Οι ανησυχίες στους ιθύνοντες κύκλους του κατεστημένου φαίνεται να μεγαλώνουν και δεν είναι τυχαίο. Μετά από έναν προϋπολογισμό και μια εισοδηματική πολιτική, που στρώνουν το δρόμο της αποκόμισης ακόμη μεγαλύτερων κερδών για το μεγάλο κεφάλαιο, έρχεται ένα αντιλαϊκό φορολογικό νομοσχέδιο, για να συνεχίσει την ακόμη μεγαλύτερη αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων. Είναι δε προκλητική η κυβερνητική προπαγάνδα, όταν μέσω του Γ. Παπαντωνίου δηλώνει ότι φορολογεί το μεγάλο κεφάλαιο. Τα σημάδια μιας αγιάτρευτης κρίσης εκδηλώνονται πολύμορφα, παρά τις γενναίες ομολογουμένως προσπάθειες, προπαγανδιστικές και πρακτικές, να πείσουν για το αντίθετο. Μιας κρίσης που η διαχείρισή της στα πλαίσια του καπιταλισμού στην Ελλάδα απαιτεί την ακόμη μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, με τη μετατόπιση των συνεπειών της στις πλάτες τους. Αλλωστε η εμφανιζόμενη παρατεταμένη κρίση των λεγόμενων χρηματαγορών, αυτού του σύγχρονου παρασιτικού τμήματος του κεφαλαίου, είναι μορφή εκδήλωσης κρίσης του ίδιου του συστήματος, που στην εποχή κυριαρχίας των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου κάνει ακόρεστη τη δίψα του για κέρδη και υπερκέρδη και ολοένα πιο άγρια και αντιδραστική την εκμεταλλευτική πολιτική ενάντια στα λαϊκά στρώματα. Εχει γίνει δε φανερή η διάθεση εκμετάλλευσης αυτής της κατάστασης, για να επιβληθεί ακόμη πιο άγρια πολιτική λιτότητας σε βάρος των λαϊκών μαζών.

Η επίθεση της πολιτικής της άρχουσας τάξης σε όλα τα μέτωπα είναι προκλητική και η βιασύνη για την εφαρμογή της όχι αβάσιμη. Το σφιχταγκάλιασμα με το πολυεθνικό κεφάλαιο, το γεγονός ότι το 1998 είναι έτος ορόσημο για τις ισοτιμίες των νομισμάτων των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), με το ΕΥΡΩ, ο αγώνας δρόμου της αστικής τάξης για την Οικονομική και Νομισματική Ενωση, σε συνδυασμό με τη διεύρυνση της ΕΕ και το διεθνή μονοπωλιακό ανταγωνισμό, απαιτούν γοργές προσαρμογές του καπιταλισμού στην Ελλάδα στις αδηφάγες ορέξεις του πολυεθνικού κεφαλαίου για ακόμη μεγαλύτερη συσσώρευση κερδών. Σε αυτό το φόντο αφαιρούνται κατακτήσεις από την εργατική τάξη, μειώνονται οι τιμές στα αγροτικά προϊόντα, οδηγώντας στο βίαιο ξεκλήρισμα τους φτωχομεσαίους αγρότες, μειώνεται το εισόδημα των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης, οδηγούνται σε κλείσιμο μικρομεσαίες επιχειρήσεις, μεγαλώνει η ανεργία, η φτώχεια και η εξαθλίωση, ξεπουλιούνται τα πάντα στο κεφάλαιο, η εκπαίδευση και η υγεία γίνονται απαγορευτικά αγαθά για τα λαϊκά στρώματα. Σ' αυτό το φόντο ξεδιπλώνονται οι πολύμορφοι αγώνες, το πιο ενθαρρυντικό σημάδι, το φως άρχισε να καίει στο σκοτάδι της καταστροφικής επίθεσης ενάντια στα λαϊκά στρώματα. Οι ναυτεργάτες, στους καταπέλτες σύσσωμοι, έστειλαν ένα αποφασιστικό μήνυμα αντίστασης σε κυβέρνηση και εφοπλιστές, με την καθολική συμμετοχή στην απεργία τους. Οι ψαράδες έχουν κλείσει πέντε λιμάνια στη χώρα, κλιμακώνοντας τον αγώνα τους ενάντια στον επιχειρούμενο αφανισμό τους. Χιλιάδες μαθητές σε όλη τη χώρα βγήκαν στους δρόμους ενάντια στον αντιεκπαιδευτικό νόμο της κυβέρνησης, διεκδικώντας το δικαίωμα