Πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Μινσκ της Λευκορωσίας Συνδιάσκεψη με θέμα:

"100 χρόνια από το 1ο Ιδρυτικό Συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΣΔΕΚΡ)".

Τη συνδιάσκεψη συνδιοργάνωσαν το Κομμουνιστικό Κόμμα Λευκορωσίας και η Ενωση Κομμουνιστικών Κομμάτων - ΚΚΣΕ. Συμμετείχαν:

- Το Κομμουνιστικό Κόμμα Αζερμπαϊτζάν

- Το Κομμουνιστικό Κόμμα Βιετνάμ

- Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την Ενοποίηση του Κομμουνιστικού Κινήματος Βουλγαρίας

- Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας

- Το Ενιαίο Κομμουνιστικό Κόμμα Γεωργίας

- Το ΚΕΚΡ

- Το ΚΚΡΟ

- Το Κόμμα των Κομμουνιστών της Ρωσίας

- Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας

- Το Κομμουνιστικό Κόμμα Σλοβακίας

- Η Ενωση Κομμουνιστών Πολωνίας - Προλεταριάτο

- Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας

- Η Ενωση Κομμουνιστών Ουκρανίας

- Το Κόμμα Εργατών Κορέας

- Το Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας

- Η Γιουγκοσλαβική Αριστερά

- Το Σοσιαλιστικό Κόμμα Εργαζομένων Ρωσίας

- Το Κίνημα "Νέος Σοσιαλισμός" Ρωσίας

- Το ΚΚΣΕ (Αμπίλοφ)

- Η Ρωσική Κομμουνιστική Ενωση Νεολαίας

Χαιρετίζοντας, εκ μέρους του ΚΚΕ, ο Σπύρος Χαλβατζής,μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, τόνισε τα παρακάτω:

"Αγαπητοί σύντροφοι,

Ευχαριστούμε για την πρόσκλησή σας,

Εχει τεράστια ιδεολογικοπολιτική σημασία το να γιορτάζουμε σήμερα τα 100 χρόνια από την ίδρυση του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος της Ρωσίας. Σήμερα που γίνεται γιγάντια επίθεση από τις δυνάμεις του πολυεθνικού κεφαλαίου και τον ιμπεριαλισμό, για να σβήσει η ιστορία, η δράση και η προσφορά των κομμουνιστών στην πάλη για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων και για την προώθηση των πιο ευγενικών ιδανικών στην ανθρωπότητα, τον εικοστό αιώνα".

"100 χρόνια συμπληρώνονται το Μάρτη αυτού του χρόνου, από το 1ο Ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ. Εννέα (9) πρωτοπόροι αντιπρόσωποι από 6 οργανώσεις του επαναστατικού εργατικού κινήματος της Ρωσίας μαζεύτηκαν παράνομα στο Μινσκ και ίδρυσαν το κόμμα, που έμελλε να οδηγήσει την πολιτική πάλη του προλεταριάτου και των συμμάχων του στη Ρωσία, στην πρώτη σοσιαλιστική νικηφόρα επανάσταση της ιμπεριαλιστικής εποχής. Επανάσταση, που συγκλόνισε όλο τον κόσμο και έπαιξε τεράστιο και ανεκτίμητο ρόλο στην εμφάνιση, ανάπτυξη και εδραίωση και των κομμουνιστικών κομμάτων και του κομμουνιστικού κινήματος σε παγκόσμια δύναμη αντιπαράθεσης με τον ιμπεριαλισμό.

Στη Διακήρυξη που δόθηκε στη δημοσιότητα τονιζόταν ότι "το ρωσικό προλεταριάτο θα πετάξει από πάνω του το ζυγό της απολυταρχίας, για να συνεχίσει με ακόμη μεγαλύτερη ενεργητικότητα την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό και στην αστική τάξη ως την πλήρη νίκη του σοσιαλισμού".

Το συνέδριο αποτελούσε ένα μεγάλο βήμα για την ανάπτυξη του απελευθερωτικού επαναστατικού κινήματος στη Ρωσία. Οπως σημείωνε ο Λένιν, το συνέδριο αντανακλούσε τη μεταβατική περίοδο που βρισκόταν τότε το ρωσικό εργατικό κίνημα. Από το πνεύμα των στενών ομίλων και την ομάδα "Απελευθέρωση της δουλιάς" του Πλεχάνοφ το 1883, που προπαγάνδιζαν την ανάγκη του επιστημονικού σοσιαλισμού και έκαναν κριτική στη θεωρία και την πρακτική των ναρόντνικων, το κίνημα πέρασε, με την ίδρυση από τον Λένιν, στην Πετρούπολη, της "Ενωσης αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης", σε μια νέα φάση.

Το απεργιακό κίνημα άρχισε να φουντώνει, καθοδηγημένο για πρώτη φορά από μια επαναστατική οργάνωση, όπως η "Ενωση Αγώνα". Κάτω από την καθοδήγησή της, ξεσπούσε το καλοκαίρι του 1896 η γενική απεργία των υφαντουργών της Πετρούπολης, που ανάγκασε την τσαρική κυβέρνηση, το 1897, να περιορίσει με νόμο την εργάσιμη μέρα σε 11,5 ώρες.

