Πρόσωπο σοκολατένιο, τεντωμένο, ξεκούραστο. Υφος ονειροπόλο, ανέμελο, απροσάρμοστο. Μνήμες ερωτικές, ειδυλλιακές, γλυκές πασπαλισμένες με χρυσό αλάτι. Καθώς περπατά, αργά, ράθυμα και νωχελικά αφήνει πίσω του ένα άρωμα παράξενο. Είναι μείγμα από θυμάρι, από αγιόκλημα, από γιασεμί, από σάπια φύκια, από ιώδιο. Κινήσεις που θυμίζουν γλάρο όταν πλησιάζει ένα πλοίο, κινήσεις χορευτικές, μαγευτικές, εξαιρετικές, μοναδικές. Τα ακούσματά του είναι ο ήχος των κυμάτων που σπάει πάνω στο βράχο. Δεν έχει πάρει είδηση από τα κρούσματα που σημειώθηκαν εδώ, αλλού και πανταχού...

Πρόσωπο συγχυσμένο καθώς παρακολουθεί τα πρώτα δελτία ειδήσεων. Είχε τόσο απομακρυνθεί από την πραγματικότητα. Είχε φύγει, είχε διαφύγει, είχε ξεφύγει από την τρομερή αλήθεια. Την αλήθεια της ρύπανσης, την αλήθεια, των εκλογών, την αλήθεια των μεγάλων εθνικών θεμάτων, των απειλών της στρατοκρατούμενης Αγκυρας. Είχε αποφύγει να δει έναν παρανοϊκό, με βλέμμα αγγελικό, να εξοντώνει "εν ψυχρώ" την οικογένειά του. Δεν είχε πάρει χαμπάρι για την πορνεία βρεφών. Πού είναι το παιδί που δεν έκανα, αναρωτιέται απελπισμένα. Αν το είχα κάνει, αναλογίζεται με φρίκη, θα μπορούσε να ήταν ανάμεσα στα χίλια θύματα που έχουμε κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Αν ήμουν Αμερικανός, θα μπορούσε το δικό μου παιδί να ήταν ανάμεσα στις διακόσιες χιλιάδες ανηλίκων που εκπορνεύονται, που βιάζονται, που βασανίζονται και, που έτσι και αντισταθούν, δολοφονούνται. Ακούει έναν διάλογο που γίνεται στο Λος Αντζελες, έναν διάλογο πραγματικό, μια στιχομυθία μεταξύ "πελάτη" και... "εμπόρου"... Ο πρώτος... επιθυμεί να κάνει σεξ, άγριο σεξ μ' ένα κοριτσάκι δέκα ετών! Πόσο άγριο τον ρωτά ο έμπορος. Μέχρι θανάτου, απαντά ο ενδιαφερόμενος, ο πολίτης υπεράνω υποψίας. Και συνεχίζει; Πόσο θα κοστίσει; "Κάτι παραπάνω, του λέει ο άλλος, πρέπει να εξαφανίσουμε το πτώμα...".

Πρόσωπο οργισμένο, κατάχλομο. Μνήμες από βιβλία που άφησε στη μέση, γιατί δεν είχε αντέξει την αρρωστημένη φαντασία του συγγραφέα. Γεύση από οργή αλλά και από στοργή για αυτά τα αθώα κορμάκια που παραδίδονται, όχι πάντα αμαχητί, στους διεφθαρμένους. Κορμάκια, που μέσα τους κατοικούν αθώες παιδικές τρυφερές ψυχές, ψυχές που, αλίμονο, δε θα προλάβουν να γεράσουν. Στις Φιλιππίνες, στην Ταϊβάν, στη Νότια Αμερική, στη Βόρεια Αμερική... στη χώρα της Ελευθερίας. Στο Βέλγιο, στην έδρα της ευραπαϊκής Κοινότητας. Ξαφνικά νιώθει τάση για εμετό, αισθάνεται να διαλύεται, να γερνά από τη μια στιγμή στην άλλη. Ξαφνικά αγαπά όλα τα παιδιά του κόσμου. Νιώθει πατέρας τους, νιώθει μάνα τους, νιώθει θείος, νιώθει δικός τους. Αποφασίζει να τα προστατεύσει. Να τα αγκαλιάσει, να τα γλιτώσει από τα νοσηρά, ψυχρά, τρομερά ανθρωποειδή που καραδοκούν να τα αποκτήσουν, να τα κυνηγήσουν, να τα πουλήσουν, να τα βιάσουν, να τα εκπορνεύουν, να τα βασανίσουν, να τα στραγγαλίσουν.