Δεν εξηγείται αλλιώς. Μπροστά στην αγανάκτηση και κυρίως στους αγώνες των εργαζομένων, χάνουν την ψυχραιμία τους, επιστρατεύουν κάθε μέσο για να τους χτυπήσουν, αλλά καταλήγουν να γίνονται καταγέλαστοι και γελοίοι. Θέλετε ένα τελευταίο παράδειγμα; Ο υφυπουργός Οικονομικών Γ. Δρυς βγήκε προχτές (στο "Φλας") και ισχυρίστηκε ότι ο αγώνας των ψαράδων είναι "πολιτικά υποκινούμενος"! Δεν περιμέναμε να ακούσουμε κάτι διαφορετικό από τους "εκσυγχρονιστές". Είναι η φυσιολογική κατάληξη στον κατήφορο που έχουν πάρει. Δε θα μας προξενήσει εντύπωση ούτε και αν θέσουν - ήδη το κάνουν - σε εφαρμογή τη θεωρία του "κοινωνικού αυτοματισμού" και επιχειρήσουν να στρέψουν εναντίον των μεροκαματιάρηδων της θάλασσας τις "κοινωνικές ομάδες" τους.

Τόσο όμως το χειρότερο για την κυβέρνηση Σημίτη. Αλλωστε, το σχετικό έργο το έχουν ξαναδεί οι εργαζόμενοι και γενικότερα τα λαϊκά στρώματα. Ετσι, τα μόνα αισθήματα, που τους προκαλεί, είναι η αποστροφή και η οργή. Οχι μόνο για τους διαχειριστές, αλλά και για την απάνθρωπη πολιτική τους.