Η "Ενωση" αυτή ήταν και το πρώτο αξιόλογο έμβρυο του επαναστατικού κόμματος, που στηριζόταν στο εργατικό κίνημα και καθοδηγούσε την ταξική πάλη του προλεταριάτου. Γιατί στη λενινιστική "Ενωση του Αγώνα" έκαναν την εμφάνισή τους τα χαρακτηριστικά του μελλοντικού επαναστατικού κόμματος: Ο επαναστατικός του χαρακτήρας, η στενή σύνδεσή του με την εργατική τάξη, η πολιτική καθοδήγηση απ' αυτό της πάλης, τόσο για τα άμεσα, όσο και για τα μελλοντικά καθήκοντα της εργατικής τάξης, που στόχο και σκοπό της πρέπει να έχει την πολιτική εξουσία και το σοσιαλισμό. Κατά το υπόδειγμα της "Ενωσης" της Πετρούπολης, άρχισαν να εμφανίζονται παρόμοιες ενώσεις και σε άλλες πόλεις της Ρωσίας (Μόσχα, Τούλα και άλλες).

Το προλεταριάτο άρχισε να κάνει δυναμικά την εμφάνισή του στην πολιτική και κοινωνική ζωή της Ρωσίας και, ταυτόχρονα, μπήκαν πιο επιτακτικά μια σειρά θεμελιώδη ζητήματα, που αφορούσαν την ίδια τη συγκρότηση του εργατικού κινήματος.

Ποια θεωρία και ποια πολιτική έπρεπε να ακολουθήσει η εργατική τάξη για την απελευθέρωσή της;

Πώς να οργανώσει αποτελεσματικά τον οικονομικό και πολιτικό της αγώνα;

Τι κόμμα χρειαζόταν;

Και ακόμα, από τότε, πρόβαλε επίσης σαν καθοριστικό για την παραπέρα πορεία του επαναστατικού κινήματος το πρόβλημα: Ποιος θα πάρει μαζί του την πλατιά μάζα της αγροτιάς της Ρωσίας; Η εργατική τάξη ή η αστική τάξη;

Με την ανάπτυξη των εργατικών αγώνων, δυνάμωσε και η πολιτική και ιδεολογική πάλη μέσα στο εργατικό κίνημα, για να απαλλαγεί από τις επιδράσεις της ιδεολογίας και της πολιτικής των εκμεταλλευτριών τάξεων και να κερδηθεί με το μέρος της επαναστατικής θεωρίας και πολιτικής, με το μέρος του επαναστατικού μαρξισμού.

Η συμβολή του Λένιν στη συνένωση της επαναστατικής θεωρίας του μαρξισμού με το εργατικό κίνημα της Ρωσίας είναι ανεκτίμητη. Ολη η περίοδος του 1890 - 1900 σημαδεύεται από αυτή την έντονη πάλη.

Επρεπε να αντιμετωπιστεί η κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική του τσαρισμού, των ευγενών και τσιφλικάδων, που εκφράζονταν από το γνωστό τρίπτυχο: Απολυταρχία, ορθοδοξία, λαϊκότητα.

Το πρώτο σήμαινε την αποκλειστική δικαιοδοσία του τσάρου στη νομοθεσία, στη διακυβέρνηση, στη δικαιοσύνη, στη ζωή των "υπηκόων" του.

Το δεύτερο αναγόρευε την ορθόδοξη πίστη σε αδιάσειστο βάθρο της εξουσίας του τσάρου σαν "ευλογημένου από το θεό" και

Το τρίτο προσπαθούσε να σκεπάσει την αντιλαϊκή ουσία του καθεστώτος, παρουσιάζοντας την τάξη πραγμάτων μέσα στο κράτος, σαν τη μεγάλη απόδειξη της "φροντίδας" του τσάρου για τους υποτακτικούς του. Αυτό προβαλλόταν από τους άμβωνες των εκκλησιών, από τον επίσημο Τύπο, από τα σχολειά και διαπότιζε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής και τη συμπεριφορά των λαϊκών στρωμάτων και τάξεων.

Ταυτόχρονα, οι επαναστάτες μαρξιστές έπρεπε να καταπολεμήσουν, εκτός των αντιλήψεων των ναρόντνικων, και το ρεύμα των "νόμιμων μαρξιστών" και τους οικονομιστές.

Για το ιστορικό νόημα της πάλης αυτής, ο Λένιν έγραψε αργότερα: "Οι μπολσεβίκοι δεν είναι "τυχαίο φαινόμενο", οι μπολσεβίκοι βγήκαν μέσα από την πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό της περιόδου 1894 - 1914!!". (Απαντα, τ. 33, Ο μαρξισμός για το Κράτος, σ. 233)".

