"Τόσα δίνω, πόσα θες...". Ο στίχος από το γνωστό τραγούδι που ερμηνεύει ο Δ. Μητροπάνος δυστυχώς αποτελεί χρόνια ολόκληρα τη βάση της φιλοσοφίας που διέπει τον αθλητισμό. Από προχτές όμως, απέκτησε νέα διάσταση. Η ΑΕΚ αγοράστηκε από μια πολυεθνική εταιρία έναντι 2 δισ. 485 εκατ. δρχ. Τόσο εκτίμησαν κάποιοι τις καταβολές και την ιστορία της. Η μήπως την ευκαιρία που τους παρέχει για νέα κέρδη;

Η ENIC, που απέκτησε την πλειοψηφία των μετοχών, είναι επενδυτική εταιρία της RICHEMOND. Στην κατοχή της έχει δεκάδες εταιρίες με δραστηριότητα σ' όλο τον κόσμο. Πρόσφατα τα "μεγάλα αφεντικά" αποφάσισαν ν' ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο. Διαπίστωσαν, βλέπετε, ότι τα οφέλη είναι τεράστια. Ετσι άρχισαν την αγορά ομάδων σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Τη Ρέιντζερς Γλασκόβης, τη Βιτσέντζα (Ιταλία) και τώρα διαπραγματεύονται τη Σπάρτακ Πράγας και τη Λέφσκι Σόφιας.

Η αναφορά των ομάδων και μόνο είναι αρκετή για να κατανοήσει κάποιος ότι πέρα από την προσδοκία για κέρδη δεν υπάρχει κάτι άλλο. Γιατί δεν μπορεί να ήταν φίλαθλοι αυτών ή των επόμενων συλλόγων που θ' αποκτήσουν... Για άλλη μια φορά λοιπόν επιβεβαιώνεται πως ο νόμος της "ελεύθερης" αγοράς και η καπιταλιστική αδηφαγία δεν μπορούσε ν' αφήσει μακριά απ' τα πλοκάμια της τον αθλητισμό, ο οποίος για πολλά χρόνια αποτελεί εξαιρετικό "εργαλείο" στα χέρια της άρχουσας τάξης.

Νομοτελειακά, περισσότερο "δεμένο στο άρμα" είναι το ποδόσφαιρο, που απευθύνεται σε μεγαλύτερο αριθμό... πελατείας. Με εύπεπτο τρόπο εξυπηρετεί τους σκοπούς της άρχουσας τάξης είτε αποφέροντας κέρδη, είτε αποτελώντας μέσο πίεσης με "πολιορκητικό κριό" τους οπαδούς.

Οι εξελίξεις όμως προχωρούν και οι απαιτήσεις αλλάζουν. Τα "προσωπικά μαγαζιά" δεν εξυπηρετούν πλέον το σκοπό τους. Ετσι δημιουργούνται τραστ. Με τον τρόπο αυτό συγκεντρώνεται ο πλούτος, αλλά και η δύναμη. Ως τώρα όλα αυτά τα μαθαίναμε όταν ασχολούμασταν με ομάδες του εξωτερικού. Από προχτές όμως πέρασαν τα ελληνικά σύνορα. Η ΑΕΚ πουλήθηκε σε μια πολυεθνική εταιρία. Εγινε κτήμα κάποιων "πετυχημένων"...

Ηδη σε μερίδα του Τύπου άρχισαν οι αναφορές στον φτωχό βιοπαλαιστή που με δουλιά, ιδρώτα και μυαλό έγινε μεγιστάνας... Ταυτόχρονα και οι υποσχέσεις για "χρυσό" μέλλον της ΠΑΕ, αλλά και ολόκληρου του αθλήματος. Στα παραμύθια όμως, εκτός από τα βασιλόπουλα, υπάρχουν και οι δράκοι... Η άλλη όψη του νομίσματος λοιπόν, δεν είναι τόσο καλή.

Κανείς δεν ασχολείται με τον επερχόμενο αφελληνισμό σε επίπεδο διοίκησης και ιδιοκτησίας, μετά τη στελέχωση των ομάδων. Ούτε με την προοπτική που επιφυλάσσουν στο χαρακτήρα και τον προορισμό του αθλητισμού. Πλέον δε θα είναι στην υπηρεσία του λαού. Δε θα έχει ως σκοπό την εξυπηρέτηση των αναγκών του, αλλά την ακόμα πιο στυγνή εκμετάλλευσή του. Τέρμα οι "ιδέες", ο ρομαντισμός και τα σύμβολα.

Στο εξής όλα καθορίζονται απ' την απόδοση, πώς θ' αυξηθούν τα κέρδη. Κάτι ανάλογο βέβαια γινόταν ως σήμερα, με κάποια προπετάσματα καπνού όμως. Ακούγονταν κάποιες κουβέντες για συναίσθημα. Υπήρχαν αναφορές στον άνθρωπο, την υποδομή, το αύριο. Οταν ξεπερνιούνταν κάποια όρια, υπήρχαν αντιστάσεις. Ολα αυτά τελειώνουν. Με τη μέθοδο του "καρότου" τα ξένα κεφάλαια ελπίζουν ν' αλώσουν άλλον έναν χώρο, χωρίς αντιδράσεις. Γι' αυτό επιβάλλεται η ενεργοποίηση κάθε υγιώς σκεπτόμενου φιλάθλου, που αγαπάει τον αθλητισμό. Να μη μετατραπεί ολοκληρωτικά το δικαίωμα στην άσκηση και την ψυχαγωγία, σε μια... μηχανή κέρδους.