Πέραμα ώρα μηδέν. Δεν υπάρχουν άλλα χρονικά περιθώρια... Ο θάνατος κοιμάται κάπου εκεί. Ανάμεσα στις εγκαταστάσεις των δεξαμενών υγρών καυσίμων, τις αποθήκες πυρομαχικών για όλη την Ελλάδα του ελληνικού Στρατού, τα τράνζιτ κοντέινερ αγνώστου περιεχομένου της Ζώνης Ελευθέρου Εμπορίου του Οργανισμού Λιμένος Πειραιά και το Ναύσταθμο του Πολεμικού Ναυτικού. Και μπορεί να ξυπνήσει κάθε στιγμή. Κι όταν ο θάνατος ξυπνά αφαιρεί ό,τι ακριβότερο υπάρχει. Ανθρώπινες ζωές... Θα τον αφήσουμε;

Ο εφιάλτης του ολοκαυτώματος είναι καθημερινός, εικοσιτετράωρος. Στον ύπνο και ακόμα χειρότερα στον "ξύπνιο" 40.000 κατοίκων του Περάματος, άλλων τόσων - που γίνονται μάλιστα 240.000 τους καλοκαιρινούς μήνες - κατοίκων της Σαλαμίνας, 8.000 εργαζόμενων της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, και αρκετών ακόμα δεκάδων χιλιάδων κατοίκων του Κερατσινίου, της Δραπετσώνας, του Πειραιά...

"Θα το κουβαλάω αυτό σ' όλη μου τη ζωή. Δεν μπορώ να ξεχάσω τις απανωτές εκρήξεις και τις χιλιάδες μπουκάλες υγραερίου που εκτοξεύονταν σαν πύραυλοι. Δεν μπορώ να σβήσω απ' τη μνήμη μου τον τρόμο". Η Μαρία Σταυρίδου,που γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στο Πέραμα, ξέρει από πρώτο χέρι τι θα πει "ζούμε με τη φωτιά".

"Θυμάμαι, μικρό κοριτσάκι τότε, μια μεγάλη φλόγα και τη μητέρα μου φωνάζοντας να με σέρνει, κρατώντας μου σφιχτά το χέρι. Προσπαθούσαμε να φτάσουμε στο ψηλότερο σημείο του βουνού. Δεν πηγαίνουμε εκεί για να σωθούμε. Δεν ξέραμε αν μπορούσαμε εκεί να σωθούμε. Ηταν κίνηση πανικού. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος, άλλος δρόμος διαφυγής. Μόνο το βουνό. Αν προλαβαίναμε να το ανεβούμε, θα φτάναμε απ' την πίσω πλευρά του στο Κερατσίνι. Μας έτρωγε όμως η αγωνία. Ο μπαμπάς μου δεν ήταν μαζί μας. Δεν ήταν στο σπίτι όταν ξεκίνησε εκείνο το κακό και φύγαμε χωρίς να ξέρουμε πού βρίσκεται. Αν είναι ζωντανός"...

"Από τότε, συνεχίζει, μόλις ξυπνήσουμε το πρωί βγαίνουμε στα παράθυρα και τα μπαλκόνια - το Πέραμα είναι αμφιθεατρικά κτισμένο - και κοιτάμε τα καζάνια, τις αποθήκες πυρομαχικών, τα πλοία στη θάλασσα, να βεβαιωθούμε ότι όλα είναι ήσυχα. Οπως οι άλλοι άνθρωποι μπαίνουν στο μπάνιο να πλύνουν τα δόντια τους. Εμείς πρώτα βγαίνουμε στα μπαλκόνια... Δεν υπάρχει περίπτωση να μπω σε κινηματογράφο, σε οποιαδήποτε κλειστή αίθουσα, αν δε δω πρώτα πού είναι η έξοδος κινδύνου".

"Είναι αυτό το συναίσθημα, ότι κινδυνεύουμε να πεθάνουμε σαν τα ποντίκια, προσθέτει η Ειρήνη Γιαλελή,χωρίς δυνατότητα διαφυγής, εγκλωβισμένοι. Είναι η τρέλα, δεν υπάρχει άλλη λέξη να το περιγράψεις, παρατηρεί, που σε πιάνει να μαζέψεις τα παιδιά απ' το σχολείο, την αλάνα κάθε φορά που συμβαίνει κάτι".