"Το συνέδριο, λοιπόν, ήταν η αρχή ενός νέου πολύ σοβαρού βήματος για το εργατικό κίνημα της Ρωσίας. Και το κόμμα με την ονομασία Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα "της Ρωσίας" τόνιζε από την αρχή της ίδρυσής του ότι συνένωνε τους πρωτοπόρους εργάτες όλων των λαών της Ρωσίας. Και αυτή τη σημασία της ονομασίας τη σημείωνε ιδιαίτερα ο Λένιν: "Το Κόμμα εμφανίζεται το 1898 σαν Κόμμα "της Ρωσίας", δηλ. σαν κόμμα του προλεταριάτου όλων των εθνοτήτων της Ρωσίας" (Απαντα, τ.23, σ. 320).

Σήμερα, λοιπόν, γιορτάζοντας το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ, γυρνάμε πίσω στις ηρωικές στιγμές της γέννησης του επαναστατικού κόμματος.

Και η αξία αυτή είναι πολυσήμαντη.

Το ΚΚΕ, στο 15ο Συνέδριό του, το Μάη του 1996, ψήφισε νέο Πρόγραμμα και Καταστατικό. Στα δύο αυτά θεμελιακά κομματικά ντοκουμέντα, θεωρήσαμε απαραίτητο να επαναλάβουμε τις πιο κάτω διατυπώσεις:

"Το ΚΚΕ καθοδηγείται από την κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού. Προσπαθεί να την αφομοιώνει και να την αναπτύσσει δημιουργικά, γενικεύοντας την πείρα του εργατικού και λαϊκού κινήματος".

"Το ΚΚΕ είναι πιστό στην αρχή του προλεταριακού διεθνισμού, της διεθνούς αλληλεγγύης και συνεργασίας με τους εργαζόμενους όλου του κόσμου. Εκπληρώνει με συνέπεια τις διεθνιστικές του υποχρεώσεις, συμμετέχει στον αγώνα για την ανασυγκρότηση, την ενότητα και το δυνάμωμα του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος".

"Θεμελιακές αρχές του ΚΚΕ είναι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, η συλλογικότητα, ο έλεγχος, η κριτική και αυτοκριτική".

Ως ΚΚΕ,

Αναπτύσσουμε τη δουλιά μας στην εργατική τάξη, επιδιώκοντας να την κερδίσουμε με το μέρος της μαρξιστικής - λενινιστικής αντίληψης. Κι αυτό γιατί:

Ανεξάρτητα από τις αλλαγές που συντελούνται στην παραγωγική δραστηριότητα, η εργατική τάξη εξακολουθεί να παραμένει η πιο πρωτοπόρα δύναμη της κοινωνίας και της κοινωνικής εξέλιξης.

Αυτές τις αλλαγές ασφαλώς τις παίρνουμε υπόψη μας, για να προσαρμόζουμε καλύτερα την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική μας παρέμβαση στους εργάτες και σε όλους τους εργαζόμενους.

Αγωνιζόμαστε για τη συγκρότηση ενός αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου πάλης στην πορεία για τη σοσιαλιστική αλλαγή στη χώρα μας.

Η εμπειρία των κομμουνιστών στη χώρα μας, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ενωση επιβεβαιώνει ότι η Σοσιαλδημοκρατία καταφέρνει να προωθεί τις πιο αντεργατικές και αντιλαϊκές επιλογές. Και μαζί με τη Χριστιανοδημοκρατία προωθεί τη "νέα τάξη" του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που υλοποιεί τη νέα δομή του ΝΑΤΟ και την επιδίωξή του να επεκταθεί προς Ανατολάς.

Θεωρούμε, αγαπητοί σύντροφοι, ότι στις σημερινές συνθήκες της πολύπλευρης επίθεσης του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, είναι εντελώς απαραίτητη η ενότητα, η συσπείρωση, η κοινή δράση των κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο, στη βάση των δοκιμασμένων αρχών του μαρξισμού - λενινισμού, του προλεταριακού διεθνισμού και της αναγνώρισης του θετικού ρόλου και της συνεισφοράς του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε στον 20ό αιώνα.

Είναι ανάγκη όλοι οι κομμουνιστές να σφίξουν πιο γερά τα χέρια για την ενότητα, την ανασυγκρότηση και την ενίσχυση του κομμουνιστικού κινήματος".

Στα πλαίσια των εκδηλώσεων που ακολούθησαν τη Συνδιάσκεψη, οι ξένες αντιπροσωπείες επισκέφτηκαν το ιστορικό σπίτι όπου έγινε το 1ο Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ - σήμερα μουσείο - ενώ είχαν συνάντηση με τον Ανατόλι Αλεξάντροβιτς Μαλαφέεφ, πρόεδρο της Κάτω Βουλής της Λευκορωσίας.Ο τελευταίος σημείωσε ιδιαίτερα την αντίθεση της ηγεσίας της Λευκορωσίας στις προθέσεις του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να αλώσουν πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά την ευρύτερη περιοχή.