Η εγκεφαλική λειτουργία του ανθρώπου δεν είναι γενετικά προκαθορισμένη, τουλάχιστον πέρα από τις βασικές λειτουργίες που έχουν να κάνουν με τη λειτουργία των οργάνων του σώματος. Οταν ακόμα είναι έμβρυο στην κοιλιά της μάνας του, ο ραγδαία αναπτυσσόμενος εγκέφαλος του ανθρώπου αρχίζει μια καταιγιστική επικοινωνία μεταξύ των βασικών συστατικών του στοιχείων, των νευρώνων, που μέχρι την ηλικία των δέκα ετών αναπτύσσουν μεταξύ τους περισσότερες συνδέσεις απ' όσα είναι τα άστρα του γαλαξία μας! Στο διάστημα αυτό, μαθαίνει να βλέπει, να ακούει, να αισθάνεται, να μιλάει, να σκέφτεται. Μερικά χρόνια μετά τη γέννηση και ως την ηλικία των είκοσι ετών, αρχίζει το ξεκαθάρισμα των περιττών συνδέσεων μεταξύ των νευρώνων, που οδηγεί στη μορφοποίηση των βασικών στοιχείων της προσωπικότητάς του. Απαραίτητο στοιχείο, τόσο για τη διαδικασία ανάπτυξης του νευρωνικού δικτύου, όσο και για τη διαδικασία απόρριψης των περιττών εγκεφαλικών κυκλωμάτων είναι η αλληλεπίδραση του εμβρύου, του παιδιού και του εφήβου με το περιβάλλον του. Γι' αυτό, όπως καταλήγουν πρόσφατες επιστημονικές μελέτες, έχει ιδιαίτερη σημασία η καλή βιολογική και πνευματική κατάσταση της εγκύου, όπως επίσης και το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον που αναπτύσσεται ένα παιδί. Σοβαρές ανωμαλίες στα περιβάλλοντα αυτά οδηγούν σε σοβαρότατα προβλήματα στη σωματική και πνευματική ανάπτυξή του.

Ο άνθρωπος δεν είναι τόσο αποτέλεσμα του γενετικού του υλικού, όσο του συνδυασμού του γενετικού του υλικού με το περιβάλλον.Γι' αυτό η παραγωγή πανομοιότυπων ανθρώπων είναι αδύνατη, τόσο για το σήμερα, όσο και για το αύριο. Δύο άνθρωποι που γεννήθηκαν σαν κλώνοι από την ίδια γενετική πληροφορία μπορεί να μοιάζουν πολύ, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα είναι ολόιδιοι. Οι διαφορές τους θα ξεκινούν από τέτοιες μικροδιαφορές στην ανάπτυξή τους και τόσο αδύνατο να ελεγχθούν, όσο η βιολογία των γυναικών που τους γέννησαν, ή, αν ήταν η ίδια γυναίκα, από τη διαφορετική κατανομή των αιμοφόρων αγγείων που έτρεφαν τα δύο έμβρυα, από τη διαφορετική απόσταση που είχε η κούνια του ενός σε σχέση με τον άλλο από το φωτισμένο παράθυρο του παιδικού δωματίου, από τις βροντές και τους κεραυνούς που άκουσε και είδε ο ένας όταν ο άλλος κοιμόταν κ.ο.κ. Οπως "δεν μπορείς να μπεις στον ίδιο ποταμό δύο φορές", έτσι και στο ποτάμι του χρόνου και των γεγονότων δεν μπορεί να γίνουν δύο άνθρωποι απόλυτα ίδιοι.

Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να "αναστήσει" το νεκρό πατέρα της εκείνη η Βρετανίδα που ζήτησε κάτι τέτοιο από τους ερευνητές της κλωνοποίησης; Ακόμα κι αν είχε την υπομονή να τον περιμένει να φτάσει στην ηλικία που είχε ο πατέρας της, στις πρώτες της αναμνήσεις, θα συναντούσε έναν άνθρωπο που ενδεχομένως θα έμοιαζε στον πατέρα της σε εμφάνιση, αλλά θα ήταν εντελώς διαφορετικός από εκείνον, ένας απολύτως ξένος, με τη δική του οικογένεια και τα δικά του παιδιά.