Mια παλιά και δοκιμασμένη τακτική των κρατούντων είναι του "ρίξτα όλα στο τραπέζι", ώστε μέσα στη γενική σύγχυση να μην προλάβει κανείς να καταλάβει τι γίνεται. Μόνο, που και γι' αυτήν, όπως και για όλα τα μεγάλα κόλπα, υπάρχει ένα όριο. Γίνεται ορατό τότε που οι από κάτω - έστω και απομονωμένοι ο ένας με τον άλλον - έχουν φτάσει - μετά από αλλεπάλληλες κοροϊδίες - στο σημείο να είναι "στην τσίλια" για κάθε τι που εκπορεύεται από την κεντρική διοίκηση - εξουσία. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, με την υψηλής οικονομικής και πολιτικής απόδοσης επιχείρηση, που προσπαθούν να στήσουν η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της σε βάρος των κατοίκων της επαρχίας, με την αναγκαστική συνένωση κοινοτήτων. Ο "αποφασιστικός" λόγος του Αλ. Παπαδόπουλου, οι θεωρητικές υποστηρίξεις του Δ. Χατζησωκράτη, οι ακραιφνώς συναινετικές παραινέσεις του Δ. Αβραμόπουλου, το σύνολο του καλοπληρωμένου από την Ευρωπαϊκή Ενωση μηχανισμού εξαπάτησης του λαού, μαζί και το σχέδιό τους, ο περίφημος "Καποδίστριας", όλα αυτά φαντάζουν ήδη στα μάτια ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού της επαρχίας, δηλαδή, για πάνω από 3,5 εκατομμύρια ανθρώπους, ένα μάτσο σκουπίδια.

Tόσο ο υπουργός Εσωτερικών, όσο και ο πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ γίνονται καθημερινά αποδέκτες των εκατοντάδων πια διαμαρτυριών από κοινότητες όλης της χώρας που δηλώνουν ευθαρσώς ότι έχουν πάρει χαμπάρι το νέο σχέδιο ερήμωσης της επαρχίας από τον πληθυσμό της. Που δηλώνουν πως δεν τσιμπάνε πλέον με τα καθρεφτάκια και τις χάντρες που τους τάζουν και πως γνωρίζουν καλύτερα αυτοί ποιες είναι οι πλουτοπαραγωγικές πηγές του τόπου τους, τις οποίες έχουν βάλει στο μάτι τα σύγχρονα αρπακτικά της Νέας Τάξης, με τη μέθοδο της δημιουργίας δήμων - επιχειρήσεων που προσπαθούν να επιβάλλουν. Η προχτεσινή αλαζονική στάση του υπουργού Εσωτερικών, που προσπάθησε να πείσει πως τον αφήνουν αδιάφορο οι αντιδράσεις, αποκαλύπτει στην πραγματικότητα την ανησυχία της κυβέρνησης - επειδή βλέπει πως πέφτει στο κενό η επιχείρηση εξαπάτησης - αλλά και τις αυταρχικές της προοπτικές. Και κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλει πως αυτός ακριβώς είναι ο δρόμος που έχει αποφασίσει να τραβήξει η κυβέρνηση.

Oμως η βεβαιότητα για τη στάση που θα κρατήσει η κυβέρνηση, καθώς τα αφεντικά των Βρυξελλών δεν ανέχονται υπαναχωρήσεις, γεννά και την ανάγκη να επισημανθούν ορισμένα ζητήματα. Οπως, ότι το διαμορφούμενο τους τελευταίους δύο μήνες - μέσα από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες - κίνημα ενάντια στις αναγκαστικές συνενώσεις, δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να στηρίζει την παραπέρα πορεία του μόνο στην αφετηρία της αντίδρασης, με βάση την ιδιαιτερότητα αυτού ή του άλλου χώρου. Οτι, για να υπάρξει αποτελεσματική αντίδραση, τώρα είναι η ώρα να χειραφετηθεί αυτό το κίνημα από τις διάφορες ποδηγετήσεις του ενός ή του άλλου εξουσιαστικού χώρου. Οτι απέναντι σε έναν κεντρικό σχεδιασμό, που θέλει την Αυτοδιοίκηση να λειτουργεί ως επιχείρηση που θα παράγει ή θα ευνοεί την παραγωγή κερδών για κάποιους λίγους, δεν μπορεί παρά να αντιπαρατεθεί ένα εξίσου - όσο το δυνατόν - συντονισμένο και ενιαίο κίνημα, που θα έχει ως βάση διεκδίκησης έναν εντελώς διαφορετικό τύπο ανάπτυξης, τέτοιο που έχουν πραγματική ανάγκη οι τοπικές κοινωνίες. Ο συντονισμός δράσης που επιτεύχθηκε στο Νομό Καρδίτσας δείχνει έναν καλό δρόμο.