Τα φώτα χαμηλώνουν. Η υποβλητική φωνή του Γιάννη Ρίτσου απαγγέλλει το ποίημα: "Τούτος ο λαός". Η εκδήλωση της Κομματικής Οργάνωσης Πειραιά του ΚΚΕ για τα 80χρονα του Κόμματος αρχίζει. "Με τη σύντομη παρουσίαση της 80χρονης διαδρομής του Κόμματός μας, δε φιλοδοξούμε να μπούμε στην ουσία του μεγαλείου της ζωής και δράσης του ΚΚΕ και του εργατικού κινήματος. Γιατί πώς μπορούμε να αποδώσουμε με τα λόγια το δέος που προκαλεί το ξεπέρασμα των ανθρώπινων ορίων, και για τους συντρόφους μας που έφυγαν, αλλά και γι' αυτούς που σήμερα είναι ανάμεσά μας και από τύχη επέζησαν; Πώς να αποδώσουμε την περηφάνια που γεμίζει το μυαλό και την καρδιά; Πώς να εκφράσουμε την ευθύνη που νιώθουμε σαν συνεχιστές αυτής της πορείας; Νιώθουμε, όμως, να πούμε ότι φιλοδοξούμε να ξεχωρίσουμε, γιατί θα είμαστε μπροστά μέσα στους αγώνες του λαού μας", τόνισε, μεταξύ άλλων, ο Αλέκος Τζατζάνης, ανοίγοντας την εκδήλωση.

Η ατμόσφαιρα έχει ήδη φορτιστεί, όταν στο βήμα ανεβαίνει ο Σ. Κωτσαντής."Οι κομμουνιστές, όταν αναπολούμε την 80χρονη ηρωική πορεία του Κόμματός μας, δεν μπορεί, παρά να νιώθουμε αισθήματα περηφάνιας για την ανεκτίμητη προσφορά του στο λαό και στη χώρα μας", λέει ο ομιλητής και η απάντηση από κάτω είναι: "Οχτώ δεκαετίες αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία".

"Δεκάδες χιλιάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ δολοφονήθηκαν, εκτελέστηκαν, ή πέθαναν από τις κακουχίες στις φυλακές και στα ξερονήσια του θανάτου, στα κελιά της Ασφάλειας. Το Καλπάκι, η Ακροναυπλία, η Μακρόνησος, η Ικαρία, το Τρίκκερι, η Αίγινα, η Γιούρα, η Λέρος, από απλά τοπωνύμια, από βράχοι στην καρδιά του φωτεινού Αιγαίου, έγιναν βράχοι προμηθεϊκοί για τους κομμουνιστές και "κρανίου τόποι". Αλλά και, ταυτόχρονα, σύμβολα ανδρείας, αξιοπρέπειας, περηφάνιας, ακλόνητης πίστης στην υπόθεση του λαού και στα ιδεώδη του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Απέδειξαν ότι δεν υπάρχουν όρια στην ανθρώπινη αντοχή, όταν το μυαλό μπορεί να ονειρεύεται. Αναμετρήθηκαν με το θάνατο για τη ζωή. Γι' αυτό όλοι σήμερα είναι εδώ. Είναι όλοι τους παρόντες".

Οι γροθιές σφίγγουν. Ολοι σηκώνονται. Ακούγονται οι ήχοι και τα λόγια του Υμνου της Επανάστασης. Της Τρίτης Διεθνούς του Λένιν. "Ο ελληνικός λαός θα απαλλαγεί από τα δεσμά και τις συνέπειες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης και εξάρτησης, όταν η εργατική τάξη με τους συμμάχους της πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση και προχωρήσει στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού", τονίζει ο Σ. Κωτσαντής και οι ΚΝίτες ανεμίζουν τις κόκκινες σημαίες στις τέσσερις γωνιές του Δημοτικού Θεάτρου.

Η ομιλία του Σ. Κωτσαντή ολοκληρώνεται. Ακολουθεί η παρουσίαση της 80χρονης δράσης της ΚΟΠ. Από το 1918 μέχρι σήμερα, οι κομμουνιστές του Πειραιά δώσανε το "παρών" στους αγώνες του λαού μας. Στον Πειραιά ξεσπά το 1923 η μεγαλύτερη ως τότε απεργία της εργατικής τάξης. Το Πασαλιμάνι πνίγεται στο αίμα. 11 νεκροί, 100 τραυματίες, 500 συλλήψεις. Οι Πειραιώτες κομμουνιστές πρωτοστατούν στο αντιφασιστικό κίνημα. Παίρνουν μέρος στον Ισπανικό Εμφύλιο. Οταν οι φασίστες και οι ναζί κατακτούν την Ελλάδα, κάνουν πράξη την κατεύθυνση του KKE, μετατρέποντας το κάθε σπίτι, το κάθε καλύβι του Πειραιά σε φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Το καθοδηγητικό κέντρο βρίσκεται στην Κοκκινιά, που πληρώνει βαρύ φόρο αίματος, αλλά και την αιώνια δόξα.

Στα χρόνια που ακολουθούν, οι κομμουνιστές του Πειραιά κάνουν πάντα το καθήκον τους. Σεπτέμβρη του 1974, μετά 27 χρόνια σκληρής παρανομίας, η ΚΟΠ κάνει την πρώτη ελεύθερη συγκέντρωση. Ομιλητής ο Αντώνης Αμπατιέλος.Τα πέτρινα χρόνια πέρασαν. Το ΚΚΕ δε λύγισε. Από τότε ως σήμερα η Κομματική Οργάνωση του Πειραιά δίνει μάχες σε όλα τα επίπεδα. Ανεβάζει την επιρροή του Κόμματος στις εργατικές μάζες. Σαν άλλος Ανταίος αντλεί τη δύναμή της από το λαό.