Η κυβέρνηση πέταξε την προβιά της. Μια μέρα μετά τις φραστικές δεσμεύσεις του πρωθυπουργού για την προστασία του εισοδήματος των εργαζομένων, ο επί των Οικονομικών υπουργός του, αποκάλυψε μέρος των σχεδιασμών της κυβέρνησης. Ο Γ. Παπαντωνίου απαίτησε από το εργατικό κίνημα να υποταχθεί και να συμφωνήσει στην ιδέα της πλήρους καθήλωσης των μισθών των εργαζομένων και ζήτησε να ενταχθεί στη λεγόμενη "Συμφωνία για Σταθερότητα, Ανάπτυξη και Απασχόληση". Στην πραγματικότητα ο υπουργός απαίτησε τη δημιουργία σχήματος ταξικής συνεργασίας και υποταγής των εργαζομένων, κατά τα πρότυπα του γαλλογερμανικού "συμφώνου σταθερότητας", όπου η πολιτική μακροχρόνιας λιτότητας θα αποτελεί "μόνιμη άσκηση".

Επί λέξει ο Γ. Παπαντωνίου είπε: "Χρειαζόμαστε μια κοινωνική συμφωνία, μεταξύ των κοινωνικών εταίρων και της πολιτείας, για να εξασφαλίσουμε την επίτευξη των στόχων. Η συμφωνία για Σταθερότητα, Ανάπτυξη και Απασχόληση, πρέπει να έχει ως κύριο στόχο την αποκλιμάκωση του πληθωρισμού, αφού αυτό θα έχει καταλυτική σημασία και για τους άλλους στόχους και θα περιλαμβάνει ως ελάχιστες προϋποθέσεις: αυτοσυγκράτηση στις ονομαστικές εισοδηματικές διεκδικήσεις και τις τιμολογιακές προσαρμογές εκ μέρους όλων των κοινωνικών φορέων και δέσμευση της πολιτείας για πολιτικές αποκλιμάκωσης του πληθωρισμού, όπως σταθερή δραχμή, ελάχιστες αυξήσεις τιμολογίων στις ΔΕΚΟ, μηδενικές αυξήσεις στους έμμεσους φόρους, ώστε να εξασφαλιστεί όχι μόνο η κατοχύρωση, αλλά και η αύξηση των πραγματικών εισοδημάτων των εργαζομένων, μέσα στο πλαίσιο αντοχής της οικονομίας".

Στην πραγματικότητα ο υπουργός, αποκαλύπτοντας μέρος των αντιλαϊκών μεθοδεύσεων προϊδεάζει και για τον τρόπο, με τον οποίο θα προσπαθήσει να επενδύσει όλη αυτή την προσπάθεια, προκειμένου να μετριάσει τις αντιδράσεις των εργαζομένων. Ετσι, το παραμύθι του "διαλόγου" και των "κοινωνικών συμφωνιών" επιστρατεύεται και πάλι, με μοναδικό στόχο τον αποπροσανατολισμό και τη χειραγώγηση του κινήματος αντίστασης των εργαζομένων.

Η κυβέρνηση όμως, όπως δείχνει η χτεσινή τοποθέτηση του Γ. Παπαντωνίου, δε μένει μόνο στη... δική της επίθεση σε βάρος των μισθωτών. Την ίδια στιγμή καλεί τους μεγαλοεπιχειρηματίες να μην περιμένουν αλλαγή της συναλλαγματικής πολιτικής της περιβόητης "σκληρής δραχμής" και τους προτρέπει να αντιμετωπίσουν τις "προκλήσεις του ανταγωνισμού", μέσα από την παραπέρα μείωση του εργατικού κόστους. Με δυο λόγια προτρέπει τους εκπροσώπους του κεφαλαίου να "παγώσουν" και να μειώσουν τις αμοιβές των εργαζομένων, να προχωρήσουν σε απολύσεις κλπ. Παράλληλα, η ίδια η κυβέρνηση μαζί με τα ποικιλόμορφα "οικονομικά κίνητρα" που αφειδώς τους προσφέρει, δεσμεύεται για παραπέρα μείωση των εργοδοτικών εισφορών κλπ.

Αναφερόμενος μάλιστα ο Γ. Παπαντωνίου στις περίφημες "Κοινωνικές Συμφωνίες" μίλησε για "σχέσεις εμπιστοσύνης" που απαιτούνται για την προώθησή τους και δεν παρέλειψε να επισημάνει ότι το ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι το κατάλληλο κόμμα για την προώθησή τους. Και αυτό γιατί "έχει διαμορφώσει σχέσεις εμπιστοσύνης με όλους τους κοινωνικούς εταίρους". Με λίγα λόγια δηλαδή, ανέφερε ότι το κυβερνών κόμμα χαίρει της εμπιστοσύνης του κεφαλαίου, ενώ από την άλλη πλευρά διατηρεί τον έλεγχό του μέσα από τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στις συνδικαλιστικές οργανώσεις.