Μια ανησυχία, που ορισμένες φορές δεν κρύβεται, έχει καταλάβει τον τελευταίο καιρό τα επιτελεία της άρχουσας τάξης και των κομμάτων του δικομματισμού. Τα σχέδια επί χάρτου αρκετές φορές μένουν στα χαρτιά, τα χρονοδιαγράμματα αντιλαϊκής επέλασης πέφτουν έξω και γενικότερα διαπιστώνεται μια "δυστοκία" να υλοποιηθούν οι "στρατηγικές επιλογές". Η ανησυχία αυτή βγαίνει προς τα έξω με ένα "κύμα γκρίνιας" προς την εκλεκτή τους κυβέρνηση Σημίτη. Στο επίκεντρο της γκρίνιας είναι η χαμηλή αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης: "Εχει περάσει ο "κρίσιμος χρόνος", ο πρώτος ενάμισης χρόνος από τις εκλογές, στον οποίο έπρεπε να γίνουν τα περισσότερα, και η κυβέρνηση δεν έχει κάνει αυτά που έπρεπε" - και προφανώς αυτά που είχε δεσμευτεί - είναι η μόνιμη επωδός αυτής της "κριτικής". Από την άλλη, δεν κρύβουν τους φόβους τους ότι η χώρα εισέρχεται σε λίγους μήνες σε έναν "παρατεταμένο εκλογικό κύκλο" (δημοτικές, ευρωεκλογές, εθνικές εκλογές), γεγονός που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την πορεία των σχεδίων τους. Την ανησυχία αυτή των ιθυνόντων κύκλων της άρχουσας τάξης την εκφράζει δημόσια ο πρόεδρος της ΝΔ, σε μια προσπάθεια να πείσει ότι είναι ο αυθεντικός εκφραστής των συμφερόντων τους.

Είναι αυτονόητο ότι η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος είναι αποδέκτης αυτής της ανησυχίας και βέβαια "τείνει ευήκοον ους". Ακριβώς γι' αυτό το λόγο έχει αποδυθεί το τελευταίο διάστημα σε εντατικές προσπάθειες για να ικανοποιήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την "ανανέωση" της αντιλαϊκής επίθεσης. Το μήνυμα που εκπέμπεται από το Μέγαρο Μαξίμου τις τελευταίες ημέρες είναι ότι αυτό που ενδιαφέρει τον πρωθυπουργό είναι "η επιτάχυνση του κυβερνητικού έργου". Σε αυτό αποσκοπούν οι πολύωρες συνεργασίες που είχε με κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματος την περασμένη βδομάδα. Το "παράπονο" που εξέφρασε ο Κ. Σημίτης στους συνομιλητές του ήταν ότι ορισμένοι υπουργοί δε στηρίζουν όσο χρειάζεται το κυβερνητικό έργο, δεν αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, επιρρίπτοντας ευθύνες για αυτή την κατάσταση σε "προσωπικές στρατηγικές" που ασκούνται από μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου. Ανάλογα, δεν είναι ικανοποιημένος από την υποστήριξη του κομματικού μηχανισμού. Τον προβληματισμό του Κ. Σημίτη εξέφρασε με αυθεντικό τρόπο το "πρωτοπαλίκαρο του εκσυγχρονισμού", ο υφυπουργός Εργασίας Χρ. Πρωτόπαππας: "Ορισμένες φορές παρατηρούμε πως σημαντικές αποφάσεις - που φυσικά έχουν και κόστος - στηρίζονται από λίγα μόνο κυβερνητικά στελέχη. Και αυτό δημιουργεί πρόβλημα"...

