Ο τραγικός θάνατος της 13χρονης Μαρίας, μιας τρυφερής ύπαρξης, που πριν καλά καλά γνωρίσει τη ζωή, ανταμώθηκε με το σκληρό κόσμο των ναρκωτικών, αναδείχνει το μέγεθος του προβλήματος. Ηταν, είπαν, παιδί χωρισμένων γονιών, που εγκατέλειψε το σχολείο και το έσκασε από το σπίτι στην Τρίγλια Χαλκιδικής, μαζί με την αδελφή της. Οι γείτονες είπαν πως τα δύο παιδιά ήταν παραμελημένα από την οικογένεια.

Φταίει, λοιπόν, μόνο η οικογένεια; Πού είναι οι ευθύνες αυτών που αφήνουν τους εμπόρους του "λευκού" θανάτου ασύλληπτους; Πού είναι οι ευθύνες των κυβερνητικών και άλλων στελεχών και παραγόντων, που διαφημίζουν, πίσω από το ψευδεπίγραφο διαχωρισμό σκληρού - μαλακού, την επαφή με τα ναρκωτικά; Πού είναι οι ευθύνες όσων προβάλλουν τα προγράμματα των υποκαταστάτων ως τη λύση στο πρόβλημα; Για όλους αυτούς, μήπως το πέσιμο στα ναρκωτικά αποτελεί μονόδρομο για την κοινωνία που οραματίζονται; Μια κοινωνία με νέους απόμαχους της ζωής και άβουλους για οποιαδήποτε αντίδραση στα σχέδιά τους; Αυτό είδαμε για άλλη μια φορά με αφορμή το θάνατο της 13χρονης Μαρίας, που μετά τη μοιραία δόση ηρωίνης μεταφέρθηκε και εγκαταλείφθηκε στο δάσος του Πανοράματος. Η μικρή Μαρία ίσως να είχε σωθεί, αν τούτη η κοινωνία την είχε προστατέψει από τους εμπόρους του θανάτου και της είχε δώσει τη δυνατότητα να βρει άλλες διεξόδους, δημιουργικές, όμορφες και αληθινές.

Με αφορμή το θάνατο του 13χρονου κοριτσιού, που χτες κηδεύτηκε στην Ακτή Διονυσίου Χαλκιδικής, το Νομαρχιακό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

"Ενώ αυξάνεται καθημερινά στη χώρα μας ο αριθμός των θανάτων νέων ανθρώπων από χρήση ναρκωτικών ουσιών και η ηλικία των χρηστών γίνεται ολοένα και μικρότερη, οι προσπάθειες διαφόρων κύκλων, πολιτικών παραγόντων και μερίδας των ΜΜΕ για διαχωρισμό των ναρκωτικών σε λεγόμενα "σκληρά" και "μαλακά" και για τη νομιμοποίησή τους γίνονται ακόμα πιο έντονες. Η καλυμμένη υποκρισία τους πίσω από τις δακρύβρεχτες ανακοινώσεις για τους θανάτους νέων από ναρκωτικά δε μας ξεγελά. Γνωρίζουμε ότι χρησιμοποιείται για να πείσει την κοινή γνώμη ότι θα πρέπει: να συμβιβαστεί με το πρόβλημα, να μη διεκδικεί λύσεις, να συμβιβαστεί με το θάνατο. Χρησιμοποιείται για να οδηγήσει ακόμη περισσότερους νέους στα μονοπάτια της εξάρτησης και του περιθωρίου, να τους οδηγήσει στο θάνατο. Αυτοί που νομοθετούν το εθνικό απολυτήριο, εντείνοντας τους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση, που στερούν από τη νεολαία το δικαίωμα στη δουλιά, που περικόπτουν τη χρηματοδότηση των κέντρων απεξάρτησης και δεν παίρνουν ουσιαστικά μέτρα για την πρόληψη, τη θεραπεία και την επανένταξη των χρηστών, που πλασάρουν ως μονόδρομο την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και του Μάαστριχτ, είναι οι ίδιοι που αποσιωπούν τα βαθύτερα αίτια του προβλήματος και ανοίγουν δρόμους για τη μεγαλύτερη χειραγώγηση της νεανικής συνείδησης".

Και η ανακοίνωση καταλήγει: "Αυτή τη συμφωνία τους μα το θάνατο, κάθε νέος πρέπει να την καταδικάσει με τη δράση του για το ξερίζωμα των κοινωνικών αιτιών, με τη συλλογική δράση για να παρθούν μέτρα για μια άλλη ποιότητα ζωής των νέων, που θα δίνουν διέξοδο και δε θα ωθούν σε τέτοιες επιλογές".