"Εμείς οι κομμουνιστές όταν αναπολούμε την 80χρονη ηρωική πορεία του Κόμματός μας δεν μπορεί παρά να νιώθουμε αισθήματα περηφάνιας για την ανεκτίμητη προσφορά του στο λαό και στη χώρα μας", τόνισε ο Σήφης Κωτσαντής,μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚΕ και γραμματέας της ΚΟ Πειραιά, ξεκινώντας την ομιλία του, από την οποία ο "Ρ" δημοσιεύει σήμερα εκτενή αποσπάσματα:

"Το Κόμμα μας "δεν ήταν σπορά της τύχης". Υπήρξε "τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής", όπως εύστοχα το είπε ο μεγάλος Κώστας Βάρναλης. Το γέννησε και το ανάθρεψε η ελληνική οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Υπήρξε, είναι και θα παραμείνει σάρκα και αίμα της εργατικής τάξης, του πιο πρωτοπόρου τμήματος του λαού μας.

Η εμφάνιση του ΚΚΕ σηματοδότησε την πολιτική και ιδεολογική χειραφέτηση αυτής της τάξης.

Η ίδρυσή του είναι προϊόν μιας μακρόχρονης οικονομικοκοινωνικής διαδικασίας που συντελέστηκε πάνω στη βάση της εμφάνισης και σταδιακής αύξησης της εργατικής τάξης και του κινήματός της στη χώρα μας και της συνένωσής του με τις ιδέες του επιστημονικού σοσιαλισμού, του μαρξισμού - λενινισμού.

Αυτές είναι και οι δύο βασικές προϋποθέσεις ίδρυσης του Κόμματός μας και κάθε κομμουνιστικού κόμματος.

Οι καταβολές αυτής της διαδικασίας βρίσκονται στη δεύτερη πεντηκονταετία του περασμένου αιώνα και ιδιαίτερα στις τελευταίες δεκαετίες του, όταν με την ανάπτυξη μικρών βιομηχανικών επιχειρήσεων και βιοτεχνιών σημειώνεται μια συγκέντρωση της εργατικής τάξης στα βασικά εργατικά κέντρα.

Την περίοδο αυτή ιδρύονται τα πρώτα επαγγελματικά σωματεία της εργατικής τάξης, και μέσα στις συνθήκες μιας ανελέητης εκμετάλλευσης και καταπίεσης από τους καπιταλιστές ξεσπούν οι πρώτες εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες...

Αν και τα πρώτα αυτά επαγγελματικά σωματεία δεν είχαν ακόμη ούτε καθαρή κατεύθυνση, ούτε αναπτυγμένο ταξικό χαρακτήρα, αποτελούσαν ωστόσο σοβαρό βήμα στην οργάνωση της εργατικής τάξης.

Με την εμφάνιση και τη δράση τους, άλλωστε, συνδέονται και οι πρώτες μεγάλες απεργίες, των τυπογράφων, των βιβλιοδετών και των εργατών μηχανουργείων του Πειραιά το 1879, των τσαγκαράδων και των ραφτάδων της Αθήνας και του Πειραιά το 1882 και 1883, των μεταλλωρύχων του Λαυρίου το 1883 και το 1896, και των τυπογράφων της Αθήνας το 1887 και το 1891...

Η εμφάνιση της εργατικής τάξης στην ελληνική κοινωνία, η ανάπτυξη του συνδικαλιστικού της κινήματος καλλιέργησε το έδαφος για την εμφάνιση σοσιαλιστικών ιδεών, την ανάγκη για δημιουργία κόμματος της εργατικής τάξης.

Ταυτόχρονα όμως έδειξε και τα όριά του, δεδομένου ότι το συνδικαλιστικό κίνημα είναι το ταξικό σχολείο, βοηθάει στο να εμφανιστούν τα φύτρα της ολοκληρωμένης ταξικής συνείδησης, βοηθάει στο να κατανοηθεί ο ταξικός χαρακτήρας της καπιταλιστικής κοινωνίας. Με ποιο τρόπο και προς τα πού θα αλλάξει αυτή η κοινωνία για να μην υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο; Αυτό εισάγεται στην εργατική τάξη από την πρωτοπορία της, το μαρξιστικό, επαναστατικό κόμμα της.

