Αν κάποιος αναρωτιόταν μετά την επικράτηση Ντ' Αλέμα στην Ιταλία, ας απευθυνθεί, δυο χρόνια μετά, στον ιταλικό λαό που πληρώνει "φόρο υπέρ Μάαστριχτ", στους Ιταλούς εργαζόμενους που είδαν τα εργασιακά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα να γίνονται παρανάλωμα στα πλαίσια του εκεί "κοινωνικού διαλόγου", αλλά να απευθυνθεί και στον Ανιέλι που δηλώνει ότι η "Αριστερά" είναι καλύτερη από τη Δεξιά της χώρας του.

Αν υπήρχαν κάποιοι ελάχιστοι που δεν πίστεψαν ότι το "αριστερό Μάαστριχτ" βρίσκεται επί θύραις, μετά την κυβερνητική αναρρίχηση του Μπλερ στην Αγγλία, ας ρωτήσουν τους χρηματιστές, στο Σίτι του Λονδίνου. Ηταν τέτοια η χαρά τους για την "ολοκληρωτική επικράτηση του Θατσερισμού", ώστε την επομένη της νίκης των Εργατικών, οι τιμές στο Χρηματιστήριο εκτινάχτηκαν.

Τώρα, μετά τη νίκη της "Κεντροαριστεράς" στη Γαλλία, ουδείς δικαιούται να αμφιβάλει. Τι να αμφιβάλει; Κανείς δε δικαιούται διά να ομιλεί, θα σημειώναμε! Το "αριστερό Μάαστριχτ" όχι μόνο έρχεται, αλλά είναι εδώ. Τελεία και παύλα!

***

Πόσο αληθές είναι το παραπάνω εκκολαπτόμενο "όραμα" που δεσπόζει πλέον στην επικοινωνιακή σταυροφορία των αστικών κομμάτων; Θα προτείναμε πριν απαντήσει κανείς να σκεφτεί, κάποια ανάλογα ΕΟΚικά "οράματα" του παρελθόντος. Οπως το "όραμα" της ΕΟΚ, σύμφωνα με το οποίο οι Ελληνες θα έτρωγαν με χρυσά κουτάλια εφόσον εντασσόταν η χώρα στην Κοινότητα. Το "όραμα του 1992" που διαδέχτηκε το προηγούμενο, και το οποίο θα μας έκανε όλους να ευημερούμε στα πλαίσια της "ενιαίας αγοράς". Ακολούθησε το "όραμα" του Μάαστριχτ που μαζί με τις "ελευθερίες" θα προάσπιζε και τα δικαιώματα στη δουλιά και την ανάπτυξη... Και τώρα ήρθε η στιγμή για το "όραμα" του "αριστερού Μάαστριχτ".

Ολα τα προηγούμενα "οράματα" διατυμπανίστηκαν και διαφημίστηκαν από τους ίδιους που σήμερα πλασάρουν το "όραμα" του "αριστερού Μάαστριχτ"... Είναι οι ίδιοι, λίγο - πολύ, που υπέγραψαν το... "δεξιό Μάαστριχτ", αλλά σήμερα - σήμερα που επιβεβαιώνονται κατά γράμμα οι θέσεις των κομμουνιστών ότι η εν λόγω συμφωνία αποτελεί επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα και αποθέωση του κεφαλαιοκρατικού εκβαρβαρισμού της Ευρώπης, σήμερα που οι λαοί ορθώνουν το ανάστημά τους ενάντιά της - κάνουν ότι δεν το θυμούνται.

Κι αν, φυσικά, οι δικοί μας "κεντροαριστεροί" ξεχνούν τη δική τους υπογραφή κάτω από το Μάαστριχτ, τι πρόβλημα έχουν να ξεχνούν την υπογραφή του "σοσιαλιστή" Μιτεράν;... Τι πρόβλημα έχουν να ξεχνούν ότι το μοντέλο της"κοινωνικής ευαισθησίας" που προάγει η ΕΕ είναι καταγεγραμμένο στο εγχειρίδιο του άλλου "σοσιαλιστή", του Ζακ Ντελόρ, που με τη "Λευκή Βίβλο" του (που εμφανίστηκε ως το αντίδοτο στους όρους της ΟΝΕ) ξεκαθάρισε προ πολλού το..."αριστερό Μάαστριχτ"; Τόσο "αριστερό" όσο "αριστερή" είναι η μείωση των μισθών, η διεύρυνση της μερικής απασχόλησης, η εκτίναξη των ασφαλιστικών εισφορών, η απογείωση της ανεργίας.

