Κι εμείς οι νεότεροι ακολουθάμε τα ίδια χνάρια του δίχως επιστροφή δρόμου, χωρίς τις δικές τους περγαμηνές. Σας μακαρίζουμε, αγαπημένοι μας σύντροφοι, ανοίγοντας τα σεντούκια της ψυχής κι ακούγοντας τους επικήδειους που σας υμνούν και σας στεφανώνουν.

Ευλογημένοι να 'στε, γιατί πολλά υποφέρατε. Ευλογημένοι να 'στε, γιατί πολλά προσφέρατε και πολλές δάφνες συνοδεύουν το φευγιό σας.

Εμείς; Τι εμείς; Τι έχουμε ν' αφηγηθούμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας, Πως κρατήσαμε τάχα το πανό της απεργίας χωρίς να ματωθούμε;

Εμείς - όχι ότι κάναμε και τίποτα σπουδαίο - μήτε τις χειροπέδες που φορέσατε φορέσαμε. Μήτε το λιοβασίλεμα, που έβαψε κόκκινο τον τοίχο πίσω από τα κάγκελα του παραθυριού, δεν είδαμε. Τραβάμε μόνο τις ανηφόρες της καθημερινής τρέλας που πήρατε. Σεργιανάμε το χώρο που μαρτυρήσατε, υμνολογώντας και ραίνοντας τον τόπο της θυσίας σας με λίγα κόκκινα λουλούδια.

Μακρονήσι. Γιούρα. Τρίκκερι. Αϊ - Στράτη. Ικαρία. Καισαριανή. Χαϊδάρι. Μπουντρούμια και φυλακές μ' ένα κερί στο ένα χέρι και στην καρδιά το άλλο, δηλώνοντας αιώνια πίστη σ' ό,τι αιώνια πιστέψατε και θυσιαστήκατε.

Αιώνια η μνήμη σας, αγαπημένοι μου σύντροφοι, κι ό,τι μπορούμε κι όπως μπορούμε θα τραβήξουμε το ίδιο μ' εσάς δικό σας και δικό μας δρόμο. Σας το υποσχόμαστε!

Εκείνοι που μας έφυγαν, θα παραμένουν πάντα ζωντανοί μέσ' στην ψυχή μας.Αφιερώνεται στους χαμένους μας συντρόφους: Σωκράτη Κοτολάζη. Γιώργο Σιδέρη. Γιώργο Τσάμη.

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