Πάντα η πολιτική λιτότητας εμφανιζόταν ως προσωρινή.Αλίμονο, ποιος πρωθυπουργός θα ομολογήσει ότι είναι διαρκείας;

Το ξεπούλημα, το κλείσιμο επιχειρήσεων, η υποβαθμισμένη παιδεία, το ξερίζωμα των καλλιεργειών, η μείωση των αγροτικών νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η διάλυση του κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος, οι συντάξεις πείνας δεν είναι μεταβατικές πολιτικές, αλλά διαρκείας. Αυτό άλλωστε δεν επιβάλλει και η Ευρωπαϊκή Ενωσή τους; Κυρίως, αν δεν ανακοπούν όσο γίνεται πιο γρήγορα, θα έχουν μακράς διάρκειας καταστροφικές συνέπειες για το λαό.

Οταν ο πρωθυπουργός αναφέρεται σε μέτρα που αφορούν σύντομη, συγκεκριμένη χρονική περίοδο, άλλο εννοεί. Λέει ουσιαστικά δώστε μου καιρό 4 - 5 ή και 6 χρόνια ως το 2000 να αλωθεί πλήρως η Ελλάδα από το πολυεθνικό κεφάλαιο, να μετατραπεί σε κέντρο φθηνών υπηρεσιών, πλατφόρμα για να μεταφέρονται τα εμπορεύματα των πολυεθνικών.

Ο,τι ξεριζώνεται, ξεθεμελιώνεται, καταστρέφεται δε γίνεται από την αρχή και εύκολα και χωρίς αμέτρητες θυσίες και χρονοβόρες διαδικασίες.

Αν ο κλάδος της γούνας στην Κοζάνη καταρρεύσει εντελώς, δεν πρόκειται να ανασυγκροτηθεί σύντομα και κυρίως εύκολα, αφού στο μεταξύ η εσωτερική και διεθνής αγορά θα έχει καταληφθεί πλήρως από την ξένη παραγωγή, που τηνελέγχουν μεγαθήρια.

Κάθε μέρα που δεν αξιοποιείται από το λαϊκό κίνημα, σημαίνει ότι αφήνεται ελεύθερη, και δυστυχώς τυπικά νομιμοποιημένη, μια τέτοια και τόσο επικίνδυνη πολιτική. Δεν έχει αξία να μετράμε και ν' αθροίζουμε τα σημερινά προβλήματα, αλλά κυρίως να συγκεντρώσουμε την προσοχή και να μετράμε προς τα πού πάνε τα πράγματα - αν δεν αλλάξει ριζικά ο πολιτικός συσχετισμός δύναμης.

Και εμείς θεωρούμε αυτήν την περίοδο μεταβατική με εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Από άλλη μετάβαση έχει ανάγκη ο λαός και ο τόπος.

Μετάβαση από τη στάση δυσαρέσκειας στη στάση αγωνιστικής αμφισβήτησης και αντιπαράθεσης με την εξουσία των πολυεθνικών και τους εγχώριους φορείς της, κόμματα, πολιτικούς παράγοντες, ιδιοκτήτες ΜΜΕ.

Μετάβαση από την απογοήτευση στη συνειδητοποίηση ότι ο λαός κρατά στα χέρια του μεγάλη δύναμη. Τεράστια δύναμη - χωρίς ίχνος υπερβολής - που πρέπει να απελευθερωθεί και να εκδηλωθεί σε παλλαϊκούς, οργανωμένους αγώνες για τα δικαιώματα των εργαζομένων (της εργατικής τάξης, των μεσαίων στρωμάτων της πόλης, της φτωχής αγροτιάς, των επιστημόνων, καλλιτεχνών και διανοουμένων που καταπιέζονται και συμπιέζονται πολύμορφα, των παιδιών και της νεολαίας).

Μετάβαση όχι από το ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ ή σε νέα συναινετικά σχήματα. Αυτά που μαγειρεύουν βιομήχανοι και εφοπλιστές, ιδιοκτήτες ΜΜΕ και πολιτιστικών μεγάρων με τη βοήθεια "ανανεωτών" και "υπερβατικών" και κατασκευάζουν στα γραφεία τους.

Μετάβαση από τη φάση αναζήτησης στην επιλογή στήριξης του ΚΚΕ ή για όσους δεν έχουν ακόμα πειστεί, επιλογή κοινής δράσης με το ΚΚΕ και τους κομμουνιστές στο χώρο δουλιάς και κατοικίας, σε τοπική ή πανελλαδική κλίμακα, ώστε να διαμορφωθεί πιο καθαρό και κυρίως πιο δυνατό και ενιαίο το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο αντίστασης, πάλης και προοπτικής.

Η επιλογή συσπείρωσης γύρω από το ΚΚΕ ή - για όσους δεν είναι έτοιμοι, δε συμφωνούν εφ' όλης της ύλης μαζί μας - η κοινή δράση με το ΚΚΕ είναι ζήτημα ρεαλισμού. Χωρίς την ισχυροποίηση του ΚΚΕ και την ενεργητική μαζική στήριξη των πρωτοβουλιών του, δεν είναι δυνατό σήμερα να αναγεννηθεί το λαϊκό κίνημα και να έχει αποτελεσματικότητα, να φέρει καρπούς.

Τα αποτελέσματα ενός αγώνα, ενός κινήματος με προοπτική, δεν κρίνονται μόνο από τις άμεσες κατακτήσεις. Με την πολιτική δράση του ΚΚΕ και τους αγώνες θ' αρχίσει ν' αλλάζει ο σημερινός δυσμενής πολιτικός συσχετισμός, θ' αποδυναμώνονται τα κόμματα που δουλεύουν για λογαριασμό του μεγάλου κεφαλαίου ή υποτάσσονται σ' αυτό.