Ετσι παράλληλα με την αριθμητική αύξηση της εργατικής τάξης και την ανάπτυξη του κινήματός της, εμφανίζονται και οι σοσιαλιστικές ιδέες και οι πρώτοι σοσιαλιστικοί όμιλοι, που με τη σειρά τους επιδρούσαν στην ανάπτυξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, στον προσανατολισμό του...

Η έντονη ιδεολογική πάλη που διεξήχθη ενάντια σε λανθασμένες απόψεις βοήθησε να ξεκαθαρίσουν σε μεγάλο βαθμό απόψεις και θέσεις πάνω σε βασικά ζητήματα της εποχής. Ωρίμασε την ανάγκη δημιουργίας ενιαίου κόμματος που να στηρίζεται στο μαρξισμό.

Το γεγονός όμως που στάθηκε αποφασιστικό για τις εξελίξεις στο σοσιαλιστικό κίνημα της χώρας και την επιτάχυνση των διαδικασιών για την ίδρυση του Κόμματος, ήταν η Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση έφερε πιο κοντά τους σοσιαλιστές και ευρύτερα την εργατική τάξη της χώρας μας στις ιδέες του Μαρξισμού - Λενινισμού. Συνέβαλε στο σχετικό ξεκαθάρισμα των ιδεολογικών συγχύσεων. Ορισμένες από τις σοσιαλιστικές οργανώσεις υιοθέτησαν σωστές επαναστατικές θέσεις και πρωτοστάτησαν στην πάλη για την ενοποίησή τους.

Ενα ερώτημα πλανιέται σε πολύ κόσμο, ιδιαίτερα μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Αν. Ευρώπης και στη Σοβιετική Ενωση. Πώς μπόρεσε το ΚΚΕ να αντέξει σε αυτές τις θύελλες και σήμερα να στέκει πάλι όρθιο, όπως πάντα, στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής της χώρας;

Η απάντηση βρίσκεται στο ότι:

Το ΚΚΕ δεν είναι ίδιο με τα κοινοβουλευτικά κόμματα της αστικής δημοκρατίας. Δεν περιορίζεται μόνο σε οικονομικές και άλλες διεκδικήσεις και μεταρρυθμίσεις, για τις οποίες πρωτοστατεί.

Είναι το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, γέννημα - θρέμμα της ιστορικής αναγκαιότητας, της ανάγκης για ανατροπή του καπιταλισμού που έφαγε τα ψωμιά του, από το σοσιαλισμό και την αταξική κοινωνία του κομμουνισμού. Γιατί αυτό το Κόμμα καθοδηγείται στη δράση του και επεξεργάζεται τη στρατηγική και την πολιτική του με βάση τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, την επιστήμη των νόμων της κίνησης και εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας, της φύσης και της νόησης.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η πρόοδος του Κόμματός μας απαιτεί συνειδητή στράτευση για αλλαγή της κοινωνίας. Απαιτεί άλμα στη συνείδηση μαζών της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Γι' αυτό η επίδραση και επιρροή του Κόμματός μας είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που μπορεί να εκφραστεί.

Το ΚΚΕ άντεξε, γιατί αρνήθηκε τους εύκολους δρόμους της υποταγής και της παραίτησης από τον αγώνα. Ενηλικιώθηκε και ωρίμασε μέσα στους ταξικούς αγώνες. Ξεσκέπασε και καταπολέμησε τους δεξιούς και αριστερούς οπορτουνιστές, αρνητές του Μαρξισμού, τους ρεφορμιστές και υπονομευτές της ταξικής πάλης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Γιατί κράτησε καθαρή τη σημαία του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού.

Το ΚΚΕ επέζησε, άντεξε και αντέχει, γιατί ρίζωσε στις καρδιές των ανθρώπων του μόχθου με τις αμέτρητες θυσίες που πρόσφερε για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες. Η σχέση του με την εργατική τάξη με τους εργαζόμενους είναι σχέση ζωής και ύπαρξής του".

Στη συνέχεια ο Σ. Κωτσαντής αναφέρθηκε στη σημερινή κατάσταση και σημείωσε: "Σήμερα η χώρα δοκιμάζεται από μια πρωτοφανή οπισθοδρόμηση, που αγκαλιάζει όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής του τόπου.

