"Αίφνης ένας τρυπά τον πέπλο της νυκτός". Ενας γνήσιος θαλασσινός. Στο χαρτί - επιστολή στον φίλο και ομοϊδεάτη, όπως ομολογεί ο ίδιος, υπουργό - η αλήθεια που κατέχει: "το πλοίο ήταν ΣΑΠΙΟ". Μαζί - πάντα στο χαρτί μιας επιστολής, από αυτές που από βάθος καρδιάς συντάσσουν οι ναυτικοί - και ο φόρος τιμής: στον αείμνηστο καπταν - Γιάννη, τους 16 αδικοχαμένους συντρόφους του, τις δυο γυναίκες κι εκείνο το 10χρονο αγγελούδι. Και αναπόφευκτα η δήλωση: "Φαντάσματα δεν υπάρχουν. Υπάρχει αιτία, που το πλοίο ανατράπηκε".

Ενας Ανθρωπος, λοιπόν, σε μια εποχή εκπτώσεων, ξέφυγε από τον κύκλο του "μην ανακατεύεσαι" και, με λίγα λόγια, τα είπε όλα: Για τους εγκληματίες, που εμφανίζονται ως εθνικοί ευεργέτες, όταν κάθε τους δολάριο είναι βγαλμένο από τόνους αίματος. Για τους γραβατωμένους κυβερνητικούς υπαλλήλους, που αναλαμβάνουν με διοικητικές πράξεις να ξεπλύνουν το αίμα απ' τα δολάρια. Για την κρατική μηχανή - φονιά, που, στον ξέφρενο κατήφορο της συνενοχής της - εξασφαλίζει διαρκώς πιστοποιητικά - άλλοθι για τους επόμενους φόνους. Τα είπε όλα ο πρώην καπετάνιος του ΔΥΣΤΟΣ με μια του φράση, η οποία - εκτός της κυριολεξίας της - σηκώνει πολλές μεταφορικού τύπου αναγνώσεις, τέτοιες που θα ζήλευαν και λογοτέχνες: "φυλακίστηκαν τα πανιόλα των κυτών χωρίς προσβάσεις διά σχετικές συντηρήσεις, τόσο αυτών καθεαυτών, όσο και των διπύθμενων του πλοίου, δηλαδή των δεξαμενών έρματος. Και μετά από αυτό, άρχισε η φθορά των ελασμάτων...". Ωστε, εντέλει, να επέλθει και ο χρυσοφόρος χαμός 20 ανθρώπων.

Μοιάζει να θέλει να πει "δεν ξεχνώ τη μνήμη της θάλασσας" ο καπετάνιος. Μοιάζει να θέλει να πει "κοιτάξτε πίσω, πώς χτίστηκε το περίφημο ναυτιλιακό θαύμα της Ελλάδας". Με ποταμούς αίματος σε σύγχρονες γαλέρες. Πρόσθετα, δίχως να το θέλει, ο καπετάνιος έδειξε - περιγράφοντας τη φθορά των ελασμάτων - το αποτέλεσμα μιας συνθήκης. Αυτής που επικρατεί και καθορίζει τις σχέσεις των πολιτικών εκπροσώπων της άρχουσας τάξης με τον σκληρό πυρήνα της ίδιας τάξης, τους εφοπλιστές. Και έκανε έτσι, χωρίς να το πει, δύο καλά: Εδειξε, από τη μια, ωμά, μια προϋπόθεση κι ένα αποτέλεσμα της λειτουργίας του συστήματος για να υπάρχει το μέγιστο κέρδος: Την πρωτογενή κλοπή - συσσώρευση και την καταστροφή παραγωγικής δύναμης. Από την άλλη, μάς χρέωσε - με έναν τρόπο που δε σηκώνει αντιρρήσεις: Οχι, να δείξουμε, απλά, τον ένοχο. Αλλ', αρπάζοντας έναν ακόμα στίχο του ποιητή - "η φωτεινή θρυαλλίς έγινε φάρος" - να μην πάψουμε, με όποιο κόπο, με όποιο κόστος, να κάνουμε και το επόμενο βήμα: Γνωρίζοντας τα φωτισμένα πλέον χνάρια, που οδηγούν στο έγκλημα, να βάζουμε καθημερινά φραγμό σ' αυτό κι ακόμα παραπέρα: Να χαράσσουμε για το σκαρί της τάξης μας εκείνη την πορεία, που το κράτημά της, καρτίνι το καρτίνι, απαιτεί - διαμορφώνει άλλες συνειδήσεις και, εντέλει, οδηγεί στο μόνο αποδεκτό λιμάνι. Εκεί, όπου η φθορά των ελασμάτων θα αφορά μόνο τα ελάσματα.