Ηταν χιλιάδες, αλλά ήταν και ένας ταυτόχρονα. Χιλιάδες οι φωνές που ενώθηκαν για να φωνάξουν, σαν μια φωνή, "τιμημένο ΚΚΕ". Χιλιάδες γροθιές σφιγμένες, που ενώθηκαν για να υψωθούν, σαν μια γροθιά, σε χειρονομία δύναμης και πίστης. Χιλιάδες καρδιές, που ενώθηκαν για να χτυπήσουν, σαν μια καρδιά, στον παλμό του αγώνα ενάντια στην αδικία, ενάντια στην καταπίεση. Στην κόκκινη γιορτή στο Πεδίον του Αρεως ήταν χιλιάδες αυτοί που ανταποκρίθηκαν για να δηλώσουν "παρών" στον αγώνα, για να πουν "είμαστε εδώ".

Καθώς το πλήθος μεγάλωνε, καθώς ο χώρος μίκραινε και δεν μπορούσε να τους χωρέσει, καθώς παρατάσσονταν ο ένας δίπλα στον άλλο, ξεχώριζες παλιούς γνωστούς, αλλά και άγνωστους, νέους, που άκουσαν το κάλεσμα του ΚΚΕ και το δέχτηκαν, που ήρθαν κι αυτοί στη χτεσινή συνάντηση, κουβαλώντας μαζί τους την ελπίδα και την προσφορά.

Εργάτες, υπάλληλοι, γυναίκες, άντρες και παιδιά, νέοι, πολλοί νέοι, με κόκκινες σημαίες και χαμόγελα και φωνή δυνατή και βλέμματα που έλαμπαν κοιτώντας το μέλλον, ήταν εκεί. Ο καθένας με τη δική του προσφορά, τη δική του θέση, τη δική του ταυτότητα, τη δική του "σφραγίδα". Ανθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών. Επώνυμοι και "ανώνυμοι". Ηταν εκεί αυτοί που το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας καλεί σε αγώνα εδώ και δεκαετίες. Αυτοί που αποφάσισαν ότι είναι καιρός για αντεπίθεση και πως οι ίδιοι πρέπει να είναι μέρος αυτής της αντεπίθεσης, ψυχή αυτής της αντεπίθεσης του λαού μας. Ηταν εκεί για να εκφράσουν στην πράξη την άρνησή τους να συναινέσουν στην υποτέλεια, στην εκμετάλλευση, στην παραίτηση και να εκδηλώσουν τη διάθεσή τους να παλέψουν.