Για όσους δεν το κατάλαβαν, κάποιοι ήδη γεύονται τα αποτελέσματα των κυβερνητικών μέτρων. Αυτές οι διαβόητες "αγορές", τις οποίες με τόση μανία επικαλούνται οι κυβερνώντες, δίνουν με χαρακτηριστικό τρόπο τον τόνο των προοπτικών, που διανοίγονται με τα μέτρα των τελευταίων εικοσιτετραώρων.Την ώρα που το κύμα ανατιμήσεων σ' ολόκληρη την αγορά ροκανίζει τα πενιχρά λαϊκά εισοδήματα, στη Σοφοκλέους "παίζονται" ποσά, το ύψος των οποίων ήταν ασύλληπτο μέχρι χτες (μέσα σε τρεις μέρες ο τζίρος ξεπέρασε τα 200 δισ.).Την ώρα που δεκάδες επιχειρήσεις συνεχίζουν να κλείνουν απολύοντας τους εργαζόμενους, το ΑΕΠ της χώρας, μόνο από τις συναλλαγές που έγιναν στις χρηματαγορές αυτό το τριήμερο, "αυξήθηκε" κατά κάποια δισεκατομμύρια δραχμές. Την ώρα που το σύνολο των καταθετών στις ελληνικές τράπεζες "κλαίνε" τις επιπτώσεις από την υποτίμηση, κάποιοι άλλοι έχουν ήδη κερδίσει πολλαπλάσια ποσά με το μέσα - έξω του συναλλάγματος που διαχειρίζονται.

Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του δεν έχουν αφήσει περιθώρια παρερμηνειών. Εκείνο που υπολογίζουν είναι οι "αγορές". Στους φορείς της δίνουν λογαριασμό και απολογούνται. Από αυτούς, άλλωστε, ελέγχονται. Τα δικά τους, άλλωστε, σχέδια επεξεργάζονται και θέτουν σε εφαρμογή, σαν καλοπληρωμένοι υπάλληλοι καριέρας. Ολους τους άλλους, την εργατική τάξη, τους αγρότες, τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, τους συνταξιούχους, τη νεολαία, όχι μόνο τους περιφρονούν, αλλά το δείχνουν κι από πάνω. Δεν είναι η πρώτη φορά που τα λαϊκά στρώματα της χώρας καλούνται να υποκύψουν και να υποταχθούν πλήρως σε σενάρια αντιλαϊκής πολιτικής. Πάντα με το τίμημα των καλύτερων ημερών, που υποτίθεται ότι θα έρθουν αμέσως μετά. Το ψευτοεπιχείρημα των "χρυσών κουταλιών" έρχεται και ξανάρχεται στην επικαιρότητα από τους όποιους κυβερνώντες, όποτε η άρχουσα τάξη είναι έτοιμη να εξαπολύσει μια νέα επίθεση στα λαϊκά εισοδήματα και κατακτήσεις. Είναι κοινότοπο, όμως χρειάζεται να ξαναφέρνουμε αυτές τις μέρες στις μνήμες μας τις κατά καιρούς υποσχέσεις για το "φωτεινό αύριο", που δίνονταν τις παραμονές που σχεδιαζόταν η επιβολή "σκληρών μέτρων". Στα τέλη της δεκαετίας του '70, στο όνομα της ένταξης στην ΕΟΚ. Το 1985, για να "σταθεροποιήσουμε" την ελληνική οικονομία. Το 1988 για να αντιμετωπίσουμε το "στασιμοπληθωρισμό" και να ετοιμαστούμε ενόψει του "1992 και της ενοποίησης της αγοράς της ΕΟΚ". Το 1990 είχαμε την "αντιμετώπιση των μακροοικονομικών δεικτών και των ελλειμμάτων". Αμέσως μετά, τέθηκε ο νέος... στρατηγικός στόχος: Η υλοποίηση, λέει, των κριτηρίων του Μάαστριχτ και του προγράμματος σύγκλισης στην κατεύθυνση της ΟΝΕ. Στόχος, στον οποίο προσέδωσαν "εθνικό" χαρακτήρα και γι' αυτό η λιτότητα, που σηματοδοτεί την υλοποίησή του, δεν έχει καν ημερομηνία λήξης.

