Τα στοιχεία που έφερε στη δημοσιότητα ο "Ριζοσπάστης" της Κυριακής, για πλευρές της υποτίμησης, γύρω από τις οποίες όλοι τους καταπίνουν τη γλώσσα τους και δε βγάζουν άχνα, είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικά και χρήσιμα. Αποκαλυπτικά, για το μέγεθος της λεηλασίας που γίνεται, στη βάση της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής και χάριν της οποίας τα θησαυροφυλάκια ορισμένων, ήδη, παραφουσκώθηκαν. Χρήσιμα, για το ποιος κερδίζει από τα κυβερνητικά μέτρα και ποιος έχει, ήδη, αρχίσει να υφίσταται τις συνέπειές τους, μετρώντας τις επιπτώσεις στην κλίμακα της παραπέρα υποβάθμισης του βιοτικού του επιπέδου.

Καταθέσεις σε συνάλλαγμα, βέβαια, δεν έχουμε όλοι εμείς. Δεν έχει το σύνολο της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Δεν έχει η απόλυτα συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αλλοι έχουν τις καταθέσεις σε συνάλλαγμα. Εκείνοι, που χρόνια καταφέρνουν να αυξάνουν τα κέρδη τους. Αυτοί, που, σύμφωνα με τα προσωπικά τους συμφέροντα, υπαγορεύουν τις κατευθύνσεις της πολιτικής και οι "υπάλληλοί" τους στην κυβέρνηση εκτελούν. Αυτοί, που έχουν και τα κεφάλαια για να οδηγούν το Χρηματιστήριο σε συνεχή ρεκόρ τζίρου. Εκείνοι, που, παίζοντας στις χρηματαγορές, ρουφάνε την όποια παραγωγική προοπτική έχουν διάφοροι κλάδοι της χώρας. Αυτοί, που, λόγω των κινήσεων κερδοσκοπίας που έκαναν με τη δραχμή πριν από την υποτίμηση, αποκαλούνταν από την κυβέρνηση "κερδοσκόποι" και τώρα αποτελούν σημείο αναφοράς για τη "θετική" αντίδραση των αγορών.

Αν συνειδητοποιήσουμε τι αντιπροσωπεύει ο πλούτος που διαθέτουν μόνο ως καταθέτες σε συνάλλαγμα μαζί με το πανωπροίκι που απέσπασαν από την υποτίμηση, τότε ευκολότερα θα αντιληφθούμε τι ακριβώς συμβαίνει. Αν καταλάβουμε, δηλαδή, ότι τα 11,4 πλέον τρισεκατομμύρια δραχμές, είναι περίπου όσο και το σύνολο του κρατικού προϋπολογισμού της χώρας, ή η για 4 συνεχή χρόνια μισθοδοσία των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στο δημόσιο, ή έντεκα φορές περισσότερο από τις ετήσιες δαπάνες του υπουργείου Παιδείας, τότε ευκολότερα θα συνειδητοποιήσουμε το άγχος της άρχουσας τάξης, που, μετά τα πρώτα χειροκροτήματα προς την κυβέρνηση, ασκεί πιέσεις για πιστή εφαρμογή των λεγόμενων "διαρθρωτικών αλλαγών". Τότε θα κατανοήσουμε το μέγεθος της πρόκλησης της κυβέρνησης και το θράσος του Γ. Παπαντωνίου, που, παρά τις όποιες παρενέργειες - όπως λέει - των μέτρων, καλεί τους μισθοσυντήρητους και τους συνταξιούχους να δείξουν αυτοσυγκράτηση. Τότε θα δούμε και το μέγεθος της δικής μας ευθύνης για δράση. Συνεχή δράση και ακούραστο αγώνα, στην κατεύθυνση της εξασφάλισης των όρων που έχει ανάγκη το μαζικό λαϊκό κίνημα, ώστε να μπορέσει να βάλει φραγμό σε όσα αντιλαϊκά σχέδια βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.