Η ίδια θυμάται τις περιγραφές της θείας της Παναγιώτας Κουτσονικολή,που "είδε, σε άλλο ατύχημα, το καπάκι δεξαμενής της "TOTAL" να εκτοξεύεται και την έκρηξη που ακολούθησε. Εκείνη πρώτη έτρεξε, το σπίτι της ήταν πολύ κοντά, έβγαλε σεντόνια και κουβέρτες και τύλιξε τον εργάτη που τραυματίστηκε κατά την έκρηξη"...

Δεν υπάρχει άνθρωπος στο Πέραμα που να μην έχει κάτι να θυμηθεί, που να μην έχει ζήσει τον τρόμο. Και δεν υπάρχει εταιρία μεταξύ των πέντε που βρίσκονται στην περιοχή - "SHELL","BP","EL PETROL","TOTAL" και "ETEKA" - που να μην έχει στο ιστορικό της μικρά ή μεγάλα ατυχήματα.

Μόνο που δεν είδαν όλα το φως της δημοσιότητας. Οσα πρόλαβαν να τα ελέγξουν μόνοι τους, όσα δε συνοδεύτηκαν από ισχυρές εκρήξεις και νεκρούς για τους προδώσουν, καλύφθηκαν. Γιατί, όπως καταγγέλλει και το Εργατικό Κέντρο Πειραιά,"το κλίμα φοβίας και τρομοκρατίας σε βάρος των εργαζομένων, που επικρατεί σ' αυτές, επιβάλλει σιωπή και απόκρυψη ατυχημάτων που συμβαίνουν στους αποθηκευτικούς χώρους καυσίμων συχνά πυκνά".

Αλλωστε, ακόμα και για το τελευταίο ατύχημα στην "EL PETROL", ιδιοκτησίας Μαμιδάκη - Σπανού,υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ανάλογων συμπτωμάτων, αφού σύμφωνα με πληροφορίες, ασύρματος πλοίου άκουσε για τη φωτιά απ' τις 7.30 π.μ.,όταν η Πυροσβεστική ειδοποιήθηκε για την εκδήλωσή της στις 9.15 π.μ. και μάλιστα όχι από την "EL PETROL" αλλά από τη διπλανή "SHELL" και το Δήμο Περάματος.

Κι όμως, ο κίνδυνος είναι τεράστιος, εξαιτίας του πολλαπλασιασμού του από σειρά παραγόντων. Απ' τη μια, η πέρα από κάθε προβλεπόμενο όρο απόσταση των εταιριών μεταξύ τους. Ενδεικτικά, στα 20 μέτρα απ' το τοιχίο της "EL PETROL" βρίσκεται η "SHELL" και απ' την άλλη πλευρά στα 50 μέτρα η "ΒΡ". Επίσης, τα διαφορετικά υψηλής επικινδυνότητας προϊόντα που αποθηκεύονται σε πολύ μικρές μεταξύ τους αποστάσεις. Οι εγκαταστάσεις κατατάσσονται στην κατηγορία μεγάλου κινδύνου και τα διακινούμενα προϊόντα είναι μαζούτ, ντίζελ, "τζετ A - L" (καύσιμο αεροσκαφών), βενζίνη, χημικά και ορυκτέλαια! Μεταξύ των εταιριών "EL PETROL" και "TOTAL" βρίσκονται οι εγκαταστάσεις των αποθηκών πυρομαχικών του ελληνικού Στρατού. Και σε μια τεράστια έκταση γύρω απ' όλα αυτά, βρίσκονται τα κοντέινερ τράνζιτ της Ζώνης Ελευθέρου Εμπορίου, που μια και είναι κλειστά και δεν ελέγχονται εφόσον τα φορτία τους δεν προορίζονται για την ελληνική αγορά, είναι δυνατό να περιέχουν από όπλα και πυρομαχικά με κατεύθυνση ξένες αγορές (σ.σ. έχουν εντοπιστεί σχετικά φορτία κατά το παρελθόν) μέχρι οποιοδήποτε άλλο επικίνδυνο φορτίο. Για το θέμα των κινδύνων από τη γειτνίαση όλων αυτών, υπάρχει τοποθέτηση και του Ναυστάθμου του Πολεμικού Ναυτικού, αφού και εκεί γίνεται διακίνηση σημαντικού πολεμικού υλικού (κίνδυνοι σε καιρό ειρήνης) αλλά και στην περίπτωση σύρραξης, αφού όπως ανώτατοι στρατιωτικοί χαρακτηριστικά έχουν σημειώσει, "αυτό που θα χτυπηθεί δε θα είναι ο Ναύσταθμος, αλλά οι εγκαταστάσεις αποθήκευσης υγρών καυσίμων", (κίνδυνοι σε καιρό πολέμου).