στη μόρφωση σαν αγαθό που τους ανήκει και όχι σαν εμπόρευμα, απαγορευτικό για τα παιδιά του λαού, ικανό να αποκτιέται μονάχα από τους γόνους των αστών. Απ' άκρη σ' άκρη σε όλη τη χώρα φουντώνουν αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Οι μικρομεσαίοι αγρότες ξεκινούν να υπερασπίσουν το χωράφι και το βιος τους ενάντια στις αρπαχτικές διαθέσεις του κεφαλαίου και το βίαιο ξεκλήρισμά τους. Οι απόμαχοι της δουλιάς προειδοποίησαν πως έχουν ήδη φροντίσει, απέναντι στο μόνιμο ψυχρό χειμώνα της κυβερνητικής πολιτικής ενάντιά τους, να κάνουν ένα θερμό χειμώνα με τον αγώνα τους. Οι άνεργοι της Εύβοιας είπαν πως δεν πάει άλλο μ' αυτή την πολιτική που τους καταδικάζει στην αφάνεια και οργανώνουν συλλαλητήρια. Το ίδιο και οι υποψήφιοι άνεργοι της ΛΑΡΚΟ, της ΜΕΛ, της ΑΓΝΟ και άλλων "μελλοθάνατων" εργοστασίων. Η εργατική τάξη διεκδικεί συλλογικές συμβάσεις εργασίας, μετά από μια σκληρή ταξική σε βάρος της εισοδηματική πολιτική, σε συνθήκες που επίσημα πλέον δρομολογούνται μέτρα κατάργησης του 8ωρου, σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού Εργασίας, για να εξοντωθεί στη συνέχεια το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Και αν η συμβιβασμένη και υποταγμένη στα συμφέροντα του κεφαλαίου και του συστήματος πλειοψηφία της συνδικαλιστικής ηγεσίας βάζει πλάτες, στο όνομα της ρεαλιστικότητας, για πέρασμα χωρίς πάλη και καταδίκη αυτής της πολιτικής, χωρίς διεκδικήσεις που να απαντούν στα ώριμα για λύση προβλήματα των εργαζομένων, οι ίδιοι ξέρουν τη ρεαλιστικότητα του δρόμου του αγώνα και της διεκδίκησης.

Ας ανησυχούν, λοιπόν, η κυβέρνηση, η άρχουσα τάξη και τα κόμματα του κατεστημένου. Η εξουσία πρέπει να αισθάνεται την ανάσα των "κολασμένων" που διεκδικούν το δίκιο τους. Πρέπει να τρέμει το φάντασμά τους σαν χτυπά με τη δύναμη της ταξικής πάλης τα θεμέλιά της. Και είναι υπόθεση κάθε λαϊκής δύναμης κι όλων μαζί αυτή η προοπτική. Είναι μεγάλη υπόθεση η καταδίκη της πολιτικής της άρχουσας τάξης και αυτών που την εφαρμόζουν, αυτών που συναινούν. Οι αγώνες που οργανώνονται, μπορούν και πρέπει να δυναμώσουν. Μπορούν και πρέπει να στείλουν μήνυμα αντίστασης απέναντι στη μιζέρια, την εξαθλίωση και την υποταγή που τους καταδικάζει το σύστημα. Αυτά τα μικρά ρυάκια μπορούν να γίνουν το μεγάλο φουσκωμένο ποτάμι της πλημμυρίδας του λαϊκού μετώπου ενάντια στην πολιτική και την εξουσία των αστών. Η οργή του λαού, το "δεν πάει άλλο", να μετατραπεί σε καταδίκη της πολιτικής και των μέτρων που εφαρμόζονται ή είναι στα σκαριά να εφαρμοστούν. Η άρνηση αποδοχής αυτής της κατάστασης να γίνει η καταδίκη της. Αυτό απαιτεί η σημερινή πραγματικότητα πριν είναι αργά. Τα προβλήματα και οι διεκδικήσεις σε κάθε μέτωπο να γίνουν υπόθεση της κοινής λαϊκής δράσης όλων των καταπιεσμένων. Με εκδηλώσεις έμπρακτης αλληλεγγύης, με κοινή εναντίωση και διεκδίκηση, με κοινή πάλη μέσα από το δικό τους Μέτωπο ενάντια στις πολυεθνικές. Και όπως αναφέρει η πρόσφατη ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ, "να αναπτυχθεί η πάλη με στόχο να ανατραπεί το κυρίαρχο μπλοκ δυνάμεων, η πλειοψηφία του λαού να καθορίσει τις εξελίξεις".