Θέματα που αφορούν την εθνική μας ανεξαρτησία έχουν υποταχθεί στους σχεδιασμούς των συμφερόντων των ιμπεριαλιστικών κέντρων - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Η άμυνα με τη συμμετοχή της χώρας στη νέα δομή του ΝΑΤΟ - με τις Μονάδες Ταχείας Επέμβασης - ουσιαστικά παραδίνεται στην απόλυτη διάθεση των Αμερικάνων και στους ΝΑΤΟικούς εταίρους. Το Αιγαίο αμερικανοποιείται και διαμελίζεται με τρόπο που διασφαλίζονται και ορισμένες τούρκικες διεκδικήσεις.

Η οικονομία της χώρας μας υποτάσσεται στα προγράμματα σύγκλισης, που υπαγορεύονται από τα συμφέροντα των υπερεθνικών της ΕΕ. Η ολιγαρχία ανθεί και συγκεντρώνει καθημερινά τεράστια κέρδη, πλούτο και χλιδή και υπάρχει και η οικονομία των εργαζομένων όπου συγκεντρώνεται η φτώχεια και η δυστυχία.

Οι εργαζόμενοι πληρώνουν όλα τα σπασμένα. Στο όνομα του Μάαστριχτ ο παραγωγικός ιστός ξηλώνεται και η ανεργία φουντώνει. Οι ναυτεργάτες, οι εργάτες της Ζώνης, των Λιπασμάτων, της ΖΑΑΕ και σε άλλους χώρους πετιούνται στην ανεργία.

Υπάρχει ταυτόχρονα και η άλλη πλευρά της κατάστασης. Η ογκούμενη δυσαρέσκεια των εργαζομένων που βλέπουν ότι δεν πάει άλλο - οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες των αγωνιζομένων εργατών, αγροτών, νέων, συνταξιούχων και άλλων εργαζομένων, που όλο και περισσότεροι διαπιστώνουν ότι η μόνη διέξοδος είναι ο αγώνας.

Η πραγματικότητα που ζούμε θέτει με ιδιαίτερη ένταση το ζήτημα της αλλαγής των συσχετισμών δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα και την ενίσχυση των ταξικών, αγωνιστικών, δυνάμεων. Η διαδικασία αυτή έχει σαν βάση το πρωτοβάθμιο σωματείο, την καλή λειτουργία και δράση, αυτού του κυττάρου του συνδικαλιστικού κινήματος. Η πολιτική του ΚΚΕ είναι ενωτική. Στοχεύει στη σφυρηλάτηση των δεσμών με τους εργαζόμενους, στην ανάδειξη των προβλημάτων τους.

Σε αυτή την κατεύθυνση, το ταξικό κίνημα αντιπαλεύει την αντίληψη και την πρακτική της κοινωνικής συναίνεσης και οξύνει την αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της ταξικής συνεργασίας, σαν αναγκαία προϋπόθεση για τον απεγκλωβισμό εργατικών λαϊκών δυνάμεων και την ανάπτυξη των αντιμονοπωλιακών - αντιιμπεριαλιστικών αγώνων.

Γνωρίζουμε όλοι μας καλά ότι είναι αναγκαίο να πολιτικοποιείται ακόμη περισσότερο η πάλη. Τα αιτήματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που συγκεντρώνουν την εχθρότητα της κυβέρνησης και των άλλων διαχειριστών του συστήματος, ανταποκρίνονται σε συγκεκριμένες πραγματικές ανάγκες. Η άρνηση ικανοποίησης των αιτημάτων αποτελεί ταξική, πολιτική, επιλογή, που συνδέεται με το ίδιο το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας. Αυτό επιβάλλεται να γίνει συνείδηση. Η πάλη για την επίλυση των προβλημάτων και τη διεύρυνση των κατακτήσεων θέτει επιτακτικά το ζήτημα της αμφισβήτησης και της σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική και τους φορείς που τη στηρίζουν.

