"Οσο ζούσαν οι μεγάλοι επαναστάτες, οι τάξεις των καταπιεστών τούς καταδίωκαν συνεχώς και αντιμετώπιζαν τη διδασκαλία τους με την πιο άγρια μανία, με το πιο λυσσαλέο μίσος, με την πιο αχαλίνωτη εκστρατεία ψευτιάς και συκοφαντίας. Υστερα από το θάνατό τους γίνονται προσπάθειες να τους μετατρέψουν σε αβλαβή εικονίσματα, σαν να λέμε, να τους ανακηρύξουν αγίους, να προσδώσουν κάποια δόξα στο όνομά τους για "παρηγόρια" των καταπιεζομένων τάξεων και για αποβλάκωσή τους, ευνουχίζοντας το περιεχόμενο της επαναστατικής διδασκαλίας, αμβλύνοντας και εκχυδαϊζοντας την επαναστατική της αιχμή" (Λένιν: "Κράτος και Επανάσταση", εκδόσεις Σ. Ε., σελ. 5).

Απ' αυτό τον κανόνα δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση ένας από τους κορυφαίους επαναστάτες του αιώνα μας ο Ερνέστο Γκουεβάρα, ο θρυλικός Τσε.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 30 χρόνων από τη δολοφονία του, ο Τσε φαίνεται να ξαναπροκαλεί το παγκόσμιο ενδιαφέρον ή ακόμη καλύτερα να επανέρχεται στην επικαιρότητα με τέτοιον τρόπο που κανείς να μην είναι σε θέση να τον αγνοήσει. Αναμφίβολα, αυτό δεν είναι άσχετο με την καπιταλιστική βαρβαρότητα που ζούμε, την πρωτοφανέρωτη εξάπλωση της φτώχειας από τη μια μεριά και την τεράστια συσσώρευση του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια από την άλλη, γεγονός που κάνει τις παγκόσμιες ισορροπίες επικίνδυνα εύθραυστες για τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων, ανεξαρτήτως αν φαινομενικά μοιάζουν σταθερές. Δεν είναι άσχετο με τον ανταγωνισμό έως θανάτου ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες και τις πολυεθνικές που βρίσκονται πίσω τους για το μοίρασμα του κόσμου, την κατάκτηση αγορών και τη δημιουργία σφαιρών επιρροής, τη βαρβαρότητα της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων.

Ολα αυτά γεννούν στο πολλαπλάσιο συνθήκες και προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες εμφανίστηκε το φαινόμενο Τσε Γκουεβάρα και η δράση του, ανειρήνευτα αντιιμπεριαλιστική, διεθνιστική, που έδενε σφιχτά τον αγώνα - σε εθνικό και διεθνές επίπεδο - κατά του ιμπεριαλισμού με την προλεταριακή επανάσταση και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Ο Τσε είναι επίκαιρος και σήμερα. Ο διεθνής ιμπεριαλιστικός Τύπος - στα τριαντάχρονα από το θάνατό του - δείχνει ένα πρωτοφανέρωτο ενδιαφέρον. Η εκδήλωση ενδιαφέροντος κινείται στα πλαίσια που περιγράφει ο Λένιν στο απόσπασμα που προαναφέραμε. Αρκεί μια αναφορά στον ελληνικό αστικό Τύπο και μάλιστα της πιο αντιπροσωπευτικής πλευράς του, του συγκροτήματος Λαμπράκη.

Πριν λίγες ημέρες, στην εφημερίδα του συγκροτήματος "Τα Νέα", με

πρωταγωνιστή έναν πρώην κομμουνιστή επιχειρήθηκε η μετατροπή του Τσε σε αβλαβές εικόνισμα για παρηγοριά των καταπιεσμένων τάξεων ούτως ώστε οι κυρίαρχες να 'χουν το κεφάλι τους ήσυχο. Επιστρατεύτηκε ο ίδιος άνθρωπος, που μετά την ανάθεση της Ολυμπιάδας του 2004 στην Αθήνα ανακάλυψε την κρυμμένη Ελλάδα των επιτυχιών και της εθνικής υπερηφάνειας στο πρόσωπο της οικογένειας Αγγελόπουλου!!!, για να εξηγήσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον του Τύπου για τον Τσε. Και αποφάνθηκε ότι "αν η εικόνα του Τσε άντεξε στο χρόνο, είναι γιατί αυτή η εικόνα μας παραδόθηκε ως πολιτιστικό κι όχι πολιτικό σύμβολο. Ως ηθική στάση κι όχι ως πολιτική πρόταση. Τίποτα απ' όσα ο ίδιος πίστευε δε συγκινούν ιδιαίτερα... Ο Τσε ως ηθική στάση, όχι ο Τσε ως πολιτική πράξη είναι που ανασταίνεται σήμερα" ("ΤΑ ΝΕΑ" 6/10/97). Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκε και η εκπομπή του ίδιου δημοσιογράφου με θέμα τον Τσε, στο MEGA, την περασμένη Τετάρτη. Είναι γελοίο να ισχυρίζεται κανείς ότι ένας άνθρωπος - και μάλιστα ένας πολιτικός άνθρωπος, ένας κορυφαίος, διεθνώς, επαναστάτης όπως ήταν ο Τσε - μπορεί να αποτελεί ηθικό και πολιτιστικό σύμβολο ανεξάρτητα από τις πράξεις του, πολύ περισσότερο δε σε αντίθεση με αυτές!!!

