Διαχωριστικές γραμμές και "κοινωνικός διάλογος" | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Διαχωριστικές γραμμές και "κοινωνικός διάλογος"

Η συζήτηση που με αγωνία επιδιώκεται να έρθει στο προσκήνιο, τόσο από τους "κεντροαριστερούς", όσο και από τους "κεντροδεξιούς", σχετίζεται με την περίφημη οριοθέτηση των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ των πολιτικών φορέων που δραστηριοποιούνται σήμερα στον τόπο. Στην προσπάθεια αυτή, είναι ευδιάκριτη η επιδίωξη να αποϊδεολογικοποιηθεί πλήρως αυτή η αναζήτηση των "ορίων".

Μια αποϊδεολογικοποίηση η οποία περνάει μέσα από διάφορους δρόμους. Αλλοτε διά μέσου της ιδεολογικής ισοπέδωσης των πάντων, που οι υποστηρικτές της ανεμίζουν τη σημαία του "όλοι ίδιοι είναι" και, άρα, το ζητούμενο βρίσκεται στην αναζήτηση "καλών διαχειριστών". Αλλοτε διά μέσου της σύστασης τεχνητών διαχωριστικών γραμμών που επιδιώκεται να κατοχυρωθούν μέσα από αυθαίρετες θεωρητικές κατασκευές.

***

Αυτή η δεύτερη προσπάθεια, για να είναι αληθοφανής, δεν αρνείται, όπως το κάνει η πρώτη, ότι η πολιτική και η ιδεολογία είναι αντανάκλαση των κοινωνικών δεδομένων. Δεν αρνείται ότι οι θέσεις των πολιτικών φορέων καθορίζονται στη βάση τους από το ποια κοινωνικά συμφέροντα καλείται να υπηρετήσει ο κάθε πολιτικός χώρος. Ο όρος, όμως, για την επιτυχία της, έγκειται αλλού: Στο αν θα γίνει κατορθωτό να συσκοτιστούν οι πραγματικές αντίρροπες κοινωνικές δυνάμεις και οι πραγματικές κοινωνικές αντιθέσεις τους, που αντανακλώνται στο πολιτικό επίπεδο.

Η συσκότιση των κοινωνικών αντιθέσεων, έχει ως επιφανές θεωρητικό έμβλημα την "οικουμενική" και, άρα, "αταξική" προσέγγιση των κοινωνικών προβλημάτων. Με άλλα λόγια, η συζήτηση περί των διαχωριστικών γραμμών, και στη μια και στην άλλη της αφετηριακή εκδοχή, θέλει την πλήρη απαλλαγή της από το καθήκον να αντιπαραβάλει τους εγκεφαλικούς ισχυρισμούς των "κεντρο - αριστερο - δεξιών" με την κοινωνική αλήθεια. Και αυτό επιδιώκεται είτε διά της κατάργησης, είτε διά του κάλπικου προσδιορισμού των κοινωνικών αντιθέσεων.

***

Ομως, η κοινωνία, δυστυχώς, για όσους θέλουν να κυβερνούν στο όνομά της, διατηρεί την αυτοτέλειά της. Διατηρεί, πολύ περισσότερο, τη δυνατότητα να κρίνει - για την ακρίβεια να κρίνει η κάθε κοινωνική τάξη - και να κατατάσσει τον καθένα, με βάση αυτό που κάνει, και όχι με βάση αυτό που λέει. Οταν, δε, οι διάφορες κοινωνικές τάξεις έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με πολιτικές οι οποίες ακουμπούν τη βασική αντίθεση της καπιταλιστικής κοινωνίας, την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, τότε είναι πολύ ευκολότερο να αντιληφθούν το "ποιος είναι με ποιον", παρά τις προσπάθειες των πολιτικών εκπροσώπων του κεφαλαίου να θωρακίσουν το οικοδόμημα των κάλπικων διαχωριστικών γραμμών.

Τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, όπου η πολιτική των κομμάτων της ολιγαρχίας δεν μπορεί να ξεφύγει από το να φαίνεται ότι ανήκει στη δεξιά και ελεγχόμενη από τους κεφαλαιοκράτες πλευρά του "διαχωρισμένου" πολιτικού τοπίου, είναι η περίπτωση του "κοινωνικού διαλόγου". Σήμερα στην Ελλάδα, συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις έχουν πάρει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θέση υπέρ του "κοινωνικού διαλόγου". Δηλαδή:

Εχουν αποδειχτεί πολιτικοί εκπρόσωποι της επιδίωξης της πλουτοκρατίας να αιχμαλωτίσει την εργατική τάξη και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα σε μια στημένη συζήτηση που θα σημάνει τον "επίλογο" για τα εργασιακά, κοινωνικά, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα.
Εχουν αποδειχτεί φορείς της επιχείρησης του κεφαλαίου να επιτύχει την άνευ όρων παράδοση της εργατικής τάξης στα κερδοσκοπικά παιχνίδια των πολυεθνικών.
Εχουν αποδειχτεί πολιτικοί δίαυλοι της επιβολής της "συναίνεσης" και της "ταξικής ειρήνης" που συνεπάγεται την εγκαθίδρυση του ραγιαδισμού σαν "πιστεύω" των εκμεταλλευόμενων από τους πλουτοκράτες.
Εχουν αποδειχτεί πιστοί υπηρέτες μιας "παγκοσμιοποίησης" της οικονομίας, που τα κηρύγματα υποταγής στα αφεντικά της, τις πολυεθνικές, εγγυώνται την αιώνια καταδίκη της Ελλάδας και του λαού της στη σφαίρα της εξάρτησης και της παραγωγικής αποσάθρωσης.

***

Με άλλα λόγια, αυτές οι πολιτικές δυνάμεις, έχουν πάρει σαφή θέση - τούτη τη φορά με αφορμή τον "κοινωνικό διάλογο" - και στο ερώτημα "με το κεφάλαιο ή με την εργασία; ", απάντησαν: Με το κεφάλαιο. Με τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών. Με το πλευρό των μονοπωλίων ενάντια στα συμφέροντα του λαού, που καλείται να καταθέσει το δίκιο του, τα συμφέροντά του και το μέλλον του, σε ένα "διάλογο" που θυμίζει τον "διάλογο" της αράχνης με το αγκιστρωμένο στον ιστό, υποψήφιο θύμα της.

Οταν σε κοινωνικό επίπεδο οι διαχωριστικές γραμμές είναι τόσο ευδιάκριτες, καμία λεκτική ακροβασία και αλχημεία δεν μπορεί να κρύψει την αντανάκλασή τους στο πολιτικό επίπεδο. Και αυτοί που στο κοινωνικό επίπεδο ανήκουν στην αντίθετη πλευρά από εκείνη που βρίσκονται τα λαϊκά συμφέροντα, είναι πασίδηλο ότι, στο πολιτικό επίπεδο, ανήκουν στην πλευρά της διαχωριστικής γραμμής που γράφει "αναχρονισμός" και "συντήρηση".

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