Καταλαβαίνουμε απόλυτα το δράμα που εξιστορεί πως ζει ο συντάκτης της "Ελευθεροτυπίας", ο οποίος τιτλοφορεί χτες σχόλιό του με τίτλο "Με λένε Σολομώντα Σολωμού και είμαι νεκρός". Τον πιστεύουμε, όταν λέει πως μεγάλωσε "με μισές αλήθειες" και πως, επίσης, προσπαθεί "με μισές αλήθειες να αποκρυπτογραφήσει τώρα μια πολιτική δεκαετιών" στο Κυπριακό. Και έχει δίκιο, όταν αντιμετωπίζει τέτοια αδιέξοδα ζωής, ν' αναρωτιέται, "τι να τον κάνω τον γεμάτο τραπεζικό λογαριασμό, αν είναι μέσα άδειος ο κόσμος μου".

Αν, όμως, τα πράγματα είναι έτσι στα αλήθεια και αν ο εν λόγω συντάκτης ξεδιπλώνει τις σκέψεις του με ειλικρίνεια και όχι για ευτελείς λόγους εντυπωσιασμού για τα γραφόμενά του, μας φαίνεται εντελώς περίεργο σε άλλη στήλη της εφημερίδας να μέμφεται το "Ρ" επειδή, τάχα, με ουδέτερο τρόπο καλύπτει τα δραματικά γεγονότα στην Κύπρο, τις δολοφονικές βαρβαρότητες των Τούρκων και τις εγκληματικές ευθύνες των "συμμάχων".

Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: Η πράγματι είναι τόσο μισές οι αλήθειες με τις οποίες έχει μάθει να ζει ο Χ. Μ., ώστε έχει εθιστεί η όρασή του να βλέπει τα μισά (ίσως αυτά που βολεύουν), ή - τελικά - ωραία τα λόγια τα μεγάλα και τα παχιά, αλλά να μην ξεχνάμε και τον τραπεζικό λογαριασμό που πρέπει να είναι γεμάτος...

Ας διαλέξει.