"Μόνο με συνδικαλιστικούς αγώνες, χωρίς την αναγκαία σύνδεση με τον πολιτικό αγώνα, δε δημιουργούνται δυνατότητες να υπάρξει θετική προοπτική. Δεν υπάρχουν λύσεις στα εργατικά, λαϊκά προβλήματα χωρίς σύγκρουση με τα κέρδη και τους σχεδιασμούς του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυεθνικών, που είναι στη φύση τους να παλεύουν για το μάξιμουμ των κερδών, της διασφάλισης των όρων που εδραιώνουν και αναπαράγουν την εξουσία τους"".

"Μέσα σε αυτή την κατάσταση, σημείωσε ο Σ. Κωτσαντής, ο ρόλος του ΚΚΕ, είναι σήμερα αναντικατάστατος. Είναι το μόνο κόμμα κόντρα στο ρεύμα που καθαρά και ξάστερα λέει την αλήθεια στο λαό, αποκαλύπτει τις αιτίες των προβλημάτων, ξεσκεπάζει τους μύθους που σερβίρουν για να συγκαλύψουν την πολιτική τους. Με τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου του λέει στον ελληνικό λαό:

Δυο δρόμοι επιλογής ορθώνονται μπροστά στην εργατική τάξη, στους εργαζόμενους, γενικά στο λαό:

Ο δρόμος που υπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών, του κεφαλαίου, σε βάρος του λαού, που είναι ο δρόμος της προσαρμογής και υποταγής στις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Και ο δρόμος της ταξικής πάλης, του αγώνα, της σύγκρουσης με τα συμφέροντα και τις πολιτικές που τα υπηρετούν, ο δρόμος της συσπείρωσης, της συμπαράταξης και της συγκρότησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης, που μπορεί να δώσει προοπτική για την εργατική τάξη, τα φτωχά, μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, τη νεολαία, να οδηγήσει στο σοσιαλισμό.

Μέσος δρόμος, άλλη πολιτική δεν υπάρχει.

Τα άλλα κόμματα (μιλάμε για τις ηγεσίες και τις πολιτικές τους και όχι για τους εργαζόμενους μέλη και ψηφοφόρους τους), δυστυχώς, δεν ξεφεύγουν από τη λογική διαχείρισης της πολιτικής που εκπορεύεται από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Μπορεί να κάνουν κριτική σε επιμέρους πλευρές, να διαφέρουν σε επιμέρους τακτικές, αλλά δεν αμφισβητούν τα συμφέροντα και την εξουσία του μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.

Πάντοτε, αλλά πολύ περισσότερο σήμερα δε συμβιβάζονται, τα ασυμβίβαστα από τη φύση τους, μεταξύ τους. Η με το λαό θα είσαι ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό ή εναντίον του. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει.

Η λύση στη σημερινή δύσκολη για το λαό και τη χώρα κατάσταση δε θα έρθει από τα πάνω, όσες αλλαγές και μεταμφιέσεις και αν υποστεί το σημερινό πολιτικό σκηνικό. Τη λύση την κρατά στα χέρια του ο λαός. Η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.

Τα "κεντροαριστερά" και "κεντροδεξιά" σενάρια, οι παραινέσεις για εκσυγχρονισμό, η προβολή των δήθεν σωτήρων και μεσσιών που θα σώσουν το λαό και τον τόπο, μια υπηρεσία μόνο μπορούν να προσφέρουν. Παγίδευση και εκτόνωση της λαϊκής αντίδρασης για να αλλάξει "ο Μανωλιός, βάζοντας τα ρούχα του αλλιώς".

Απέναντι στη δύναμη της σημερινής εξουσίας πρέπει να ορθωθεί ο οργανωμένος κοινωνικός και πολιτικός αγώνας της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Απέναντι στη συμμαχία κυβέρνησης - εργοδοσίας να αντιταχθεί η συμμαχία της εργατικής τάξης, των συνταξιούχων, της εργαζόμενης αγροτιάς, των μικρομεσαίων επαγγελματοβιοτεχνών, των προοδευτικών ανθρώπων της επιστήμης, της τέχνης και του πολιτισμού, μαζί με τη νεολαία και τα άλλα κοινωνικά κινήματα.

Οι καθημερινοί αγώνες στο εργοστάσιο, στον κλάδο, στο γραφείο, στη γειτονιά και στο χωριό, στους χώρους που σπουδάζει και αθλείται η νεολαία, αποτελούν τη βάση, τα ρυάκια, τις επιμέρους κοινωνικές και πολιτικές συσπειρώσεις που τροφοδοτούν τη δημιουργία του Μετώπου.

