδίκηση: Να συζητηθεί "μαζί" το "πακέτο Σαντέρ" και η μερική αναθεώρηση του Μάαστριχτ.

Δυστυχώς, για την κυβέρνηση, τώρα είναι πολύ αργά για τέτοιους διπλωματικούς ελιγμούς. Το Μάαστριχτ 2 ολοκληρώνεται σ' ένα μήνα, και το μόνο ελληνικό αίτημα (προστασία συνόρων - εδαφικής ακεραιότητας) ήταν εξ αρχής αδιαπραγμάτευτο από τους υπόλοιπους "εταίρους" και, ως εκ τούτου, άχρηστο.Στο "παραπέντε" δεν μπαίνουν ξαφνικά τέτοια ζητήματα και μάλιστα από μια ανίσχυρη και εξαρτημένη κυβέρνηση, όπως η ελληνική. "Εκτός" Μάαστριχτ 2, τα πράγματα για την Αθήνα είναι πολύ χειρότερα, αφού έχει αλλάξει ριζικά η κατάσταση από το 1992, όταν στο Εδιμβούργο το "μέτωπο του Νότου" υπό την ηγεμονία της Ισπανίας είχε επιβάλει τους όρους του στην κατανομή των πόρων του "δεύτερου πακέτου Ντελόρ". Από τις τέσσερις φτωχές "χώρες συνοχής" η Ιρλανδία έχει ήδη εξαιρεθεί, έχοντας επιτύχει πρωτόγνωρους ρυθμούς ανάπτυξης ενώ η Ισπανία - ακόμη και η Πορτογαλία - αναμένεται ότι δε θα πληρούν πλέον τα "κριτήρια φτώχειας". Γίνεται φανερό ότι η Ελλάδα, ως μόνη φτωχή χώρα,δεν μπορεί να επιβάλει όρους. Πολύ περισσότερο που και οι "πλούσιες" χώρες όπως η Γερμανία βρίσκονται σε ισχνή περίοδο και προσπαθούν να αρπάξουν ό,τι μπορούν τώρα,παρά να "δανείσουν", περιμένοντας μακροπρόθεσμα οφέλη. Οσο για τις χώρες της ΚΑ Ευρώπης, δεν πρόκειται να λάβουν μέρος στη διαδικασία αποφάσεων. Οταν θα γίνει η διαπραγμάτευση θα 'ναι "εκτός" και όταν προσχωρήσουν θα υποκλιθούν στο κοινοτικό "κεκτημένο", και τις επιταγές του γερμανογαλλικού άξονα. Αναφορικά με τη διεύρυνση η Αθήνα δεν έχει καν ξεκάθαρη στάση. Από τη μια η προοπτική ένταξης της Κύπρου αποτελεί σημαντικό "βαρίδι" της ελληνικής διπλωματίας, ενώ η προοπτική "σαλαμοποίησης" της διεύρυνσης, με αποκλεισμό των υποψήφιων βαλκανικών χωρών, στερεί τα πιθανά οφέλη της γειτνίασης και των όμορων συμφερόντων. Από την άλλη, αν η Αθήνα, ως εκ θαύματος, τα "στυλώσει" τώρα και μπλοκάρει τη διεύρυνση, απαιτώντας σε αντάλλαγμα χοντρό "πακέτο Σαντέρ" προς ίδιον όφελος, θα στρέψει κατά της όχι μόνο όλους τους "εταίρους" και ιδιαίτερα τη Γερμανία που εποπτεύει της διεύρυνσης, αλλά και όλες τις υποψήφιες προς ένταξη χώρες, ενδεχόμενα και την Κύπρο.