Εκείνο υπάρχει ακόμη ζωντανό και διαχρονικό, που τρομοκρατεί το κατεστημένο σε κάθε γωνιά της Γης, είναι το παράδειγμα του ανθρώπου που αναδεικνύεται μέσα από τη ζωή και τη δράση του Τσε. Είναι ο πολιτικός Τσε, ο επαναστάτης, ο Τσε που αμφισβητεί την παντοδυναμία του ιμπεριαλισμού και βάζει σκοπό της ζωής του να τον πολεμήσει, όπου κι αν βρίσκεται, ο κομμουνιστής Τσε που βλέπει το αδιάσπαστο της αντιιμπεριαλιστικής πάλης με την πάλη για το σοσιαλισμό.

Αυτό το παράδειγμα αναμφίβολα λειτουργεί και ως ηθικό - πολιτιστικό σύμβολο, γιατί είναι φανερό πως η ζωή ενός επαναστάτη, ενός αγωνιστή, ενός κομμουνιστή διακρίνεται για τις συγκεκριμένες αξίες - οδηγό που έχει και για ένα ιδιαίτερο επίπεδο πολιτισμού. Ας δούμε, λοιπόν, τον Τσε ως ηθικό - πολιτιστικό σύμβολο, γιατί ως ηθική - πολιτιστική στάση είναι το ίδιο επικίνδυνος για το κατεστημένο, όσο και ο πολιτικός Τσε.

Πριν φύγει για τη Βολιβία ο Τσε, όπως είναι γνωστό, έγραψε μια σειρά γράμματα σε αγαπημένα του πρόσωπα, που φανερώνουν καλύτερα την ηθική, πολιτιστική πλευρά του Τσε.

Γράφει στους γονείς του: "... Ο μαρξισμός ρίζωσε μέσα μου και λαμπικαρίστηκε. Νομίζω ότι ο ένοπλος αγώνας είναι η μοναδική διέξοδος για τους λαούς που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους κι εγώ είμαι συνεπής στις απόψεις μου. Πολλοί θα με αποκαλέσουν ερασιτέχνη των περιπετειών κι έτσι είμαι. Μόνο που είμαι ερασιτέχνης περιπετειών ιδιαίτερου είδους από κείνους που ριψοκινδυνεύουν το τομάρι τους για να αποδείξουν το δίκιο τους".

Στο γράμμα προς τα παιδιά του σημειώνει: "Ο πατέρας σας ήταν άνθρωπος που ενεργούσε σύμφωνα με τις πεποιθήσεις του. Να γίνεται καλοί επαναστάτες. Μάθετε πολλά, για να καταχτήσετε την τεχνική που επιτρέπει να κυριαρχήσετε πάνω στη φύση. Να θυμάστε ότι το κυριότερο είναι η επανάσταση και ότι ο καθένας μας χωριστά δε σημαίνει τίποτα. Και το κύριο, να 'στε πάντα ικανοί να νιώθετε βαθιά κάθε αδικία που γίνεται οπουδήποτε στον κόσμο. Είναι το πιο υπέροχο προτέρημα του επαναστάτη".

Τέλος, στο γράμμα του στον Φιντέλ Κάστρο υπογραμμίζει: "Αφήνω εδώ το λαό που με δέχτηκε σαν γιο του κι αυτό μου προξενεί πόνο στην ψυχή μου. Παίρνω μαζί μου στα πεδία των μαχών την πίστη που εσύ μου ενέπνευσες, το επαναστατικό πνεύμα, τη συναίσθηση ότι εκπληρώνω το πιο ιερό καθήκον μου: Να αγωνιστώ ενάντια στον ιμπεριαλισμό, όπου κι αν υπάρχει".

Αυτός είναι ο Τσε. Πάντα ζωντανός και πάντα επίκαιρος. Οδηγητής για τους συντρόφους του, φόβος και τρόμος για την αντίδραση όπου Γης, και τον ιμπεριαλισμό. Γιατί όπως πολύ σωστά έγραψε ο εθνικός ποιητής της Κούβας Νικόλας Γκιλιέν "δεν είναι επειδή έπεσες που γίνηκε το φως σου δυνατότερο".

Κείμενα: Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΠΟΣ