Εδώ και μήνες η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να φανεί αφερέγγυα απέναντι σε εκατοντάδες εργαζόμενους, που σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας αντιμετωπίζουν τη φτώχεια και την ανεργία, ως αποτέλεσμα μιας συνεχιζόμενης βιομηχανικής και οικονομικής συρρίκνωσης.

Η αναλγησία που τη διακρίνει είναι ένα από τα στοιχεία αυτής της αφερεγγυότητας, αναλγησία που επιδεικνύεται και στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ. Οι φωνές των εργαζομένων για τη σωτηρία της μονάδας αφήνουν αδιάφορους τους κυβερνητικούς αρμόδιους. Αυτή η αδιαφορία, όμως, δεν έχει ως αποτέλεσμα μόνο την αργή και σταθερή διάλυση της ΛΑΡΚΟ, η οποία έχει εγκαταλειφτεί στη μοίρα της, μέχρι, προφανώς, να μην μπορεί να λειτουργήσει καμιά μηχανή.Εχει ως αποτέλεσμα και τον καθημερινό κίνδυνο της ζωής των εργαζομένων από τις συνεχείς βλάβες, που συνεπάγονται και σοβαρά ατυχήματα λόγω του αντικειμένου της επιχείρησης. Την περασμένη Κυριακή άλλος ένας εργάτης μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ με εγκαύματα. Ολο το προηγούμενο χρόνο συμβαίνουν συχνά ατυχήματα και βλάβες. Για άλλη μια φορά οι εργαζόμενοι φωνάζουν και χτες πραγματοποίησαν και στάση εργασίας. Αυτή τη φορά φωνάζουν για τη ζωή τους. Θα βρεθεί κάποιος από την κυβέρνηση να ενδιαφερθεί;