Στο μέτωπο χωράνε κομμουνιστές και μη κομμουνιστές, όλοι εκείνοι που συμφωνούν ΟΧΙ σε όλα υποχρεωτικά, αλλά στο κύριο για σήμερα. Την ανάγκη να οργανωθεί η αντίσταση και η αντεπίθεση κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, κατά της πολιτικής που τα υπηρετεί.

Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που δραστηριοποιούνται στους αγώνες, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που αρχίζουν να προβληματίζονται, αναζητούν τον αποτελεσματικό δρόμο συσπείρωσης και πάλης. Υπάρχουν χιλιάδες που δεν ανέχονται την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας και του λαού μας. Θέλουν να κάνουν το πατριωτικό χρέος τους απέναντι στους σχεδιασμούς της "νέας τάξης πραγμάτων" και τη ληστεία που επιβάλλουν οι πολυεθνικές στο πλαίσιο της "ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων και εμπορευμάτων". Είναι πολλοί αυτοί που δε συμβιβάζονται με την κατευθυνόμενη μοιρολατρία, με μια ζωή χειραγωγημένη, μια ζωή μίζερη χωρίς αξιοπρέπεια. Υπάρχει η νεολαία που βλέπει να ορθώνονται φραγμοί στην πραγματική γνώση και μόρφωση και τους θέλουν απασχολήσιμους μιας χρήσης, στο περιθώριο της ανεργίας. Οι χιλιάδες συνταξιούχοι που τους αναγκάζουν να ζουν με τις πενιχρές συντάξεις.

Ολοι αυτοί έχουν τη θέση τους στο Μέτωπο. Εμείς οι κομμουνιστές τους απλώνουμε το χέρι. Είναι η στιγμή που ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Ελάτε να φτιάξουμε το νέο ΕΑΜ στις σημερινές συνθήκες. Να οικοδομήσουμε την ελπίδα για καλύτερες μέρες, την προοπτική για ανθρώπινη ζωή.

Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ είναι η μόνη διέξοδος από τη σημερινή κατάσταση προς όφελος του λαού, είναι ρεαλιστική γιατί είναι αναγκαία, γιατί εκφράζει τα συμφέροντα, τις ανάγκες των εργαζομένων της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού και της νεολαίας...

Η πολιτική του αντιμονοπωλιακού αντιιμπεριαλιστικού δημοκρατικού μετώπου πάλης συνδέεται αδιάρρηκτα με τη σοσιαλιστική προοπτική. Το ΚΚΕ ποτέ δεν έκρυψε και δεν κρύβει και σήμερα ότι τελικός στόχος του είναι ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός. Η θέση του ΚΚΕ, που προκύπτει από την ανάλυση των αντιθέσεων του καπιταλισμού, είναι σαφής:

"Ο ελληνικός λαός θα απαλλαγεί από τα δεσμά και τις συνέπειες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης και εξάρτησης, όταν η εργατική τάξη με τους συμμάχους της πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση και προχωρήσει στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού"".

Ο ομιλητής αναφέρθηκε επίσης στις ερχόμενες εκλογές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και καλώντας το λαό να στηρίξει τους συνδυασμούς που αγωνίζονται για μια άλλη πολιτική στην Αυτοδιοίκηση, σημείωσε: "Ηδη στους δήμους του Πειραιά πραγματοποιείται μια λαϊκή συσπείρωση μέσα από τις αγωνιστικές Δημοτικές Κινήσεις, που προβάλλουν προγράμματα και αρχές, που ενισχύουν τη λογική της αντίστασης και απειθαρχίας στην κυρίαρχη πολιτική. Σ' αυτές τις Κινήσεις συμμετέχουν οι κομμουνιστές και τις ενισχύουν με όλες τους τις δυνάμεις. Καλούμε κάθε εργαζόμενο, ανεξάρτητα από την κομματική του ένταξη, να βοηθήσει και να συμμετέχει ενεργά, ώστε να γίνουν όλοι οι δήμοι του Πειραιά μετερίζια της λαϊκής πάλης".