Το πόσο ξημέρωσαν καλύτερες μέρες για το λαό από τα λογής λογής οικονομικά προγράμματα και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, το γνωρίζουμε. Ολοι μας ξέρουμε ότι, ακόμα και με βάση τα αναξιόπιστα επίσημα κυβερνητικά στατιστικά στοιχεία, τα τελευταία 10 - 15 χρόνια είχαμε ταυτόχρονα μια απροσδιόριστης, πλέον, έκτασης συνεχή καθίζηση των λαϊκών εισοδημάτων και μια απογείωση των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου, σε επίπεδα που τρόμαξαν ακόμα και αυτόν τοn ΣΕΒ! Σε ό,τι αφορά sτην "εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας", αν την προσεγγίσουμε από τη σκοπιά της πραγματικής ανάπτυξης και όχι της λογιστικής διαχείρισης, είναι φανερό πως το πραγματικό αποτέλεσμα είναι... μηδέν εις το πηλίκον! Η κυβέρνηση, τόσο του Κ. Σημίτη, όσο και προηγούμενες, γνωρίζουν πολύ καλά και αξιοποιούν με τον πλέον αποπροσανατολιστικό και άθλιο τρόπο την εξής αλήθεια: Οποιος χειρίζεται και "παίζει" με τους αριθμούς, αδιαφορώντας για το τι κρύβεται πίσω από αυτούς, βρίσκει τελικά τον τρόπο να τους φέρει στα μέτρα του.

Τα παραδείγματα είναι χωρίς τέλος. Το περιβόητο ΑΕΠ, που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει ό,τι παραπάνω παράγεται κάθε χρόνο. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί δήθεν κατάφερε να παρουσιάζει ανοδικές τάσεις. Οι τάσεις όμως είναι ανοδικές, επειδή όλες οι παρασιτικές κινήσεις του κεφαλαίου, τα παιχνίδια στη χρηματαγορά και οι αγοραπωλησίες μετοχών θεωρούνται παραγωγική πράξη. Την ίδια στιγμή, όμως, τα επίσημα στοιχεία για τη βιομηχανική παραγωγή στη χώρα είναι αμείλικτα. Οι μισοί από τους είκοσι κλάδους της μεταποίησης κινούνται σε επίπεδα χαμηλότερα του 1980! Οι άλλοι μισοί παρουσιάζουν μόνιμη στασιμότητα. Το δείκτη "ΑΕΠ", όμως, και την κυβέρνηση, λίγο ενδιαφέρει η πορεία της παραγωγής. Να παράγονται εισοδήματα τούς ενδιαφέρει. Εισοδήματα, λοιπόν, που επιδρούν τα μέγιστα στην αύξηση του ΑΕΠ, είναι, εκτός από όλες τις παρασιτικές δραστηριότητες του κεφαλαίου, όλες οι τραπεζικές λειτουργίες, όλα τα κέρδη που αποσπούν από τους εργαζόμενους οι διάφορες ασφαλιστικές εταιρίες, όλος ο τζίρος των επιχειρηματιών που δεν οφείλεται σε αύξηση της παραγωγής, αλλά σε αυξήσεις των τιμών, και πάει λέγοντας. Από αυτή την άποψη, μια τέτοιου είδους αύξηση του ΑΕΠ, όχι μόνο αφήνει "παγερά αδιάφορο" τον εργαζόμενο, αλλά σε τελευταία ανάλυση είναι σε βάρος του και σε βάρος της χώρας συνολικά.

Το ίδιο συμβαίνει με τα ελλείμματα, με την υποτιθέμενη ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, τα μέτρα για τον έλεγχο του πληθωρισμού, την ισοτιμία της δραχμής και όλους τους "οικονομικούς δείκτες", στο βωμό των οποίων επιχειρείται ο ίδιος ο εξανδραποδισμός του λαού. Από αυτή την άποψη σημαντικό είναι να προσδιορίζει κανείς με ακρίβεια το για ποιον και γιατί επιβάλλεται μια πολιτική, όπως επίσης το πώς,πόσο και ποιος ωφελείται από τα αποτελέσματά της. Τα τελευταία μέτρα της κυβέρνησης, τις λεπτομέρειες των οποίων θα αποκαλύπτει στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, έχουν ήδη βρει και τους χειροκροτητές τους και εκείνους που τα επικρίνουν.Ζητωκραυγάζουν όσοι κερδίζουν. Οι άλλοι, όλοι οι άλλοι, όλοι μας, όχι μόνο είμαστε οι μονίμως χαμένοι, αλλά οι σε βάρος μας συνέπειες θα γίνονται όλο και πιο αφόρητες, όσο δεν μπαίνει φρένο στην κλιμακούμενη επιθετικότητα και αγριότητα της άρχουσας τάξης.