Δεν ήταν βέβαια η φτηνή αντιπολιτευτική διάθεση που μας οδήγησε στο συμπέρασμα αυτό. Απλώς λάβαμε υπόψη ότι η νεοφιλελεύθερων κατευθύνσεων οικονομική πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, είχε προσδεθεί από τότε με τοναυτόματο πιλότο του προγράμματος "σύγκλισης" που επιβλήθηκε ερήμην του ελληνικού λαού με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Και πρόγραμμα "σύγκλισης" σε γενικές γραμμές σημαίνει την εφαρμογή ενός δημοσιονομικού - εισοδηματικού προγράμματος λιτότητας, μιας σφικτής νομισματικής πολιτικής σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Πολιτική η οποία οδηγεί σε μια άνευ όρων μεταφορά εισοδημάτων, με άμεσες ή έμμεσες μορφές από τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους μικρομεσαίους επαγγελματίες - βιοτέχνες, τους αγρότες προς τη μεγάλη αστική τάξη. Σε μια εποχή όπου οι νεοφιλελεύθεροι απειλούν να σαρώσουν κοινωνικές κατακτήσεις αιώνων, η αναδιανομή εισοδημάτων από τα φτωχά κοινωνικά στρώματα προς τα πλουσιότερα, το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ της φτώχειας και του πλούτου, είναι φαινόμενο το οποίο έχει πάρει πανευρωπαϊκές, ίσως και πλανητικές διαστάσεις.

***

Αν και δεν έχει κατατεθεί ακόμα το σχετικό νομοσχέδιο, το υπουργείο Οικονομικών έχει ήδη κάνει γνωστές τις αλλαγές που θα επιδιώξει να επιφέρει.

Ολη η ουσία της περίφημης "επανεξέτασης" των 825 φορολογικών απαλλαγών που διατεινόταν το υπουργείο Οικονομικών, ήταν να μπει χέρι στις απαλλαγές φυσικών προσώπων που αφορούν κυρίως τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αν και οι ισχύουσες φορολογικές απαλλαγές φυσικών προσώπων, συνολικά ανέρχονται σε 278,οι κυριότερες δεν είναι περισσότερες από 10. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται αυτές των ιατρικών εξόδων, της έκπτωσης ενοικίου, των διδάκτρων, της απαλλαγής από τον προσδιορισμό του τεκμαρτού εισοδήματος της πρώτης κατοικίας μέχρι τα 200 τ. μ. ή και δευτερεύουσας κατοικίας εφ' όσον το όριο και των δύο μαζί δεν ξεπερνά τα 200 τ. μ., οι καταβληθέντες τόκοι στεγαστικών δανείων, τα ασφάλιστρα ζωής, οι εισφορές σε ασφαλιστικούς οργανισμούς κλπ.

Στη διάρκεια των δυόμισι αυτών χρόνων αναπτύχθηκαν διάφοροι προβληματισμοί κατά πόσο ορισμένες από τις εκπτώσεις αυτές (π. χ. ασφάλιστρα ζωής) θα πρέπει να καταργηθούν μιας και η διατήρησή τους ενισχύει άμεσα τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες. Τέτοιοι προβληματισμοί βέβαια δε στερούνται βάσης. Αλλά έτσι όπως εξελίχθηκε η υπόθεση των φορολογικών απαλλαγών, εξ αντικειμένου έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Οπως σε δεύτερη μοίρα έρχεται το θέμα των φορολογικών απαλλαγών των βουλευτών και δικαστικών, που δεν έχουμε καμιά αντίρρηση να τις χαρακτηρίσουμε σαν προκλητικές, παράλληλα όμως να επισημάνουμε ότι το ειδικό τους βάρος στο συνολικό πλέγμα του φορολογικού συστήματος είναι αμελητέο. Και είναι πολυτέλεια, αν όχι αποπροσανατολισμός να συζητούνται τα θέματα αυτά τη στιγμή που ο στόχος του υπουργείου Οικονομικών είναι ξεκάθαρος. Το μόνο που ενδιαφέρει τον υπουργό Οικονομικών είναι πώς το 1997 και τα επόμενα χρόνια θα βάλει στα ταμεία του κράτους περισσότερους φόρους, στα πλαίσια της "δημοσιονομικής εξυγίανσης" η οποία επιτάσσει την απαλλαγή της οικονομικής πολιτικής από κάθε κοινωνικό της χαρακτηριστικό. Ποσώς τους ενδιαφέρει η "ορθολογικοποίηση" και η "επανεξέταση" του φορολογικού συστήματος όπως υποκριτικά ισχυρίζονται, παρά μόνο το ζεστό χρήμα των εργαζομένων.

***

Η απαρίθμηση των αλλαγών αυτών είναι χαρακτηριστική:

Το 1986 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ χαρίζει δισεκατομμύρια στις επιχειρήσεις, καθώς τους επιτρέπει να αποφεύγουν από τη φορολογία σημαντικά κέρδη, τα οποία παρουσιάζουν σαν "αφορολόγητα αποθεματικά".

Το 1992 η κυβέρνηση της ΝΔ μειώνει τον συντελεστή κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων από 47% - 53% που ήταν, στο 35%. Με τον ίδιο αυτό συντελεστή φορολογείται πλέον και το 50% των κερδών των προσωπικών εταιριών (ΟΕΕ, ΕΠΕ), ενώ απαλλάσσει τη διανομή των επιχειρηματικών κερδών από τη φορολογία φυσικών προσώπων.

Το 1993 η κυβέρνηση της ΝΔ στα πλαίσια της "εναρμόνισης" της φορολογίας με την τότε ΕΟΚ, τινάζει τους φόρους πετρελαιοειδών στον αέρα, ενώ με τις διαρρυθμίσεις του ΦΠΑ (δύο συντελεστές αντί για τρεις) τα λαϊκά στρώματα φορτώνονται με νέα βάρη.

Το 1994 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εισάγει τα μεσαιωνικά "αντικειμενικά" κριτήρια φορολόγησης των μικρών εμπορικών επιχειρήσεων και των ελεύθερων επαγγελματιών, ενώ ρυθμίζει κατά προκλητικό τρόπο τη φορολογία των εταιριών Αμοιβαίων Κεφαλαίων και των Εταιριών Επενδύσεων Χαρτοφυλακίου.

Το 1996 το υπουργείο Οικονομικών, ενώ υποκριτικά κάνει λόγο ότι δε θα επιβληθούν νέες φορολογίες, προωθεί την κατάργηση ή τον περιορισμό των φορολογικών δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, κάτι που θα οδηγήσει σε νέους φόρους.

"Αισίως" κλείνουμε μια δεκαετία φορολογικών πραξικοπημάτων, που οδήγησαν σε μια αναδιανομή εισοδημάτων εκατοντάδων δισ. δραχμών. Η δημοσιογραφική έρευνα δυστυχώς, δεν έχει ρίξει μέχρι σήμερα τα φώτα της επαρκώς στο νεοφιλελεύθερης έμπνευσης φορολογικό αυτό πραξικόπημα της δεκαετίας.

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ

Το μόνο που ενδιαφέρει τον υπουργό Οικονομικών, είναι πώς το 1997 και τα επόμενα χρόνια θα βάλει στα ταμεία του κράτους περισσότερους φόρους, στα πλαίσια της "δημοσιονομικής εξυγίανσης", η οποία επιτάσσει την απαλλαγή της οικονομικής πολιτικής από κάθε κοινωνικό της χαρακτηριστικό