"Αν θέλουμε ένα πρότυπο ανθρώπου που δεν ανήκει στον καιρό μας και ανήκει στο μέλλον, λέμε απ' τα ολόβαθα της ψυχής μας ότι αυτό το πρότυπο, δίχως ούτε μια κηλίδα στη συμπεριφορά του, στον τρόπο που ενεργούσε, αυτό το πρότυπο είναι ο Τσε" (Φιντέλ Κάστρο).

Ο Ερνέστο Γκουεβάρα γεννήθηκε στην πόλη Ροσάριο της Αργεντινής στις 14 Ιουλίου 1928 και δολοφονήθηκε στις 9 Οκτώβρη του 1967 στη Βολιβία. Αν και πέρασαν 30 χρόνια από το θάνατό του, το άστρο του δεν έπαψε να λάμπει και να συνεγείρει τους ανθρώπους. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο.

Ο Γκουεβάρα ως άνθρωπος διέθετε όλα τα μέσα για να ζήσει μια άνετη και ήσυχη ζωή. Ομως αρνήθηκε τη βόλεψη της καλοπέρασης παρακινημένος ίσως από το χάρισμα που διέθετε να νιώθει βαθιά κάθε αδικία, οπουδήποτε κι αν γινόταν στον κόσμο κι από την τόλμη που χαρακτήριζε να ριψοκινδυνεύει το τομάρι του για να αποδείχνει το δίκιο του. Ετσι, αν και σπούδασε ιατρική (1946-1953), ελάχιστα ασχολήθηκε με το επάγγελμα του γιατρού. Κυρίως τις ιατρικές του γνώσεις τις έθεσε στην υπηρεσία της επανάστασης.

Την αδικία τη γνώρισε πολύ νωρίς, ταξιδεύοντας από μικρός στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Στο τελευταίο του οδοιπορικό, στα 1953-54, θα επισκεφθεί τη Βολιβία, το Περού, τον Ισημερινό, την Κολομβία, τον Παναμά, την Κόστα Ρίκα, το Σαλβαντόρ, αλλά και τη Γουατεμάλα, όπου εκεί θα έρθει σε επαφή με τις αριστερές επαναστατικές ιδέες και θα ζήσει από κοντά την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ, που θα οδηγήσει στην ανατροπή της κυβέρνησης του Γιάκομπο Αρμπενς, επειδή η τελευταία αμφισβήτησε την αμερικανική ηγεμονία. Μετά τη Γουατεμάλα ο Τσε θα εγκατασταθεί στο Μεξικό, όπου θα γνωριστεί με τον Φιντέλ Κάστρο, θα ενταχθεί στην επαναστατική οργάνωση του τελευταίου, θα δέσει τη μοίρα του μαζί του και θα γίνει ένας από τους κορυφαίους ηγέτες της κουβανέζικης - και όχι μόνο - επανάστασης. (Οι Κουβανέζοι σύντροφοί του είναι αυτοί που του έδωσαν χαϊδευτικά το όνομα Τσε, με το οποίο θα μείνει στην ιστορία).

Στα 1956-59 ο Τσε συμμετέχει ενεργά και από ηγετικές θέσεις στην κουβανέζικη επανάσταση και μετά τη νίκη θα αγωνιστεί με όλες του τις δυνάμεις για την εδραίωσή της. Θα βοηθήσει τη νέα Κούβα από τη θέση του προϊσταμένου του τμήματος βιομηχανίας του Εθνικού Ινστιτούτου Αγροτικής Μεταρρύθμισης, από τη θέση του διευθυντή της Εθνικής Τράπεζας, από τη θέση του υπουργού Βιομηχανίας, από τη θέση του πολιτικού ηγέτη, από τη θέση του στρατιωτικού που διευθύνει ένοπλα τμήματα του λαού για την απόκρουση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στον Κόλπο των Χοίρων.

Ο Τσε όμως δεν ήταν ο άνθρωπος των αξιωμάτων. Ηταν διεθνιστής και επαναστάτης μέχρι το μεδούλι. "Υπήρξε - όπως έγραψε γι' αυτόν η Ε. Αλεξίου - ο άνθρωπος που τόσο κυριαρχήθηκε από τα ιδανικά του, που αυτά μόνο γίνανε ο Πολικός του". Βασανιζόταν με την ιδέα της εξάπλωσης της επανάστασης και συγκλονιζόταν αναλογιζόμενος τι θα μπορούσε να συμβεί αν δίπλα στο ένα Βιετνάμ, που τόσο πολύ είχε στριμώξει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, μπορούσαν να γεννηθούν περισσότερα. Ετσι από τη θέση του ηγέτη της Κούβας προώθησε τη σύσφιξη των σχέσεων και των δεσμών αλληλεγγύης ανάμεσα στα εθνικοαπελευθερωτικά αντιιμπεριαλιστικά κινήματα της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Επίσης με απόλυτη συνωμοτικότητα οργάνωσε τη δικιά του έξοδο από την Κούβα για να ηγηθεί του αντάρτικου κινήματος στη Βολιβία. Η τελευταία του δημόσια εμφάνιση στην Κούβα έγινε στις 15 Μάρτη του 1967. Στη Βολιβία - όπως φαίνεται από το ημερολόγιο που κρατούσε - θα φτάσει στις 7/11/66, ενώ το αντάρτικο κίνημά του θα ξεκινήσει δράση στις 23/3/1967. Στις 8/10 τραυματισμένος, ο Τσε θα πέσει αιχμάλωτος στα χέρια των εχθρών του και την επομένη θα εκτελεστεί με εντολή των Αμερικανών.