***

Οχι γιατί το αποτέλεσμα των εκλογών στη Γαλλία δε σηματοδοτεί την αγανάκτηση, τη δυσανασχέτηση και τη διαμαρτυρία του γαλλικού λαού κατά της ακολουθούμενης πολιτικής. Μια διαμαρτυρία και αγανάκτηση υπαρκτή, που πέρα από τη Γαλλία έχει εκδηλωθεί παντού. Στα δημοψηφίσματα, σε όποιες χώρες έγιναν, στις εκλογικές αναμετρήσεις των ευρωπαϊκών χωρών, στους λαϊκούς αγώνες που ξεδιπλώνονται στη Γηραιά Ηπειρο.

Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι η "αλλαγή φρουράς" στα κέντρα των κυβερνητικών αποφάσεων και η εμφάνιση της σοσιαλδημοκρατίας στο τιμόνι της διαχείρισης της εξουσίας των πολυεθνικών, δεν αλλάζει σε τίποτα το κύριο. Και το κύριο είναι, ακριβώς, ότι η ΕΕ και το Μάαστριχτ, τόσο στην υπάρχουσα όσο και στην αναθεωρημένη του μορφή, αποτελούν το πολιτικό οικοδόμημα και το πολιτικό σχέδιο των πολυεθνικών, που αναζητούν τους όρους για επέκταση της αδηφάγας κερδοφορίας τους, στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους με τις πολυεθνικές των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας.

Ούτε το οικοδόμημα, ούτε το σχέδιο αλλάζει. Εκείνο που αλλάζει είναι απλώς οι διαχειριστές του. Και για όσους έχουν αντίρρηση περί της ποιότητας αυτών των διαχειριστών, ας ανατρέξουν στα συμπεράσματα του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος για την προηγούμενη συνεργασία του με τους σοσιαλιστές, τότε που ο Μιτεράν επέβαλε τον μονεταρισμό στη Γαλλία. Οσοι, δε, υποστηρίζουν, ότι η σκληρότητα του γαλλογερμανικού άξονα θα τρωθεί λόγω της νίκης Ζοσπέν (του ηγέτη των σοσιαλιστών που τασσόταν παρά τω πλευρώ Σιράκ όταν η Γαλλία δονούνταν τον Δεκέμβρη του 1995 από τις λαϊκές κινητοποιήσεις κατά της πολιτικής του Μάαστριχτ), και πάλι... ξεχνούν ότι ο γαλλογερμανικός άξονας συστήθηκε και μεγαλούργησε επί του "σοσιαλιστή" Μιτεράν...

***

Και αυτό το γνωρίζουν πριν από όλους όσοι επιχειρούν να προκαλέσουν ψευδαισθήσεις στον ελληνικό λαό γύρω από τη "φιλο - Μααστριχτική" πολιτική τους. Οσοι προσπαθούν να παίξουν το παλιό γνωστό ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας ως κυματοθραύστη της λαϊκής αγωνίας και αντίστασης. Οσοι επενδύουν στις "ικανότητες" των σοσιαλδημοκρατών να ενεργούν σαν πεμπτοφαλαγγίτες κατά των λαϊκών κινημάτων. "Ικανότητα" που τους καθιστά απαραίτητους σήμερα για τις πολυεθνικές, οι οποίες τούς αναθέτουν - για μια ακόμα φορά - να φέρουν σε πέρας την πιο "βρώμικη δουλιά" του κεφαλαίου στο τέλος του αιώνα. Πρόκειται για τη "βρώμικη δουλιά" της επιβολής της καπιταλιστικά ολοκληρωμένης βαρβαρότητας, που, πλέον, τα εκτελεστικά της όργανα την αποκαλούν με το παρασύνθημα... "αριστερό Μάαστριχτ".

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Χτες, μετά τις γαλλικές εκλογές, τα αστικά κόμματα και ο Τύπος ξεσπάθωσαν σε τέτοιους διθυράμβους για την έλευση του... "αριστερού Μάαστριχτ", που η ελληνική επικράτεια βρέθηκε περίπου με το Μάαστριχτ κολλημένο στον... αριστερό της κρόταφο