Μονίμως οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών υπόσχονταν απ' τα μπαλκόνια δεκάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας και τελικά δημιουργούσαν ισάριθμες ή και πολλαπλάσιες "θέσεις" ανεργίας. Ετσι φτάσαμε στην τραγική κατάσταση να υπάρχει σε κάθε οικογένεια ένας τουλάχιστον άνεργος και να γίνεται "πατείς με, πατώ σε" όταν προκηρύσσεται διαγωνισμός για την πλήρωση κάποιων θέσεων στο δημόσιο. Κι αν θέλετε να μιλήσουμε και με τη γλώσσα των αριθμών, ιδού: Μέσα στο 1994 έχασαν τη δουλιά τους 250.000 άτομα και στο διαγωνισμό, που θα γίνει τον Απρίλη για 3.000 θέσεις στο δημόσιο, οι υποψήφιοι θα υπερβαίνουν τις 100.000!

Η ανεργία, λοιπόν και τα επακόλουθά της, η φτώχεια και η απελπισία σαρώνουν τις λαϊκές τάξεις. Και ο πρωθυπουργός της χώρας αναγνωρίζει μεν το πρόβλημα, αλλά αρκείται σε κροκοδείλια δάκρυα μόνο και τίποτ' άλλο. "Το 30% του πληθυσμού - είπε στη συνεδρίαση του ΕΓ του ΠΑΣΟΚ - ζει στη φτώχεια, αλλά οι δημοσιονομικές συνθήκες δεν επιτρέπουν αλλαγή της οικονομικής πολιτικής".

Με άλλα λόγια, ένας εκ των υπευθύνων της ανέχειας του λαού νίπτει τα χέρια του σαν Πιλάτος και μας λέει ορθά - κοφτά ότι θα συνεχίσει την πολιτική του "όποιος ζήσει κι όποιος πεθάνει" και "αμαρτίαν ουκ έχει". Σιγά, όμως, να μην τον πιστέψουμε. Διότι, ναι μεν είμαστε φτωχοί στην τσέπη, αλλά όχι και... "πνεύματι", όπως νομίζει!