"Από τις 19 - 12 - 1989 έχω αποστείλει τον υπ' αριθμ. πρωτ. 1.003 φάκελο, με όλα τα απαιτούμενα δικαιολογητικά και με πλήρες ιστορικό...". Ετσι, αρχίζει η 80χρονη αντιστασιακή, Ζωή Ράλλη, την απάντησή της προς τον Θ. Γκαζογιάννη, πρωτοδίκη και πρόεδρο της Α/βάθμιας Επιτροπής Κρίσεως, ο οποίος της ζήτησε να προσκομίσει και πάλι τα αποδεικτικά της αντιστασιακής της ιδιότητας.

Και συνεχίζει: "...Το μόνο που μπορώ να κάνω για να μην αμφιβάλετε για την αντιστασιακή μου ιδιότητα είναι να σας αποστείλω εσωκλείστως, επιπλέον των τότε στοιχείων, τις ακόλουθες τρεις ταυτότητές μου: α. ταυτότητα του Συνδέσμου Δημοσιογράφων Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης, β. ταυτότητα της ΠΕΑΕΑ και απονομή απ' αυτήν μεταλλίου για την αντιστασιακή μου δράση και γ. ταυτότητα της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αντιστασιακών (FIR).

Οφείλω, εν τούτοις, να σας γνωρίσω ότι είμαι ήδη 80 ετών και δε χρειάζομαι πλέον την ενίσχυση του 15% επί των αποδοχών μου, που πρόσφερε τότε η πατρίδα, ευγνωμονούσα για τις θυσίες μου και ολόκληρης της οικογένειας Ράλλη, που έχει ήδη ξεκληριστεί (ήμουνα το τελευταίο από τα 11 παιδιά). Και δε θα χρειαστώ την περίφημη αυτή ενίσχυση, με την οποία θα μπορούσα να συμπληρώσω το πανάκριβο σήμερα ενοίκιο του σπιτιού μου, γιατί θα περάσουν ασφαλώς άλλα έξι χρόνια, για να την εγκρίνει η σημερινή επιτροπή σας και στο διάστημα αυτό, επειδή είμαι και πολύ άρρωστη, θα έχω μετακομίσε "εις τόπον χλοερόν".

Ευχαριστώ θερμά για τις φροντίδες, τόσο της "ευγνωμονούσης πατρίδος", όσο και της σημερινής πολιτείας σας".