Τα αποτελέσματα των επαφών του Κ. Σημίτη με τα στελέχη της κυβέρνησης θα φανούν βέβαια το επόμενο διάστημα. Θα φανεί, δηλαδή, αν "πείστηκαν" να ανεβάσουν τους ρυθμούς απόδοσης έργου. Γνωρίζει βέβαια πολύ καλά ότι οι "προσωπικές στρατηγικές" δεν πρόκειται να υποσταλούν, ούτε η διαμάχη θα κοπάσει. Οχι, βέβαια, γιατί οι εσωκομματικοί αντίπαλοί του διαφωνούν με την πολιτική και τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης. Ακόμα γνωρίζει πολύ καλά ότι η επιχείρηση ανανέωσης της αντιλαϊκής επίθεσης δεν μπορεί να γίνει με τους "ευνοϊκούς όρους" που υπήρχαν την επομένη των εκλογών. Η λαϊκή δυσαρέσκεια διαρκώς διογκώνεται και μπορεί να προσλάβει "ανεξέλεγκτες διαστάσεις". Ο προϋπολογισμός - ο πλέον σκληρός, όπως ομολογούν, των τελευταίων χρόνων - η φορολογική λαίλαπα μέσω του φορολογικού νομοσχεδίου έχουν χειροτερέψει το κλίμα για το κυβερνών κόμμα. Ακόμα χειρότερο, η κυβερνητική προπαγάνδα αδυνατεί να αντιστρέψει το κλίμα και τη φθορά του κυβερνώντος κόμματος. Ταυτόχρονα, κάνουν την "απειλητική" τους εμφάνιση οι πρώτοι σκληροί αγώνες του 1998, που όπως όλα δείχνουν θα είναι χρονιά έντασης της πάλης με μεγαλύτερη συμμετοχή από τα λαϊκά στρώματα. Οι δυνατότητες της κυβερνητικής προπαγάνδας να ενσωματώσει ή εξουδετερώσει τις λαϊκές αντιδράσεις και πολύ περισσότερο να εξασφαλίσει την "κοινωνική συναίνεση" στην αντιλαϊκή πολιτική της, έχουν μειωθεί αισθητά. Την εκτίμηση αυτή προφανώς έχουν υπόψη τους τα κυβερνητικά στελέχη που κρατούν διακριτικά αποστάσεις, φροντίζουν να μη γίνονται αλεξικέραυνα και κυματοθραύστες της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Οι εργαζόμενοι όμως μαθαίνουν πλέον πολύ καλά ότι οι διάφοροι διαχειριστές είτε βρίσκονται στην πρωτοπορία είτε στην εφεδρεία της αντιλαϊκής επέλασης, βρίσκονται στην απέναντι όχθη των λαϊκών συμφερόντων. Εχουν πάψει από καιρό να είναι ευκολόπιστοι. Και πρέπει να τους γυρίσουν την πλάτη είτε πρόκειται για το κυβερνών κόμμα είτε για τις άλλες δυνάμεις και κόμματα που βάζουν πλάτη για λογαριασμό των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας. Πρέπει όμως να τονιστεί ότι αυτό, ιδιαίτερα σήμερα, δεν είναι αρκετό. Πρέπει να ακολουθήσει το επόμενο μεγάλο βήμα: ο οργανωμένος κοινωνικός και πολιτικός αγώνας της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για να αποκρουστεί η αντιλαϊκή επέλαση και να επιβληθούν φιλολαϊκές λύσεις. Να αλλάξει ριζικά το σημερινό παρακμασμένο πολιτικό σκηνικό και να έρθει στο προσκήνιο το λαϊκό κίνημα. Είναι επιτακτική ανάγκη να γίνουν σοβαρά βήματα στη συγκρότηση του κοινωνικοπολιτικού Μετώπου. Μόνο τότε, όπως αναφέρει η τελευταία απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ, "οι μαχόμενοι εργατοϋπάλληλοι, αγρότες, μικρομεσαίοι, θα αποκτήσουν νέα συνείδηση της δύναμής τους, ώστε να μην πειθαρχούν στα τετελεσμένα "των επάνω", να μην υποκύπτουν στις πιέσεις και την τρομοκρατία "των έξω". Θα εγγυώνται την αγωνιστικότητα, ενότητα και μαχητικότητα του λαού μας, θα παλεύουν για την υλοποίηση των προσδοκιών τους". Αυτή η ελπιδοφόρα προοπτική αξίζει κάθε θυσία.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