Πλησίασε πιο πολύ στο τζάμι και το οπτικό του πεδίο διευρύνθηκε. Τώρα μπορούσε να βλέπει ένα κομμάτι του δρόμου με την πυκνή κίνηση των αυτοκινήτων και των ανθρώπων, που συναγωνίζονταν στο τρέξιμο, τα τροχοφόρα μαρσάροντας, και το πλήθος ασθμαίνοντας. Σφίχτηκε η καρδιά του σαν σκέφτηκε ότι στον ίδιο αγχώδη ρυθμό "έτρεχε" χρόνια και η δική του ζωή, χωρίς όμως να μετακινείται ούτε έναν πόντο πέρα από τα όρια του ασφυκτικά στενού κύκλου, που είχαν διαγράψει γύρω του οι τιποτένιοι άρχοντες του τόπου. Οι θλιβερές αυτές σκέψεις τον έκαναν να αποστρέψει το βλέμμα του από το δρόμο και να το στείλει ψηλά, αναζητώντας ένα κομμάτι γαλάζιου. Πάνω από τις ταράτσες των σπιτιών όμως και τις κεραίες των τηλεοράσεων δεν είδε τίποτε άλλο από μια φέτα συννεφιασμένου ουρανού. "Αλλη μια σκοτεινή μέρα" ψιθύρισε, αλλά δεν έδειξε να πτοείται. Σκέφτηκε πως πάνω από τα σύννεφα παραμόνευε ο ήλιος για να βρει την ευκαιρία να φωτίσει, κι αυτό τον ανακούφισε αφάνταστα. Τόσο πολύ, μάλιστα, ώστε σήκωσε ξαφνικά ψηλά το χέρι του και έγνεψε "γεια" στον κρυμμένο ήλιο.

Ετρεξε να κλείσει το παράθυρο να μην ακούει το διαβολεμένο κομπρεσέρ, αλλά πριν σφαλίσει τα "τζαμλίκια" όρμησε μέσα στο δωμάτιό του ο τρομακτικός θόρυβος της σειρήνας ενός ασθενοφόρου, που είχε παγιδευτεί στην κίνηση. Ποιον μετέφερε τάχα το νοσοκομειακό; Κάποιον εργάτη που τσακίστηκε απ' τη σκαλωσιά, παλεύοντας για ένα λειψό μεροκάματο; Κάποιον άστεγο που κοκάλωσε τη νύχτα στα παγκάκια της πλατείας; Κάποιον χλωμό νέο, που βρέθηκε σε κώμα από την ηρωίνη που έβαζε στις φλέβες του; Ποιος ξέρει. Το μόνο βέβαιο είναι πως κάποια μέρα - όχι αργά - έτσι θα μεταφερόταν και η σαρανταπληγιασμένη κοινωνία που μας περιβάλλει.

Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