Στη διαδρομή αυτού του αγώνα είναι πιθανό να σχηματιστούν και νέες πολιτικές δυνάμεις, αντιιμπεριαλιστικές, αντικαπιταλιστικές, που θα εκφράζουν με θετικό τρόπο ιδιαίτερα κοινωνικά συμφέροντα και ριζοσπαστικούς προσανατολισμούς. Δυνάμεις διατεθειμένες μαζί με το ΚΚΕ, σε συνεργασία και συμμαχία μαζί του, να χτίσουν το αντιιμπεριαλιστικό αριστερό πολιτικό μέτωπο που θα διεκδικήσει την πολιτική εξουσία, τη διακυβέρνηση του τόπου.

Ο καθημερινός αγώνας δεν έχει νόημα και προοπτική, αν δεν εντάσσεται οργανικά σε αυτόν το πολιτικό στόχο, πίσω από τον οποίο δεν μπορεί κανείς να περιμένει ουσιαστικές αλλαγές υπέρ του λαού, βιώσιμες και σταθερές.

Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που δεν ευθύνεται για την κρίση και την αθλιότητα που κυριαρχεί.

Ευθύνες δεν έχουμε, όμως σε καμία περίπτωση δεν είμαστε ανεύθυνοι. Αντίθετα οι κομμουνιστές πρέπει να αναλάβουμε και να σηκώσουμε όσο γίνεται μεγαλύτερες ευθύνες για την αναγέννηση και χειραφέτηση του λαϊκού κινήματος, για τη λαϊκή συσπείρωση και ενότητα στην πάλη κατά της λιτότητας, της ανεργίας, της απεμπόλησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, που επιβάλλουν η Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ.

Το ΚΚΕ είναι μόνο του μόνο μέσα στη Βουλή, στο λαό δεν είναι μόνο του. Αυτό δεν έχουμε δικαίωμα εμείς οι κομμουνιστές να το ξεχνάμε καμιά στιγμή.Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συμφωνούν μαζί μας ή συμφωνούν σε καίρια και βασικά προβλήματα, εκατοντάδες χιλιάδες μάς βλέπουν με συμπάθεια, έστω και αν δεν έχουν πειστεί ότι οι προτάσεις μας είναι άμεσα ρεαλιστικές. Αρα υπάρχουν δυνατότητες, αν εμείς σταθούμε στο ύψος των ευθυνών μας - ακούραστοι, μαχητικοί, πειστικοί - να αναγεννηθεί το λαϊκό κίνημα και να βάλει φραγμό στη σημερινή πολιτική και στα εναλλακτικά σχέδια που υπάρχουν. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ανήκουν ενεργά σε άλλα κόμματα και συμφωνούν μαζί μας ότι σε κρίσιμα ζητήματα έχουμε δικαιωθεί. Μπορεί να μην είναι έτοιμοι και πεισμένοι ακόμα ότι δε βγαίνει τίποτε από τα κόμματα που πιστεύουν και τις ηγεσίες τους. Μπορεί ακόμα να διατηρούν προκαταλήψεις και αμφιβολίες σε γενικότερης σημασίας ιδεολογικές μας θέσεις. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορούν να συναντηθούν μαζί μας στον αγώνα για μεγάλα λαϊκά προβλήματα, πανελλαδικά ή τοπικά, περιφερειακά. Είναι και θέμα δικής τους επιλογής, είναι όμως και δικό μας πρόβλημα να τους προσεγγίσουμε, να συζητήσουμε μαζί τους, να σκεφτούμε παρατηρήσεις και υποδείξεις τους, να δράσουμε από κοινού σε συγκεκριμένα μέτωπα πάλης.

Ας μην επιρρίπτουμε τις ευθύνες στους άλλους, που δεν έχουν ακόμα καταφέρει να βγάλουν ολοκληρωμένα συμπεράσματα για την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Να μην αγανακτούμε, γιατί άνθρωποι του λαού μας με πολιτική και συνδικαλιστική εμπειρία δεν έχουν, ακόμα, καταλάβει ποιο ρόλο παίζουν άλλα κόμματα, όπως ο "Συνασπισμός" και η Πολιτική Ανοιξη.

Ας αναρωτηθούμε αν εμείς, στελέχη και μέλη, φίλοι και οπαδοί του Κόμματος έχουμε καταβάλει ποσοτικά και ποιοτικά τις προσπάθειες που οι καιροί απαιτούν, για να κερδίζει ταχύτερα έδαφος η πολιτική μας πρόταση.

Ας μην τα φορτώνουμε όλα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και στους ιδιοκτήτες τους. Αυτοί τη δουλιά τους κάνουν, δε θα βάλουν σε κίνδυνο τα ταξικά και προσωπικά τους συμφέροντα, χάριν της δημοκρατικής και ελεύθερης πληροφόρησης.

Θα συνεχίζουμε να παλεύουμε για το δικαίωμα του λαού στην πληροφόρηση, αλλά χωρίς αυταπάτες ότι αν αυξηθεί ποσοτικά ο χώρος για το ΚΚΕ στον Τύπο και στην τηλεόραση, όλα τα πράγματα θα λυθούν αυτόματα και θα αλλάξει άρδην ο πολιτικός συσχετισμός στην Ελλάδα. Η λαϊκή οργάνωση και πάλη, η σταθερή και συνεχής αναμέτρηση με τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, που εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν πολύμορφα το λαό, είναι ο μόνος χώρος που προσφέρει τις πιο ακριβείς πληροφορίες και πείρα για το λαό".