Θα μπορούσε να ήταν κολάζ. Θα μπορούσε, ίσως, να ήταν και η προτελευταία σκηνή κινηματογραφικής ταινίας με... καλό τέλος. Στην τελευταία σκηνή το ζευγάρι θα "καβαλούσε" τη μηχανή του και θα ξεχυνόταν γελώντας στην κεντρική λεωφόρο της πόλης. Το μουντζουρωμένο, από την εξάτμιση, πρόσωπο της γυναίκας θα παρέμενε και πάλι σκυφτό...

Θα μπορούσε, όμως, να μην ήταν έτσι. Αν το αλαζονικό χέρι του πρωταγωνιστή δε χάιδευε τον ώμο του άλλου χεριού του. Αν απλωνόταν τρυφερά στον ξένο ώμο, τον άνεργο, το φτωχό, τον εξαθλιωμένο. Αν η "μηχανή" είχε και τρίτη θέση, αν δεν είχε της εκμετάλλευσης.

Θα μπορούσε στο τέλος να βλέπαμε τα μάτια αυτής της γυναίκας. Ισως και το χαμόγελό της. Θα μπορούσε, με άλλον "σκηνοθέτη", η κατάσταση να είναι εντελώς διαφορετική...